ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

“စံမွီေမတၱာ”

အပိုင္း-၁

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ စာဖတ္တတ္သည့္အခ်ိန္မွစတင္ကာ စာတိုေပစမ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာခဲ့မိသည္။ အစကေတာ့ စာအုပ္တြင္ပါသည့္ အ႐ုပ္လွလွေလးေတြကို ဦးတမ္းကစားရာကေန စာအုပ္ေတြကို ယဥ္ပါးခဲ့ၿပီး စာေပကိုခ်စ္တတ္လာခဲ့သည္ဟုဆိုကလည္း မမွားေပ။

ကေလးသဘာ၀အေလ်ာက္ စြန္႔စားသူတို႔အေၾကာင္းေတြကို ပို၍သေဘာက်သည္။ အဖိုးအဖြားတို႔ကို ပံုျပင္ေျပာခိုင္လွ်င္ေတာင္မွ စြန္႔စားခန္းပါတာေတြကိုပဲ ေျပာခိုင္းျဖစ္တာမ်ားသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ သူရဲေကာင္းဆိုသည့္ အမ်ားအားက် ေလးစားၾကသူတို႔အေၾကာင္း အမ်ားသူငါလိုပင္ ၾကားခ်င္သိခ်င္မိတာလည္း မဆန္းေပ။

ေတာအရပ္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္မို႔ စာအုပ္က ႐ွား႐ွားပါးပါး။ ၾကည့္ၿပီးသားစာအုပ္မ်ားကိုပင္ ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ျပန္ၾကည့္ေနရသည္။ ထိုေနာက္တြင္ ႐ြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္႐ွိသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈခြင့္ရလာသည္။ ပံုေတာ္စံု ဓမၼပဒတို႔၊ ဗုဒၶ၀င္စာအုပ္တို႔ကေတာ့ စာေရးသူတို႔အသည္းစဲြပင္။ သူတို႔က အ႐ုပ္ေတြ ပါတယ္ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ အေတာ္အတန္ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဟုိဟိုဒီဒီစာေတြဖတ္ျဖစ္ျပန္သည္။ အသက္-၁၁-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရသည္။ ေတာကပါလာသည့္ အ႐ုပ္ဦးသည့္ညဥ္ႏွင့္ စာဖတ္အက်င့္တို႔လည္း မိမိႏွင့္တစ္ပါတည္း လိုက္လာခဲ့သည္။ စာသင္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခန္းမွာ အတန္းျပင္ပစာေတြဖတ္လို႔ အ႐ိုက္ခံရတာလည္း မနည္းေပ။ စာဖတ္တယ္ဆိုလို႔ ဘာစာေတြလည္း ေျပာရဦးမယ္။ ကာတြန္းေတြ၊ ႐ုပ္ျပေတြပဲေပါ့။

ကိုယ္က စာဖတ္ခ်င္လို႔ဖတ္တာကလဲြရင္ ဘာကိုမွဦးတည္ခ်က္မထား ရတာအကုန္ဖတ္သည္။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာပါမက်န္ဖတ္သည္။ ၀တၳဳလည္းစံုေအာင္ဖတ္သည္။ ကဗ်ာလည္းဖတ္သည္။ သုိင္းစာအုပ္ေတြလည္း ပါတာေပါ့။ စာမဖတ္ဖို႔တားတဲ့သူေတြကာေတာ့ အဲဒါေတြမေကာင္းဘူးေျပာၿပီး၊ ဖတ္လို႔မိရင္ ႐ိုက္ေရာ။ ဘယ္တာေကာင္းတယ္ ဖတ္သင့္တတယ္ဆိုတာေတာ့ တစ္ခါဖူးမွ် မေျပာေပ။

ထားပါေတာ့ေလ ဒီလိုေတြ႔ရာ လက္လွမ္းမွီရာ ဖတ္မိခဲ့တာေတြထဲက မိမိစိတ္ကို မ်ားစြာလႈပ္ခပ္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အာ႐ံုမွာထင္ဟပ္ေစမႈမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း မ်ားစြာပင္ရွိခဲ့သည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ခုကေတာ့ ယခုေရးမည့္ အေၾကာင္းအရာပင္။ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အေၾကာင္းလည္းျဖစ္သည္။ မိမိဘ၀ကလည္း ငယ္စဥ္ကပင္ ဘာသာေရးႏွင့္ ႏွီးႏြယ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္လိုက္ရာေတာ့ ငယ္စဥ္က အားက်ခဲ့သည့္ အဆိုပါအျဖစ္ပ်က္ေလးမွာ ေလးစားစရာအျဖစ္ျမင္မိျပန္သည္။

