၀ါဆိုလသည္ ၁၂-ရာသီပဲြေတာ္မ်ားကို က်င္းပသည့္လမ်ားထဲမွ ၀ါဆိုပဲြေတာ္ကို က်င္းပသည့္လျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လတိုင္းတြင္ ပဲြေတာ္မ်ား႐ွိသည္။ အမ်ားစုမွာ ဘာသာေရးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ပဲြေတာ္ မ်ားသာျဖစ္သည္။ ၀ါဆိုလသည္ ရာသီအားျဖင့္မူ ေႏြရာသီႏွင့္ မုတ္သုန္ ကာလတြင္ က်ေရာက္ပါသည္။ လဆန္း(၁၅)ရက္သည္ ေႏြရာသီ၌ပါ၀င္ၿပီး၊ လဆုပ္(၁၅)ရက္သည္ မိုးရာသီတြင္ အက်ဳံး၀င္ပါသည္။ ၀ါဆို၊၀ါေခါင္ ေရ ေဖာင္ေဖာင္ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။
လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားသည္ အေပါင္းအသင္းမ်ား စုကာ ၀ါဆိုလတြင္ ၀ါဆိုပန္းခူးထြက္ၾကသည္။ ၀ါဆိုပန္းမ်ားကို ဘုရားမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္မူ အိုစည္၊ဗံု ၊ေမာင္းမ်ားတီးကာ ၀ါဆိုပန္းခူးရန္ အနီးအနား႐ွိေတာမ်ားသို႔ ထြက္ၾကသည္။ မိုးဦး ကာလျဖစ္၍ ပန္းအမ်ိဳးစားလည္းစံုလင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀ါဆိုလ၏ သေကၤတပန္းမွာ ယင္းမာပန္းျဖစ္သည္။ ပင္လံုးေပ်ာက္၊ ႐ြက္ေပ်ာက္ေအာင္ပြင့္သည့္ ပန္းမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ေတာလံုး ႀကိဳင္ေနေအာင္ေမႊးသည္။ အေရာင္ေသြးစံု လွလည္းလွသည့္ပန္းျဖစ္သည္။ ပုန္းညက္ပန္း၊ မုေလးပန္း၊ မိေက်ာင္းပန္းတို႔လည္း ပြင့္ၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ၀ါဆိုကာလမွစတင္ကာ သီတင္းကၽြတ္လအထိ ၀ါတြင္းသံုးလအခါတြင္ အျခား ကာလမ်ားထက္ ဘုရားသြား၊ေက်ာင္းတက္ျပဳလုပ္ရန္ အားထုတ္ၾကသည္။ ဥပုသ္သီလကို အထူးတလည္ ေစာင့္ၾကသည္။ သက္သတ္လြတ္စားၾကသည္။ အဓိ႒ာန္၀င္ၾကသည္။ အလွဴတန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကသည္။ အထူးအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၀ါဆိုသကၤန္းဆက္ကပ္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆိုသည့္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ညတြင္ ေက်ာင္းသို႔သြားၿပီး ၀ါဆိုပန္း၊ ၀ါဆိုဖေယာင္းတိုင္မ်ား ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းၾကသည္။ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အဘိဓမၼာတရားပဲြမ်ား ဆင္ယင္က်င္းပၿပီး တရာေတာ္မ်ားကို ေဟာေျပာၾက၊ နာယူၾကသည္။ တရားဘာ၀နာမ်ား ပြားမ်ားၾကသည္။
အဆိုပါ၀ါတြင္းသံုးလတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိ၀ါဆိုသည့္ေက်ာင္းမွ ခရီးအေ၀းသို႔ သြားခဲသည္။ အေရးအေၾကာင္း႐ွိ၍ သြားရာတြင္မူလည္း ၇-ရက္အတြင္း ၀ါဆိုသည့္ေက်ာင္း ကို ျပန္ေရာက္ေအာင္လာရသည္။ ၇-ရက္ေက်ာ္သြားပါက ၀ိနည္းစည္းကမ္းအရ အျပစ္႐ွိၿပီး ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္သည္။ ကုစားလို႔ရေသာ အျပစ္ငယ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔အထိ ၀ါတြင္းသံုးလျဖစ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းႀကီးငယ္႐ွိေသာ္ သီတြင္းကၽြတ္လဆန္း ၉-ရက္တြင္ပင္ ၀ါကၽြတ္ခြင့္႐ွိပါသည္။
ထိုအတူ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကို စတင္၀ါဆိုရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေစကာမူ ထိုရက္အတြင္း ၀ါဆိုရန္ေက်ာင္းသို႔ ျပန္မေရာက္သည့္ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ၀ါေခါင္လျပည့္္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ၀ါဆိုနိုင္ပါသည္။ ယင္းကို ပစၧိမ၀ါ-ေနာက္၀ါကပ္သည္၊ ဒုတိယ ၀ါဆိုသည္ဟု ေခၚပါသည္။ ဒုတိယ၀ါကပ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ပုရိမ၀ါေခၚ ပထမ၀ါ ကပ္သည့္ရဟန္းမ်ားကဲ့သို႔ ကထိန္ခံခြင့္မ႐ွိပါ။ အေၾကာင္းမွာ ဒုတိယ၀ါကပ္သည္ျဖစ္၍ ကထိန္ ခင္းခ်ိန္ သတ္မွတ္ကာလ၏ ကုန္ဆံုးၿပီျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔မွ ၀ါထြက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
*****
၀ါဆိုလျပည့္ေန႔သည္ “သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ တစ္ခ်က္ျပာဋိဟာ” ဆိုသည့္အတိုင္း ဘုရားေလာင္း ပဋိသေႏၶ ေနေတာ္မူျခင္း၊ ေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း၊ ျမတ္စြာဘုရား တရားဦးဓမၼစၾကာ ကို ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းႏွင့္ တိတၳိတို႔ကို ႏွိမ္ႏွင္းရန္အလို႔ငွါ ေရ၊မီးအစံု တန္ခိုးျပာဋိဟာ ကို ျပသေတာ္မူျခင္းဟူေသာ ထူးျခားသည့္ ဘာသာေရး မွတ္တိုင္ႀကီးမ်ားကို စိုက္ထူခဲ့ရာ ေန႔တစ္ေန႔ လည္းျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔သည္ ဘုရားအျဖစ္ကို ၀န္ခံေတာ္မူေသာေန႔၊ တရားရတနာ စတင္ေပၚေပါက္ရာေန႔ႏွင့္ သံဃာရတနာ စတင္ေပၚထြန္းေသာ ေန႔လည္းျဖစ္သည္ ။ ပုထုဇဥ္နယ္ပယ္မွ အရိယာစခန္းသုိ႔ စတင္ကူးေျပာင္းခြင့္ ႀကံဳေသာေန႔လည္းျဖစ္ၿပီး၊ ဧဟိ ဘိကၡဳ ဟူေသာ စကားကို စတင္ၾကားရေသာ ေန႔တစ္ေန႔လည္းျဖစ္သည္။
*****
ဆက္ပါဦးမည္............................။
ေမတၱာျဖင့္-
အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)
ေမတၱာျဖင့္-
အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment