ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

လကၤာကၽြန္းက အသံမစဲ မဟာပရိတ္ပဲြ

ေ႐ွးဆရာေတာ္မ်ားက ပရိတ္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ “ပရိသမႏၱေတာ ဘယံ ရကၡတီတိ ပရိတၱံ”ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုသည္ကို ဗုဒၶဘာသာစာေပမ်ားတြင္ ေတြြ႕ရပါသည္။ ထက္၀န္းက်င္အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားမွ က်ေရာက္လာမည့္ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ပရိတ္ဟုအဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ပရိတၱ-ပရိတ္ဆိုသည္မွာ အရံအတားဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပရိတ္ရြတ္၊ပရိတ္နာျခင္းစေသာ အစဥ္အလာသည္ ေထရ၀ါဒႏိူင္ငံတိုင္းတြင္ သာသနာေတာ္ စတင္ပြင့္လင္းကတည္းက ကိုယ့္အစဥ္လာႏွင့္ကိုယ္ ရွင္သန္ေနသည္ကို ယေန႔တိုင္ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ေနရပါသည္။

သီရိလကၤာႏိူင္ငံသည္လည္း ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏိူင္ငံျဖစ္ပါသည္။ ဘီစီ ၃-ရာစုတြင္ အေသာကမင္းႀကီးေစလႊတ္ခဲ့ေသာ ကိုးတိုင္းကိုးဌာန သာသနာျပဳခရီးတြင္ တစ္ခုအပါ၀င္ျဖစ္ၿပီး၊ သားေတာ္မဟိႏၵႏွင့္ သမီးေတာ္သဃၤမိတၱာေထရီမတို႔၏ ဦးေဆာင္သာသနာျပဳခဲ့သည္မွစ၍ ယေန႔တိုင္ သာသနာေတာ္ခိုင္ၿမဲစြာတည္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္းႏိူင္ငံငယ္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို ကမၻာတစ္လႊား၀င့္၀င့္ၾကြားေအာင္ သာသနာျပဳမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ၿပီး၊ ယခုတိုင္လည္း ေမြးထုတ္ေပးေနဆဲလည္းျဖစ္ပါသည္။

ေထရ၀ါဒႏိူင္ငံအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဘာသာေရးႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားကမူ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ ကဲြျပားၾကပါသည္။ ဒါကိုပင္လွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းသည္လို႔ ဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ပမာဆိုရေသာ္ သီရိလကၤာ ႏိူင္ငံတစ္၀ွမ္းလံုးတြင္ရွိေသာ ေစတီမ်ားကို ထူပါရံုေစတီပံုစံတစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္ေတြ႕ျမင္ႏိူင္သည္။ အေရာင္မွာလည္း အျဖဴေရာင္တစ္မ်ိဳး(ထံုး)ကိုပင္ ခ်ယ္သထားသည္။ ေ႐ႊခ်ထားေသာေစတီမ်ားကိုမူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာ အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႕ရေလ့ရွိပါသည္။

အျဖဴေရာင္သည္ သန္းရွင္းစင္ၾကယ္သည့္သေကၤတကိုေဆာင္ၿပီး သီဟိုဠ္သားတို႔၏ လူေနမႈပတ္၀န္းက်င္ကိုထင္ဟပ္ေစပါသည္။ ဘာသာေရးအခမ္းအနားတိုင္းတြင္ အျဖဴေရာင္ အထက္ေအာက္ဆင္တူ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိသည္ကို သမၼတ သူေဌးသူၾကြယ္မွစ၍ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္ေအာင္ေတြ႕ရသည္။ ထိုျပင္ ဆန္းေဒစကူးေက်ာင္းသားမ်ားအပါအ၀င္ တစ္ႏိူင္ငံလံုးရွိ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး အျဖဴေရာင္၀တ္စံုျဖင့္သာ ေက်ာင္းတက္ၾကရကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရသည္။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေဒသခံစဟၤာလေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေနထိုင္ကာ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ ပညာသင္ၾကားလွ်က္ရွိၾကသည္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သီဟိုဠ္သားတို႔၏ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ႐ိုးရာအခမ္္းနားမ်ိဳးစံုကို အခါအားေလွ်ာ္စြာ တက္ေရာက္ၾက၊ ပါ၀င္ဆင္ႏဲြၾကရသည္။ သာေရးနာေရးမ်ားတြင္လည္း မျဖစ္မေနဆိုသကဲ့သို႔ ပါ၀င္ကူညီၾကရသည္။

