ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

ညီမွ်ျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္ ရွင္သန္ျခင္း

သိပၸံပညာ၏ အစြမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးကို ရြာႀကီးတစ္ရြာဟု အမ်ားစုက လက္ခံလာၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွ်ကိုသာ ကမၻာဟုထင္ေနသူမ်ားလည္း ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ လူအမ်ားစုကျဖင့္ ကမၻာဟာ ရြာတစ္ရြာမွ်သာဟု ႏွလံုးပိုက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအတူ အစဥ္လာမ်ား ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခ်င္ေနသူမ်ားလည္း ဒီေရအလားတိုးပြားလာေနသည္။

လူ႔သဘာ၀အေလွ်ာက္ မိမိအဖို႔ကိုသာ ဦးစြာၾကည့္တတ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မည္မွ်ေတာ္ေနပါသည္ဆိုေသာ ထိုထိုသူမ်ား၏ လုပ္ရပ္အေထြေထြမ်ားသည္ အစြန္းေရာက္မႈမ်ားျဖင့္ ေရာေႏွာပါလာသည္သာ။ အေကာင္းႏွင့္အဆိုးတရားမ်ားသည္ ထိုထုိသူမ်ား၏ ဖန္တီးမႈေအာက္တြင္ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ကာျဖင့္ပင္ တစ္ခုကိုခုတြန္းအားျပဳကာ ရွင္သန္လာခဲ့ၾကသည္။

လူသားမ်ားသည္ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ေလ့ရွိသည့္အတြက္ သူတို႔လုပ္ေနသည့္ အရာအားလံုးကို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ေကာင္းလွပါသည္ဟု လက္ညိဳးထိုးျပစရာမရွိလွေပ။ ထို႔အတူပင္ အဆိုးခ်ည္းသက္သက္ပါဟု ဆိုရေအာင္လည္း ႏုတ္ဆြံ႕ေနခဲ့ၾကျပန္သည္။ ဤေယဘုယ်သေဘာတရားမ်ားေၾကာင့္ အေဟာင္းတိုင္း မေကာင္းပါဟု ၀ါးလံုးျဖင့္ သိမ္းရိုက္ရန္ခက္လွသကဲ့သို႔ ဆန္းသစ္တိုင္းလည္း ေကာင္းလွပါခ်ည့္ဟု မေျပာသာေတာ့ပါ။

လူသည္ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ဇာတိစဲြ၊ ဂိုဏ္းဂဏစဲြ၊ အယူအဆစဲြ စသည္စသည္အစဲြမ်ား ျပင္းထန္လွသည္ျဖစ္၍ မိမိတို႔အစဥ္လာ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွ ေသြဖည္လာသူမ်ားကို မိစၦာအဖ်က္သမားမ်ားအျဖစ္ ၾကည့္႐ႈလာခဲ့သည္။ မိမိတို႔အယူဆမ်ားကို မွန္သည္ဟု ဆုပ္ကိုင္ယင္းျဖင့္ မိမိတို႔အယူဆအတိုင္း မက်င့္သံုးသူမ်ားကို ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ တြန္းကန္ကာ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အစြန္းတစ္ဖက္ကို နင္းမွန္းမသိ နင္းကုန္ၾကေတာ့သည္။ အမွန္မွာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ စေသာ ကိေလသာရွိေနဆဲျဖစ္ၾကကုန္ေသာ လူသားတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ လံုး၀ျပည့္စံုေနျခင္းကို မျဖစ္ႏိူင္၊ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုသည္ ဒြန္တဲြပါလာစၿမဲျဖစ္သည္။ ယင္းမွာလည္း ေယဘုယ်အမွန္တရားသာျဖစ္သည္။ ထိုေယဘုယ်ဆိုသည္မွာလည္း သခ်ၤာသေဘာတရားကဲ့သို႔မဟုတ္၊ အမ်ားအားျဖင့္မွန္ေသာ္လည္း ခြ်င္းခ်က္ရွိေနသည္ဟုဆိုလိုပါသည္။ သခ်ၤာသေဘာတရားအရမူ ေယဘုယ်အမွန္ကို လံုး၀မွန္ကန္သည္ဟု ယူဆျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုပါသည္။

