ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

"သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလမ္း"

-------@------

“အဂၤုလိမာလ”ဟုဆိုလိုက္လွ်င္ ႏွစ္ဖက္ရထင္ရွားေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးကို တန္းေနေအာင္ ျမင္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ အေကာင္း,အဆိုးႏွစ္္မ်ိဳးျဖင့္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ထင္ရွား၍ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းလိုလိုပင္ သူ႔အား ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိၾကသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းလည္းျဖစ္၏။ လူတစ္ေယာက္ကို သတ္ၿပီးလွ်င္ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ျဖတ္သူပါ။ ဤနည္းျဖင့္ လက္ညဳိးေပါင္းတစ္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ လူေပါင္း တစ္ေထာင္ေစ့ေအာင္ သတ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။

သူႏွင့္ပတ္သက္၍ စဥ္းစားမရေသာအခ်က္တစ္ခုမွာ လူတိုင္းတြင္ လက္ညိဳးႏွစ္ေခ်ာင္း ရွိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္တစ္ေခ်ာင္းတည္းကိုျဖတ္ရသလဲ? တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းက် ျဖတ္တယ္ဆိုပါကလည္း ဘာအတြက္လူကို သတ္ရတာလဲ? အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ သတ္ရသည္ဟု ဆင္ေျခေပးပါကလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေျခနည္းလွသည္။ အေၾကာင္းမူ သူ႔နာမည္ကိုၾကားရံုနဲ႔ လူေတြက ေၾကာက္ေနရသည္မဟုတ္ပါလား?

အသိတရားေခါင္းပါးသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကည့္ရပါမူ အေတာ္ကိုျဖစ္ႏိူင္ေခ်ရွိပါသည္။ ဤသို႔မွတ္ယူမည္ဆိုပါကလည္း အသိဥာဏ္ႏွင့္ မွတ္ဥာဏ္ (သို႔) ဥာဏ္ထက္ျမက္ျခင္းသည္ ဘာမွမဆိုင္သလိုျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူ၏ျဖစ္စဥ္အခ်ိဳ႕ကို သံုးသပ္ၾကည့္ရပါမူ အဂၤုလိမာလသည္ အလြန္ပင္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ထက္ျမက္သည့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ဆရာသမား အသိုင္းအ၀ိုင္း၏ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကိုလည္း ခံရသူျဖစ္သည္။ သည္အေၾကာင္းေတြကပင္ အတန္းတူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အမ်ားစု၏ မလိုမုန္းထားျခင္းကို ခံရသည္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အားလံုးသိၾကၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေတာပံုးဓားျပတစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။

အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွ လာလာသမွ် ေက်ာင္းသားမ်ားအား အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုကို သင္ၾကားေပးေနေသာ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးကို ပညာမတတ္ပါဘူးလို႔ေျပာမယ္ဆိုယင္ အေတာ္ကိုမိုက္မဲရာေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ထို ပညာတတ္လွပါသည္ဆိုေသာ ဆရာႀကီးကလည္း မိမိတပည့္တစ္ေယာက္အား ရာဇ၀တ္အိုးကို ဒုတ္နဲ႔ထိုးခိုင္းသည္ကလည္း အသိတရားကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳရာ ေရာက္ျပန္သည္။

ထိုေၾကာင့္ ပညာတတ္ျခင္းႏွင့္ အသိတရားသည္ ရံခါတြင္ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္လို ျဖစ္ေနသည္။ “မရွိတာထက္ မသိတာခက္”ဆိုတာ အေတာ္ကိုမွန္ပါသည္။ တဖက္က ၾကည့္ပါကလည္း လူထဲလူပင္ျဖစ္ေန၍ လူ႔စရိုက္အတိုင္း အေျပာခံရပါမ်ားလာလွ်င္ မည္သည့္အေၾကာင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္ျဖစ္တရားအျဖစ္ မွတ္ယူတတ္ျခင္းပင္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ “တြန္းတိုက္ပါမ်ားေသာ္ ေက်ာင္ေဆာင္သည္ပင္ ယိုင္နဲ႔လာရသည္” ဟု ဆို႐ိုး႐ွိခဲ့ရဟန္ပင္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆရာ၏ ပညာရွိနည္းျဖစ္ေသာ အထက္တန္းက်လွသည့္ လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္ အဂၤုလိမာလ၏ဘ၀ပံုရိပ္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုျဖစ္လာခဲ့ရေတာ့သည္။