မိမိမွာ ေဒသခံစဟၤာလေက်ာင္းကို စတင္ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းက်င္းပသည့္ ပရိတ္ရြတ္ပြဲႀကီးကိုႀကံဳရသည္။ ဆြမ္းစားကြမ္းစားစေသာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ သာေရးနာေရးမ်ားတြင္ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ေမတၱသုတ္စသည္တို႔ေလာက္သာ ရြတ္ဖတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေျမသန္႔၊အိမ္သစ္ေဆာက္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ရာႏွင့္ အျခားေသာ အေၾကာင္းထူးကိစၥမ်ားတြင္သာ ညလံုးေပါက္ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကသည္။ ျမန္မာႏိူ္င္ငံတြင္ မဟာပဌာန္းပဲြကဲ့သို႔ သီရိလကၤာတြင္လည္း မဟာပရိတ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပဲြရွိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႐ြက္ဖတ္ေသာ ပ႒ာန္းပဲြမ်ားမွာ ရက္ရွည္က်င္းပၾကေသာ္လည္း သီရိလကၤာပရိတ္ပဲြမွာမူ တစ္ညတည္းသာျဖစ္သည္။

ညကိုးနာရီခန္႔တြင္ မဟာပရိတ္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သည့္အိမ္မွ ကားျဖင့္လာၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ပါသည္။ ထိုသို႔ပင့္ေဆာင္ရာတြင္ ဘုရားကို ေရွးဦးစြာပင့္ေဆာင္ရသည္။ ဆြမ္းစားကြမ္းစားတိုင္းတြင္လည္း ဤသို႔ပင္ ပင့္ေဆာင္ရသည္။ ဘုရားကိုပင့္ေဆာင္ရာတြင္ ေက်ာင္းအမိုးႏွင့္ လြတ္သည့္ေနရာမွစၿပီး ကားအတြင္းေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္၊ တခါ ကားအတြင္းကေန အိမ္အမိုးေအာက္ေရာက္ေအာင္ သီးသန္႔ထီးျဖင့္ပင့္ရသည္။ ထိုေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ား အစဥ္တိုင္းၾကြၾကပါသည္။ ထိုသို႔ပင့္ေဆာင္ရာတြင္ ႐ိုးရာတီးမႈတ္ျခင္းတို႔လည္း ပါ၀င္ေလသည္။

အိမ္အတြင္း၀နားအေရာက္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ေျခကိုေရအနည္းငယ္ျဖင့္ေဆးၿပီး ေျခကိုသုတ္ေပးပါသည္။ ဒါကလည္း အခမ္းအနားတိုင္းတြင္ေတြ႕ရပါသည္။ ဧည့္ခန္းမႀကီး၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ပရိတ္စင္တစ္ခုထားရွိၿပီး၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးပံုေဖာ္ထားေသာ ပန္းခက္မ်ားကို ခ်ယ္သထားၿပီ ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပရိတ္စင္ပတ္လည္တြင္ ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ တရားနာဖို႔ရန္အသင့္ရွိေနေသာ တရားနာပရိသတ္မ်ားကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္သည္။

ပရိတ္စင္မွာ ရွစ္ေပပတ္လည္ခန္႔က်ယ္၀န္းၿပီး ေထာင့္ရွစ္ခုပါရွိသည္။ အထဲတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားထိုင္ဖို႔ရန္ခံုမ်ားခင္းထားသည္။ ပရိတ္အိုးမ်ား အေမႊးနံ႔သာမ်ားႏွင့္ ငါးမွ်င္ခန္႔စုထားေသာ ပရိတ္ခ်ည္ႀကိဳးသံုးေခ်ာင္းကို ကြမ္းသီးအဖူးႏုႏုတြင္ ရစ္ပတ္ထား၏။ သံဃာေတာ္မ်ား ပရိတ္ခ်ီးျမွင့္စဥ္တြင္ ယင္းခ်ည္မွ်င္မ်ားကို ပရိတ္စင္မွတဆက္တည္းဆြဲကာ တရားနာသူအားလံုး၏လက္ျဖင့္ကိုင္ေစရသည္။ ပရိတ္ႀကိဳးမွာ သံဃာေတာ္္မ်ားႏွင့္ထိစပ္ေနၿပီး ဓာတ္ကူးသည့္သေဘာမ်ိဳးပင္ျဖစ္ေလမည္လားမသိ။