ယေန႔ဖြင့္ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အဆိုပါအစဥ္လာေဟာင္းမ်ားကို တသတ္မွတ္တည္း မွတ္ယူသူမ်ား၊ ထုိအစဥ္လာမ်ားမွ ခြဲထြက္လာသူမ်ားႏွင့္ အစဥ္လာေဟာင္းႏွင့္ ေခတ္အေျခေနမ်ားကို ေပါင္းစပ္ကာ လမ္္းသစ္ထြင္လိုသူမ်ားလည္း အလ်ိဳလ်ိဳေပၚထြက္ဆဲရွိသည္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အားေလ်ာ္စြာ ေပၚလတၱံ႕လည္းျဖစ္ဦးမည္သာ။ မည္သို႔ဆိုေစ အားလံုးကျဖင့္မူ မိမိတို႔အယူဆသည္ လံုး၀မွန္ကန္သည္ဟု လက္ခံထားၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ထို္ေၾကာင့္ပင္ အျခားသူမ်ား၏ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ေဖာက္ျပန္သည့္လုပ္ရပ္မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ သတ္မွတ္ေတာ့သည္။ လူေတြသည္ ပရဟိတဟု ေသြးရူးေသြးတန္းေအာ္လွ်က္ပင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးကို ငဲ့မွန္းမသိ ငဲ့ေနတတ္ျပန္သည္။ ဤသည္ကပင္ ငါမွတပါး အျခားသူမ်ားအမွားဟု သေဘာပိုက္လာတာလည္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ငါသာလွ်င္မွန္သည္၊ ငါမွတပါးအျခားသူမ်ားသည္ မွား၏ဟူေသာ အယူဆမ်ားကို လူ႔သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေစာႀကီးကတည္းက ေတြ႕ျမင္ၾကရၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္လည္း ယင္းသေဘာတရားမ်ားကို အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ တိကနိပါတ္၊ ေကသမုတၱိသုတ္တြင္ အထင္အရွားေတြ႔ျမင္ႏိူင္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေနာက္ပါရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ေဒသစာရီခရီးလွည့္လည္စဥ္ ကာလာမအမ်ိဳးႏြယ္တို႔ေနထိုင္ရာ ေကသမုတၱိအမည္ရွိေသာ ရြာႀကီးတစ္႐ြာသို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေကာင္းသတင္းမ်ားကို ၾကားသိခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ေသာ ကာလာမတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါတို႔ကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေစကာမူ သူတို႔သည္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ဘုရားအမည္ခံသူတို႔သည္ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြလားဟု စိတ္တြင္သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားမတိုင္ခင္ ေ႐ွးဦးမစြက အျခားဘာသာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ဘုရားဆိုသူမ်ားသည္ ေကသမုတၱိ႐ြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီး၊ အသီးသီးဘာသာေရးအယူဆေတြ၊ သေဘာတရားေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေဟာေျပာသြားခဲ့ၾကဖူးေလသည္။ သူတို႔အားလံုး၏ အယူဆႏွင့္ ေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသာ္ “ငါ့ အယူဆ၊ ငါ့၀ါဒသာမွန္၍ အျခားသူတို႔အားလံုးမွာ မမွန္”ဟူေသာ အေျဖတစ္ခုကိုသာ ကာလာမတို႔ရရွိခဲ့သည္။ ေ႐ွးလူေဟာေျပာခ်က္ကို ေနာက္လူကလက္မခံ၊ သူတို႔ေျပာတာေတြကမွားတယ္။ ငါအခု ေဟာေျပာေနတာမွ တကယ္အမွန္စသျဖင့္ အယူအဆေရးရာ ထိခိုက္ပုတ္မႈမ်ားကိုသာ ၾကားသိေနခဲ့ရသည္။

ထုိေၾကာင့္ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးမွ ဘုရားျဖစ္လာသူ ေဂါတမဗုဒၶဆိုသည္မွာလည္း ငါသာလွ်င္ဘုရားစစ္၍ ငါ့တရားသာမွန္သည္လို႔ေျပာသူသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ကာလာမတို႔က မွတ္ယူထားၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔ယူဆခ်က္မွာ လြန္လြန္းသည္ဟုမဆိုႏုိင္ပါ၊ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔သည္ငါ့စကားႏြားရေျပာခဲ့သူမ်ားႏွင့္သာ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

သို႔ရာတြင္ သူတို႔သည္ အသိပညာနယ္ပယ္ကို ကန္႔သတ္ထားသူမ်ားမဟုတ္ရကား ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားထံကို စ,နည္းနာရန္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ - မိမိတို႔႐ြာကို ေရာက္လာတိုင္းေသာ ဘုရားဆိုသူမ်ားသည္ ငါ့၀ါဒသာမွန္၍ အျခားသူမ်ားမမွန္ဟုသာ ေဟာေျပာသြားၾကေသာေၾကာင့္ အမွန္၊အမွားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မိမိတို႔မွာ သံသယပြားရပါေၾကာင္း စကားဦးဆိုၾကေလသည္။

ဘုရား႐ွင္၏ ျပန္လည္ေျပာဆိုခ်က္ကို ၾကားရေသာ ကာလမတို႔သည္ တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရသည္။ သူတို႔ယူဆထားသည္မွာ ယခုျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ငါ့တရားသာမွန္သည္ဟု တုန္႔ျပန္လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ထားရာ၊ ျမတ္စြာဘုရားက “ကာလာမတို႔!.. သင္တို႔သည္ ယုံမွားသင့္ေသာအရာ သံသယျဖစ္သင့္ေသာအရာတို႔တြင္ စိတ္ႏွလံုးမက် ဒြိဟျဖစ္သည္မွာ ျဖစ္သင့္ေပသည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကာလာမ႐ြာသားတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို အျခားဘာသာေရးဆရာ၊သမဏ၊ ျဗဟၼဏမ်ားႏွင့္ တစ္သီးတစ္ျခားျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူလိုက္ၾကေတာ့သည္။

ထုိေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားက ဆက္လက္မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ ကာလာမတို႔ -“ေျပာသံၾကား႐ံုမွ်၊ အစဥ္အဆက္စကားမွ်၊ ဤသို႔ျဖစ္ဖူးသတတ္ဟူေသာ စကားမွ်၊ ေကာလာဟလစကားမ်ားမွ်၊ မိမိတို႔ ေရွးေဟာင္းက်မ္းဂန္အဆိုႏွင့္ ညီညြတ္႐ံုမွ်၊ ႀကံဆေတြးေတာယူျခင္း၊ နည္းမွီယူျခင္း၊ အျခင္းအရာကို ႀကံစည္ျခင္း၊ မိမိအယူဆႏွင့္ ကိုက္ညီျခင္း၊ ငါတို႔အေလးျမတ္ျပဳထားေသာ ဆရာသမားတို႔ ေျပာဆိုၾကေသာေၾကာင့္အမွန္- စသျဖင့္ ထိုထိုစကားတို႔မွ်ျဖင့္ အမွန္ပဲ”ဟု တစ္စံုတစ္ခုကို ယတိျပတ္မဆံုးျဖတ္ၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုထိုအရာမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကည့္၍ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔က ေကာင္းသည္၊ဆိုးသည္ အျပစ္ရွိသည္၊မျပစ္မရွိသည္၊ ကဲ့ရဲ႕ထိုက္သည္၊ ကဲ့ဲရဲ႕မထိုက္သည္ ဤသို႔လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးရွိသည္ အက်ိဳးမရွိသည္ စသည္တို႔ကို ကိုယ္တိုင္သိလာေသာအခါတြင္သာ အမွန္အမွားကို တိတိက်က်ဆံုးျဖတ္ၾကရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို အမွန္တရားအျဖစ္ လက္ခံက်င့္သံုးဖုိ႔ရာအတြက္ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ငါစဲြ၊ ဆရာစဲြစသည္တို႔ ကင္းလြတ္ၾကရေပမည္။ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိူင္သည့္ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ရာလိုအပ္ေပသည္။ ငါသာအမွန္၊ တျခားသူေတြအမွား ဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ဖက္မွ ေသြဖည္ကာ သင့္တင့္ေသာႏွလံုးျဖင့္ အရာအားလံုးအေပၚတြင္ ၾကည့္ျမင္သံုးသပ္တတ္လာလွ်င္ မိဘႏွင့္သားသမီးၾကား၊ ဆရာႏွင့္တပည့္ၾကား၊ ေရွး႐ိုးစဲြႏွင့္ေခတ္သစ္လိုလားသူမ်ားအၾကား၊ အစဥ္လာသမားႏွင့္ ေျပာင္းလဲလိုသူၾကား စသည္စသည္ ကြာဟခ်က္မ်ားသည္ က်ဥ္းေျမာင္းလာလိမ့္မည္မွာမလဲြေပ။ ျဖစ္သင့္သည္မွာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမွန္သမွ်သည္ လုပ္ေနသူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ႏွင့္ ထပ္ဟပ္ေနမႈ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈရွိေနမည္ဆိုပါက အလြန္ပင္သင့္ျမတ္ေပလိမ့္မည္။

“ေဟာင္းတိုင္းေကာင္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္သလို သစ္တိုင္းလည္း အျပစ္မရွိပါဟု တသမတ္တည္း မေျပာႏိုင္ပါ။ ထို႔အတူ အတၱဟိတ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း အဆိုးသက္သက္ခ်ည္းမဟုတ္သလို အေကာင္းခ်ည္းပါဟုလည္း မမွတ္ႏိုင္ေပ။ လူထဲကလူေတြ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္အတိုင္း အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္မ်ားလည္း ရွိေနမည္သာပင္။ မည္သည့္လုပ္ငန္းပင္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနဖို႔သာလိုပါသည္။”

အတိတ္ဟူသည္ သခၤန္းစာမွ်သာျဖစ္ႏိူင္ၿပီး၊ အနာဂတ္သည္ ရွင္သန္ဖို႔ရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔တေစ ထိုအရာႏွစ္ခုလံုးသည္ မိမိတို႔၏လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္ တကယ္မရွိ္ပါ။ ယခုပစၥဳပၸန္သည္သာ တကယ္တန္းလက္ေတြ႕က်ေနေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ လက္ရွိေန႔စဥ္ဘ၀ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္သည့္ အဆိုးအေကာင္းမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္၊ပစ္ပယ္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။ အခ်ဳပ္ဆိုရပါမူ မည္သည့္ကိစၥတြင္မဆုိ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း အစြန္းမေရာက္ၾကရန္ႏွင့္၊ ေယာနိေသာ မနသိကာရျဖင့္ သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္းၾကရန္သာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ေမတၱာျဖင့္-

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

March 29, 2011