*****

မိမိဘေတြ ဆံုးသြားေသာေၾကာင့္ သုေမဓာသတို႔သားသည္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ပင္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာပို္င္ဆိုင္သည့္ သူေ႒းေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာ ဆုိေလာက္ေအာင္လည္း အတိတ္ကံေကာင္းခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ပခံုးႏွစ္ဖက္ၾကားက ေခါင္းေပါက္သူျခင္း၊ ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္ကေန အသက္႐ွဴသူျခင္း တူၾကေသာ္လည္း အျမင္ျခင္းမတူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ကဲြျပား ခံယူခ်က္ျခားနားမႈတို႔ေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားကလည္း ကဲြျပားခဲ့ရသည္မဟုတ္လား။

ၾကည့္ပါ။ ငါ့မိဘေတြဟာ စီးပြားဥစၥာေတြကို ႐ွာေဖြတတ္၊ ပြားမ်ားေအာင္လုပ္တတ္ေစကာမူ တမလြန္ကိုေတာ့ ပါေအာင္မယူႏိုင္ၾက၊ ငါကေတာ့ ဒါေတြအားလံုးကို ပါေအာင္ယူမည္ဟု သူေ႒းသားသုေမဓာ စဥ္းစားခဲ့သည္။ ထိုအတိုင္းလည္း တေသြမတိမ္းလုပ္ခဲ့သည္။ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို တန္ဖိုးနည္းမ်ားမပိုင္းျခား အလွဴခံကိုလည္း အျဖဴမဲမခဲြျခားပဲ အလို႐ွိတိုင္းယူေတာ့ဟု တြယ္တာမဲ့လွဴခဲ့သည္။ ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ ၀တ္ေၾကာင္စြန္႔ကာ ရေသ့ရဟန္းဘ၀ကို ကြန္းခိုခဲ့သည္။ ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားမ်ားႏွင့္ က်င့္သံုးေနထုိင္သည့္အတြက္ ေျမလ်ိဳးမိုးပ်ံ တန္ခိုးအမ်ိဳးကိုရခဲ့သည္။ လူသူမနီးေတာရပ္ႀကီးတြင္ ေနေလ့႐ွိေသာ္လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ လူတို႔ေနရာအရပ္ကို လာေရာက္ၿပီး အလွဴခံတတ္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ရမၼာ၀တီေနျပည္ေတာ္ကို ေကာင္းကင္ခရီးျဖတ္သြားစဥ္ ထူးျခားမ်ားျပားလွသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို လွန္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေၾကာင္းထူးကိုသိလို၍ ေကာင္းကင္မွဆင္းသက္ကာ စံုစမ္းလိုက္သည္။ ဒီပကၤရာဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါတပည့္သံဃာေတာ္မ်ား ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုၾကြမည္ျဖစ္လို႔ လမ္းျပင္ေနေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ သက္႐ွိဘုရား႐ွင္းကို ဖူးေတြ႕ရဖို႔ေ၀းစြ ဘုရားဆိုသည့္အသံကို ၾကားရဖို႔ေတာင္ အလြန္ခဲယဥ္းလွသည္ မဟုတ္လား။ ဒီအခြင့္ထူးကို ေကာင္းစြာအသံုးခ်လိုေသာ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့ေလးသည္ လမ္းျပင္ဆင္ရာတြင္ သူပါလုပ္အားေပးအလွဴပါ၀င္လိုေၾကာင္း သက္ဆိုင္ရာတြင္ ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။

ဘုရား႐ွင္းၾကြခ်ိန္နီးလားၿပီျဖစ္၍ လမ္းျပင္ဦးေဆာင္သူတို႔က တန္ခိုးႀကီးလွသည့္ ရေသ့ေလးကို ႐ႊံ႕ႏြံတို႔ျပည့္ေနသည့္ တစ္ေနရာစာကို ျပင္ဆင္ဖို႔ရာ သတ္မွတ္ေပးလိုက္သည္။ တန္ခိုး႐ွင္ဆိုေတာ့ သူ႔တန္ခိုးအစြမ္းနဲ႔ ျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ ခဏေပါ့။ သုိ႔တေစ သုေမဓာရေသ့ေလး၏အေတြးကေတာ့ သူတို႔ျမင္တာနဲ႔မတူ။ မိမိကာယအားျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းက ပိုၿပီးအက်ိဳးၿပီးႏိုင္ေၾကာင္း သိေလသည္။ ထိုေနာက္ အမ်ားသူငါလို ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ေျမတူးသယ္ဖို႔လုပ္ေဆာင္သည္။