အထဲတြင္လည္း လက္သန္းလံုးခန္႔ရွိေသာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို သံဃာေတာ္မ်ားက ကိုင္ထားကာ ယင္းႀကိဳးျဖင့္ပင္ ဘုရားကိုလည္းထိထားရသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ပရိတ္စင္အထက္ရွိေထာင့္တိုင္းတြင္ အသင့္လုပ္ထားေသာကြင္းမ်ားအတြင္းသို႔ထည့္ၿပီး လူမ်ားကုိင္ထားေသာပရိတ္ခ်ည္ျဖင့္ထိစပ္ေစရသည္။

အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေသာအခါ တရားနာပရိတ္သတ္က နေမာတႆျဖင့္စတင္ကာ ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သရဏဂံုသံုးပါးကိုတိုင္ေပးၿပီး ငါးပါးသီလကို ေဆာက္တည္ေစပါသည္။ ထိုေနာက္ အျခားဆရာေတာ္တစ္ပါးက တရားအနည္းငယ္ေဟာ၍ ေနာက္တစ္ပါးက နတ္ဖိတ္ျခင္းစေသာလုပ္ငန္းမ်ားကိုစတင္ေလသည္။

ထိုေနာက္ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းကိုစတင္ပါသည္။ ရြတ္ဖတ္ပံုမွာ ဦးေဆာင္ရြတ္ေသာသူက ဂါထာ၏ပဌမပါဒကိုစဆိုၿပီး ၄င္းအသံမျပတ္ခင္မွာ သံဃာေတာ္အားလံုးက ဒုတိယပါဒကို ရြတ္ဖတ္ၾကရသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ည ၁၂-နာရီတိုင္ေအာင္စုေပါင္းရြတ္ၾကသည္။ ထိုေနာက္ အလွည့္ႏွစ္ပါးစီက မိုးလင္းေအာင္ရြတ္ၾကသည္။ ယင္းသို႔ရြတ္ရာတြင္ အသံကို ရွည္ႏိူင္သမွ် ရွည္ေအာင္ဆြဲၿပီး ရြတ္ဆိုၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေတာ္မွ်ျဖင့္ပင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလသည္။

ပရိတ္ရြတ္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏အလယ္တြင္ ပရိတ္ေရအိုးႏွင့္၊ ဆန္၊စပါး၊ပဲ ပန္း၊သစ္သီးအမ်ိဳးမ်ိဳး သဲ၊ေက်ာက္စသည္တို႔ထည့္ထားေသာ အိုးေလးမ်ားခ်ထားသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားက ပရိတ္ရြတ္ေနစဥ္အတြင္း အသင့္ခ်ထားေသာ ေရေမႊးပုလင္းကေန မိမိတို႔၏လက္ကိုဆြတ္သည္ကိုလည္းေတြ႕ရပါသည္။ ပရိတ္စင္၀င္ေပါက္တြင္ ကြမ္းႏွင့္ အုံးသီးခိုင္ အကင္းခိုင္ေတြကို ပန္းအိုးသဖြယ္ထိုးထားသည္ကိုလည္းျမင္ရသည္။

မဟာပရိတ္ရြတ္ပြဲအခမ္းနားမ်ားတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားစတင္ၾကြေရာက္သည္ႏွင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားေသာလူငယ္မ်ားက ခရုသင္းမႈတ္ကာ ဗံုတီးၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား အဖဲြ႕လိုက္ပရိတ္ရြတ္ၿပီးေသာအခါတြင္လည္း တီးမႈတ္ၾကျပန္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ တရားနာ၊အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မဟာပရိတ္ပြဲမွာၿပီးဆံုးေတာ့သည္။