သင္ခန္းစာကေတာ့ ဆရာသမားေကာင္းကို ရွာေဖြဆည္းကပ္တတ္ေသာ တပည့္ေကာင္းျဖစ္ရမည္သာ။ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆရာသမားေနရာကို ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္တြင္လည္း တပည့္၏အျပဳစုကို ယစ္မူးေနတတ္ေသာ ဆရာသမားထက္ တပည့္အက်ိဳးကို အမွန္တကယ္လိုလားေသာ ဆရာမားေကာင္းျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံဖို႔လိုပါသည္။

ပတၱျမားပင္မွန္ေသာ္လည္း ႏြံနစ္ရသည့္ အဂၤုလိမာလအျဖစ္ကိုၾကည့္ပါ။ ဆရာ့အေပၚ အျပည့္အ၀ယံုၾကည္ေသာ ပညာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏နိဂံုးသည္ ေရတိမ္နစ္ရသည့္အျဖစ္မ်ိဳးျဖင့္ အဆံုးမသတ္စေကာင္းပါ။ အခုေတာ့ အဂၤုလိမာလသည္ လူတိုင္း၏ ေအာ့ႏွစ္လံုးနာစရာျဖစ္ေနသည္။

လူတိုင္းအေလးအျမတ္ျပဳေသာ ဘုရားရွင္၏သာသနာေတာ္အတြင္းကို ေရာက္လာၿပီး ျမင့္ျမတ္ေသာတရားေတာ္မ်ားကို က်င့္သံုးေနသည့္တိုင္ေအာင္ အတိတ္ကအရိပ္မဲေတြက အဂၤုလိမာလကို လိုက္လံေႏွာက္ယွက္ေနသည္။ သူေတာ္ေကာင္းအသြင္ယူထားေသာ္လည္း လူေတြကမယံုၾကည္ႏိူင္။ ဆန္းႀကယ္လွေသာကံတရားက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မဲညစ္ရာကေန ျဖဴစင္လာေသာသူ၏ဘ၀ကို လက္သင့္မခံႏိူင္တာ အျပစ္မဆိုသာေပ။

သို႔ရာတြင္ မဟာကရုဏာေတာ္ရွင္ျမတ္ဗုဒၶက အဂၤုလိမာလႏွင့္ အတိတ္ရန္ေၾကြးမ်ား ရွိေနၾကသူတို႔အႀကား ရင္ၾကားေစ့ႏိူင္ရန္ အမ်ားအက်ိဳးကိုေဆာင္ရြတ္ဖို႔ အဂၤုလိမာလကို နည္းေပးလမ္းျပခဲ့သည္။ မၾကာျမင့္ေသာအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပင္ အားလံုးအဆင္ေျပခဲ့သည္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ေတြျဖင့္ တစ္ခါျပန္လွည့္လာေသာ အဂၤလိမာလသည္ ျပည္သူတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။

ေလာကႀကီးက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွန္တကယ္တန္ဖိုးကို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္သာ ဆံုးျဖတ္ရိုးထံုးစံရွိသည္။ ပညာေတြမိုးထိေအာင္တတ္ေသာ္လည္း အသံုးမခ်ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္ေလသည္။ ထို႔အတူ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ရွိေနေသာ္လည္း အက်ိဳးရွိေအာင္မသံုးေသးသ၍ အခ်ည္းအႏွီးပင္။

ဘုရားေပးေသာနည္းလမ္းကို အံ၀င္ခြင္က် အသံုးခ်တတ္ေသာေႀကာင့္ လူေတြက အဂၤုလိမာလမေထရ္ကို တဖန္အေလးအျမတ္ျပဳႀကသည္။ “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဆိုသည့္အတိုင္း အခုေတာ့ သူတို႔၏ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ျမတ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးထုက ပိုၿပီးယံုႀကည္အားကိုးသည္။ သူတို႔ႏွင့္တိုက္ရုိက္သက္ဆိုင္ေသာအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြတ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ?

“ေယာက်္ားေဖာင္စီး မိန္းမမီးေန”ဆိုေသာစကားမွာ ေသမင္းခံတြင္း၀ႏွင့္ နီးေနသူမ်ားကို တိုက္ရိုက္ရည္ညႊန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ မေထရ္ျမတ္သည္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေမြးဖြားရလြယ္ကူေအာင္ ေမတၱာပြားမ်ားေပးျခင္းျဖင့္ အိမ္ဦးခန္းေနရာကို ခိုင္ၿမဲစြာ ယူခဲ့ေလၿပီ။

အထက္ပါအေႀကာင္းအရာသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို႔ဆိုႏိူင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ အသက္၀င္ေနဆဲပင္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ အဂၤုလိမာလပရိတ္ေတာ္ကို မီးတြင္းေရာက္အမ်ိဳးသမီးအတြက္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ရြတ္ဖတ္ၾကဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုကိစၥမ်ိဳးအတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အထူးတလယ္ပင့္ဖိတ္ကာ နာယူျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ အေတာ္ကိုေတြ႕ရခဲသည္။ အခ်ိဳ႕အရပ္ေဒသမ်ားတြင္မူ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သီးသန္႔ပင့္ဖိတ္ကာ နာယူေလ့ေတာ့ရွိပါသည္။

သီဟိုဠ္သားတို႔ကမူ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔အိမ္ကိုပင့္ဖိတ္ၿပီးျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေလာင္းႏွင့္ မိသားစု၀င္မ်ား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လာေရာက္၍ျဖစ္ေစ နာယူေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႕ရဆဲျဖစ္သည္။ ပရိတ္နာယူရာတြင္ ထံုးစံအတိုင္း ပရိတ္ခ်ည္၊ ပရိတ္သဲပါသည္။ ပရိတ္ေရအိုးကိုမူ ဗန္းငယ္ေလးတစ္ခုေပၚတြင္တင္ထားသည္။ ယင္းေအာက္ကေန ကြမ္းရြတ္မ်ားျဖင့္ခံထားသည္။

သီဟိုဠ္သားတို႔၏ တရားနာပံုမွာ ျမန္မာတို႔လိုမဟုတ္ေပ။ တကယ့္ကို လြတ္လြတ္စြာ (သို႔) ဣရိယာပုထ္မွ်တစြာျဖင့္ တရားေတာ္ကိုနာယူၾကသည္။ ရပ္ၿပီးတရားနာသူရွိသလို ထိုင္သည့္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး (Various ways of sitting position) ျဖင့္ တရားနာသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။ အခ်ိဳ႕အသက္အရြယ္ရသူမ်ားမွာ ထိုင္ခံုျဖင့္ပင္ သင္ေတာင့္သက္သာ နာယူၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တပလႅင္ထုိင္ၿပီး တရားျခင္း၊ တရားနာျခင္းမ်ားကိုမူ အထူးေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဘုရားရွင္ထိုင္သည့္ပံုစံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု သိရပါသည္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ထိုင္ခံုေပၚကပိုၿပီးအဆင္ေျပပါက ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ ခံုေပၚမွပင္ နာယူပါသည္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့အတိုင္းဆိုပါက အဂါရ၀ျဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္စရာပင္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏အစဥ္လာႏွင့္ သူတို႔လူမ်ိဳးကေတာ့ အေတာ္ကိုအဆင္ေျပေနပါသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးတုံးကအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးေန အသံုးခ်ေနသည္ကိုေတြ႕ျမင္ေနရေတာ့ ေက်းဇူးတရား၏ခိုင္ၿမဲတာကို စဥ္းစားမိသည္။ ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ရေသာ ပဌာန္း ၂၄-ပစၥည္းထဲက “နတၳိ ပစၥေယာ”ကို အမွတ္ရမိသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ “မရွိပဲႏွင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း” ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တိုင္းေျပာရလွ်င္ မရွိပဲနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳတယ္ဆိုတာကို မိမိငယ္စဥ္က ဘယ္လိုမွနားမလည္ခဲ့။

အဂၤုလိမာလပရိတ္ေတာ္ကို ရြတ္ဖို႔ရန္ လမ္းညႊန္ခဲ့ေသာျမတ္စြာဘုရားသည္မရွိေတာ့။ ထိုပရိတ္ကိုခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာအရွင္သည္လည္း မရွိေတာ့။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကမူ ယေန႔တိုင္ အသက္၀င္ဆဲ အက်ိဳးရွိၿမဲသာျဖစ္သည္။ အစဦး လုပ္ေဆာင္သူမ်ား မရွိေတာ့ေသာ္လည္း သူတို႔၏လမ္းစဥ္ကား ေလွ်ာက္လွမ္းႏိူင္ဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါကိုပင္ မရွိပဲနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳျခင္းတစ္မ်ိဳးလို႔နားလည္မိပါသည္။ ဘုရားေဟာမူရင္းအဓိပၸါယ္မွာ ထိုထက္မကေလးနက္ေသာ္လည္း မိမိနားလည္မႈကေတာ့ ဤမွ်သာျဖစ္ပါသည္။

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေကလနိယတကၠသိုလ္)

၏

“သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလွမ္း”မွ

*****************************