အျခားသူမ်ားက တာ၀န္ကိုယ္စီ ၿပီးစီးေအာင္ျပင္ဆင္ၿပီးေသာ္လည္း သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့၏ တာ၀န္က်လုပ္ငန္းမွာ မၿပီးျပတ္မွီမွာပင္ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားၾကြလာသည္။ ၿပီးစီးေအာင္ျပင္ဆင္ဖို႔ရာ အခ်ိန္မရေတာ့။ ထိုေနာက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့သည္ မိမိခႏၶာကုိယ္ကို ႐ႊံ႕ႏြံအေပၚ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ တံတားခင္းလိုက္သည္။ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိေက်ာေပၚမွၾကြသြားပါေစ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီ႐ႊံ႕ႏြံအိုင္ကို ၿပီးစီးေအာင္မွ ဖို႔ခ်ိန္မ႐ွိေတာ့တာ။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ရမၼာ၀တီၿမိဳ႕သူ သူေ႒းသမီး သုမိတၱာသည္ ထိုျမင္ကြင္းေ႐ွ႕တည့္တည့္သို႔ ေနာက္ပါအေျခြရံမ်ားႏွင့္အတူ ေရာက္လာသည္။ သူမွလက္ထဲမွာ ဘုရား႐ွင္ကိုလွဴဒါန္းဖို႔အတြက္ ကိုင္ေဆာင္လာသည့္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ႀကီး လွခ်င္တိုင္းလွေနသည့္ ၾကာပန္း႐ွစ္ခိုင္မွာ သူမွ၏အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ တင့္လွသည့္အသြင္ေအာင္မွာေတာ့ အနည္းငယ္ညိဳးေနသေယာင္။

ဘုရား႐ွင္ကို စိတ္ကေနလွမ္းၾကည္ညိဳလိုက္ၿပီးေနာက္ ဘုရား႐ွင္ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အရာကို အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသာ သုမိတၱာသူေ႒းသမီး၏ရင္ထဲမွာ ဖိုကနဲျဖစ္သြားသည္။ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးသည့္ လွဳပ္႐ွားမႈတစ္ခုကို ရင္မွာခံစားလိုက္ရသည္။ ဒီလိုငယ္႐ြယ္ေခ်ာေမာလွသည့္ ရေသ့ေလးက ဘုရား႐ွင္ေ႐ွ႕မွာ ဘာလို႔၀မ္းလ်ားထိုးေနတာလဲ။ ရင္မွာသနားသလိုလို စိုးရိမ္သလိုလို အမည္မသိေ၀ဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။

အရင္ေရာက္ႏွင့္ၾကသည့္ ေဘးကလူမ်ား တီးတိုးစကားက သုမိတၱာ၏အေတြးအိမ္ကို ေဖာက္ထြင္းသြားသည္။ မၿပီးစီးသည့္ မိမိတာ၀န္ကို ခႏၶာကိုယ္တံတားခင္းကာ လိုလိုလားလားပင္ လွဴတာတဲ့။ တန္ခိုး႐ွိေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္အားေပးတာတဲ့……စသျဖင့္ တီးတိုးစကားမ်ားက သုမိတၱာ၏ တန္ျပန္အေတြးျမင္တန္းေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြမ်ား သူ႕ကိုေပၚနင္းသြားရင္ တစ္စစီျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့…………။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ႐ွင္ရေသ့ေလး၏ ရင္တြင္းမွာေတာ့ ဘုရား႐ွင္ကို ၾကည့္ညိဳခ်က္က ခိုင္မာသြားေလၿပီ။ သတၱ၀ါေတြအက်ိဳး ေလာကအက်ိဳးကို အျမင့္ျမတ္ဆံုးသယ္ပိုးႏိုင္သည့္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေၿမာ္ရၿပီးေနာက္ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားျဖစ္ခ်င္မိသည္။ ထိုေနာက္ မိမိဦးေခါင္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္တန္႔ေနေသာ ဘုရားရွင္ကိုေမာ္ဖူးလုိက္ၿပီးေနာက္ ဘုရားျဖစ္ရပါလိုေၾကာင္း ဆုေတာင္းဖို႔ စိတ္တြင္အခိုင္မာဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

စိတ္ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ရေသ့ေလးတို႔ေနရာႏွင့္ နီးမွန္းမသိပင္နီးလာေသာ သုမိတၱာမိန္းမပ်ိဳေလးသည္ ရေသ့ငယ္ကို သနားက႐ုဏာ အၾကင္နာမ်က္၀န္းတို႔ျဖင့္ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ရေသ့ေလး၏ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ေတာ့မည့္ ဆံုးျဖတ္ဟန္ကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းပင္ ျမင္လိုက္သည္။ ဘုရား႐ွင္ထံ ျပင္းျပသည့္ဆႏၵတို႔ျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ေနသည့္ ရေသ့ေလးအတိုင္း မိမိအၾကည့္မ်ားကိုလည္း ဘုရား႐ွင္ထံေ႐ြ႕လ်ားမိ လိုက္သည္။ ေအာ္ ….ၾကည္ညိဳဖြယ္ အတိရွိလွသည့္ ျမတ္စြာဘုရား။

ဆက္ပါဦးမည္.............။

သူ (သရက္)