တစ္ခုေျပာစရာရွိသည္မွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ရိုးရာအစားအစာ တစ္ပံုစံတည္းျဖင့္သာ ဆြမ္းကပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတြင္ သမၼကိုယ္တုိင္ ဆြမ္းကပ္ေသာ အခမ္းအနားတစ္ခုကိုၾကြေရာက္ဖူးပါသည္။ အမ်ားျပည္သူကပ္သည့္ဓေလ့အတိုင္းသာပင္။ အျပင္ဆင္မွာလည္း မကြဲျပားေပ။ လွဴဖြယ္၀တၳဳကိုေတာ့ မိမိတို႔တတ္စြမ္းသလိုလွဴဒါန္းၾက၏။ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းႏွင့္ အခမ္းအနားျပင္ဆင္ပံုကို စာေပလာအတိုင္းျဖစ္ကာ၊ က်န္ေသာတ၀က္ကမူ ရိုးရာဓေလ့ႏွင့္ေရာထားဟန္ရွိပါသည္။

ပရိတ္ေတာ္နိဒါန္းတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခု ရွိပါသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသည္ ေမြးကင္းစ,ကေလးငယ္ကိုခ်ီကာ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ေတာေနရွင္ရေသ့ထံ ဖူးေမွ်ာ္ရန္ေရာက္လာသည္။ မိမိတို႔၏ ေမြးးကင္းစရင္ေသြးငယ္အတြက္ ဘ၀မွာထိပ္တန္းေရာက္ရန္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားရန္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာျပဳေအာင္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ရွိခိုးဦးခ်ၿပီးေသာအခါ အသက္ရွည္စြာ အနာမဲ့ေၾကာင္းျဖစ္ေစဖို႔ “သုခီဒီဃာယုေကာ ေဟာတု (အသက္ရွည္၍ က်မၼာ-ခ်မ္းသာပါေစ)”လို႔ ရေသ့ကဆုေပး၏။ ထိုေနာက္ မိဘမ်ားက ရင္ေသြးငယ္ကို လက္ခ်ီမိုးကာ ရွိခိုးျခင္းကိုျပဳေစရာတြင္ ရေသ့ကဆုမေပးပဲ ဆိတ္ဆိတ္ေန၏။ မိဘမ်ားက ဆုေပးရန္ေတာင္းဆိုေတာ့ ရေသ့က “သင္တို႔ကေလးမွာ အသက္ရွည္ဖို႔ရာအေၾကာင္းကို ငါမျမင္၊ ခုႏွစ္ရက္သာေနရလိမ့္မယ္”လို႔ေျပာေလသည္။

မိဘမ်ားက တန္ခိုးေတာ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရွင္ရေသ့အေနျဖင့္ မိမိတို႔သားေလး၏ အသက္ေဘးမွ ကာကြယ္ေပးရန္ ေတာင္းပန္ေလသည္။ ရေသ့က “ေဘးရန္ကိုျမင္ေသာ္လလည္း မကာကြယ္ႏိူင္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားသာလွ်င္ တတ္ႏိူင္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း” လမ္းညႊန္လိုက္ေလသည္။ ရင္ေသြးငယ္ကိုခ်ီကာ မိဘမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ရွိရာ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ အူယားဖားယားေရာက္လာရေတာ့သည္။

ဘုရားရွင္က ကေလးငယ္အသက္ရွည္ေရးအတြက္ အိမ္တြင္ပရိတ္ရြတ္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ပရိတ္မ႑ာပ္ကို သဲျဖဴခင္း၊ယာစမတ္ကာ စေသာ အစီရင္မ်ားလုပ္ၿပီးေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထိုင္ဖို႔ရန္ ေနရာရွစ္ခုႏွင့္ ဘုရွင္အတြက္တစ္ခုကိုပါ ျပင္ဆင္ထားေလသည္။ ထိုေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္ရွစ္ပါးကို ၾကြေရာက္ေစကာ ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ခိုင္း၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ရာ အလယ္တြင္ ကေလးငယ္ကို ခ်ထားေစပါသည္။

ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ၾကြေရာက္ကာ ပရိတ္ခ်ီးျမွင့္၏။ တန္ခိုးႀကီးေသာနတ္မ်ားလည္း တရားနာလာၾက၏။ ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းထံတြင္ ခစားကာ အလုပ္ေကၽြးျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဆုလာဘ္အျဖစ္ရထားေသာ ကေလးငယ္ကို စားေသာက္ဖို႔ရန္ ေရာက္လာေသာ ဘီလူးတစ္ေကာင္မွာ တန္ခိုးႀကီးေသာနတ္တို႔၏အရွိန္ေၾကာင့္ ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးရၿပီး ကေလးငယ္ကိုစားခြင့္မရေတာ့ေပ။

ေလာကဓမၼတာအတိုင္း အစြမ္းရွိသူေရာက္လာလွ်င္ မရွိသူကေရွာင္ေပးရသည္။ ရာထူးႀကီးသူေရာက္လာလွ်င္ ငယ္တဲ့သူကေနာက္ဆုတ္ေပးရသည္။ ထိုေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီးေသာနတ္မ်ား ေရာက္လာတိုင္းေနာက္ကိုဆုတ္ေပးေနရ၍ မိမိကို သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္ကိုစာဖို႔ရန္ အခြင့္ရေသာဘီလူးမွာ အခ်ိန္လြန္သြားေၾကာင့္ စားခြင့္မရွိေတာ့။ ခုႏွစ္ရက္သာ ေနရမည္ဆိုေသာ ထိုကေလးငယ္မွာ အသက္-၁၂၀-တိုင္ေအာင္ေနသြားရသည္။

ျမတ္စြာဘုရားက အသက္ရွည္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းကို မိန္႔ေတာ္မူရာတြင္ “ရတနာသံုးပါးႏွင့္ မိဘဆရာသမားမ်ား အသက္သိကၡာ သီလစေသာဂုဏ္ႀကီးမားသူမ်ားကို အရိုအေသျပဳ ရွိခိုးေလ့ရွိေသာသူမ်ားသည္ အသက္ရွည္၊အဆင္းလွျခင္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကာယ၊ညာဏစြမ္းအားစသည့္ အက်ိဳးတရားေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုႏူိင္ေၾကာင္း” မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ပရိတ္ေတာ္၏အက်ိဳးဟုဆိုကလည္းမွန္ေပသည္။ ေ၀သာလီျပည္တြင္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုက္ျခင္းစေသာ ေဘးဒုကၡမ်ားကို ပရိတ္တရားေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္နာယူျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ကင္းေပ်ာက္ေစခဲ့ေသာ သာဓကမ်ားရွိပါသည္။

စိတ္ပညာရႈေထာင့္ကေနၾကည့္လွ်င္ အရုိအေသျပဳျခင္းသည္ မာနထားျခင္းေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္ေသာဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ေရွာင္ရွားႏိူင္ျခင္း၊ ေမတၱာသေဘာသက္၀င္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းကိုေရွးရႈျခင္းကိုျဖစ္ေစပါသည္။ ဗုဒၶ၏အဆံုးမမ်ားသည္ ရြတ္ဖတ္ရန္သက္သက္မွ်မဟုတ္။ အဓိကအားျဖင့္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးရေသာ တရားေတြလည္းျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶစာေပသည္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိူင္ေသာ လက္ငင္းအက်ိဳးမ်ား၊ မလိုက္နာ၍ ေတြ႕ႀကံဳခံစားရမည့္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို အျပည့္စံုလမ္းညႊန္ ေဖာ္ျပထားေသာ ကမၻာ့တက္က်မ္းႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ လက္ငင္းပစၥကၡမွာပင္ ႀကီးပြားေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ လူတန္းစားမခဲြျခားပဲ တိုက္ရိုက္ေဖာ္ညႊန္းထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ စီးပြားေရး ပညာေရး ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရးတိုင္းတြင္ ေအာင္ျမင္လိုသူတိုင္းသည္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေနျခင္းထက္ လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းတို႔ကိုသာ မိမိတို႔၏ လက္ေတြ႕က်ေသာ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ထဲအထိေရာက္ေအာင္ ယူေဆာင္သြားရမည္ျဖစ္ပါသည္။

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေကလနိယတကၠသိုလ္)

၏

"သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလမ္း" မွ