ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

ဆဲြကိုင္မိသည့္ အေတြးစ,တစ္မွ်င္

အပိုင္း(၁)

ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္သည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဖခင္ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီး၏ႏိူင္ငံရွိ ကပိလ၀တၳဳေနျပည္ေတာ္ကို ၾကြေရာက္ေတာ္မူခဲ့ရာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးမ်ားအား လံုးႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္မ်ား သီးတင္းသံုးဖို႔ရာ လိုအပ္ရာရာ မ်ား ျပင္ဆင္ေပးၿပီးေနာက္ ႏွစ္မ်ားစြာကဲြကြာေနခဲ့ၾကသည့္ အေလွ်ာက္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းစေသာ အလႅာပသလႅာပ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကသည္။

တစ္ေန႔တာကို အဆံုးသတ္မ်ဥ္းအျဖင့္သာရင္း ေနမင္းႀကီးကေတာ့ အေနာက္ေဂၚယာကၽြန္းဆီ ခ်ဥ္းနင္၀င္ေရာက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား ေခတၱ သီတင္းသံုးေနထိုင္ရာအရပ္သည္လည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာေလးအျဖစ္ ေပၚလြင္ခဲ့ေလၿပီ။ အားလံုးအသီးအသီး အသက,အသက ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ဘုရားႏွင့္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ နံက္ဆြမ္းကို ဖိတ္မႏၱကျပဳျခင္းမရွိပါေလ။

သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း “ဖခင္၏ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္ကိုေရာက္လာေသာ သားေတာ္သည္ မိမိနန္းေတာ္ကိုပင္ၾကြေရာက္ကာ ေန႔လည္စာကိုသံုးေဆာင္လိမ့္မည္”ဟု ေတြးလွ်က္ ဆြမ္းအတြက္ျပင္ဆင္စရာတို႔ကို စီမံကြပ္ကဲရန္ နန္းေတာ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ဆြမ္းကို နန္းေတာ္ကိုၾကြေရာက္ကာ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ရန္ကုို မူကား ဘုရားရွင္ထံ မေလွ်ာက္ခဲ့မိ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ဆြမ္းခံဖို႔ရာ သင့္ေတာ္ေသာအခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် လာေရာက္ပင့္ဖိတ္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးဘုရားရွင္တုိ႔အစဥ္လာကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူေသာအခါ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းအေလ့ကို ျပဳေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ အလွဴရွင္ႏွင့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔၏ မ်ားျပားလွေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတရားမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ စီတန္းလွည့္လည္ကာ အိမ္စဥ္ရပ္ဆြမ္းခံျခင္းကို စတင္ေတာ္မူခဲ့သည္။

ထိုသတင္းကိုၾကားသိလိုက္ရေသာ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးသည္ ေျပးလွ်င္မတင့္တယ္ေသာ မင္းတို႔၏အမူရာကိုပင္ေမ့ေလ်ာ့ကာ အူယားဖားယား ဘုရားရွင္းႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူရာလမ္းကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးလႊားခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္အား “ခ်စ္သား..! ဖခင္ကုိ အဘယ္ေၾကာင့္အရွက္ခဲြရပါသနည္း၊ သားေတာ္ႏွင့္ ေနာက္ပါတပည့္ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ တစ္သက္လံုးေကၽြးထားရလည္း ဖခင္တတ္ႏိူင္ပါသည္”ဟု ဆိုလွာေတာ့သည္။

ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျခင္းဓေလ့သည္ ဘုရားရွင္တို႔၏ အစဥ္လာျဖစ္ၿပီး၊ အလွဴရွင္မ်ားက သီးသန္႔ဖိတ္မန္ထားျခင္းမရွိလွ်င္ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းကိုပင္ လိုလိုလားလားျပဳေတာ္မူေၾကာင္း ျပန္လည္မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ထို႔အတူ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကမ်ားသည္လည္း က်င့္သံုးေတာ္မူၾကေၾကာင္းကိုပါ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။

*****

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက ရွင္ရဟန္းျဖစ္လိုေသာသူမ်ားကို ဘုရားရွင္က “သပိတ္တစ္လံုး၊ သကၤန္းသံုးထည္း ျပည့္စံုပါၿပီလား”ဟူေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုပါ ေမးေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အထဲမွ သပိတ္သည္ ဆြမ္းခံစားဖို႔ရာအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏သလံုးျမင္းေခါင္းကို အမွီျပဳကာ အိမ္စဥ္လွည့္ၿပီး အလွဴရွင္မ်ား မပင္မပမ္းလွဴဒါန္းအပ္ေသာ တစ္ဇြန္း၊တစ္ေယာင္းမဆြမ္းကိုု အလွဴခံျခင္းသည္ ျမတ္ေတာ္မူေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ျပသေတာ္မူခဲ့သည္။

ရဟန္းေတာ္သည္ မိမိကိုယ္္ကိုယ္ ပ်ားပမာထား၍ အလွဴရွင္တို႔၏ သဒၶါတရား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္တူေသာ ပန္း၀တ္ရည္ကို မပ်က္စီးေအာင္ ေသာက္သံုးဘိသကဲ့သို႔ က်င့္ေတာ္မူၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

*****

ယခုေခတ္အခါတြင္လည္း ဘုရားရွင္၏ မိန္႔မွာေတာ္မူခ်က္ႏွင့္အညီ ရဟန္းျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ျခင္း သိမ္တြင္းမွမထြက္မွီ အထူးအေရးႀကီးလွေသာ မွီရာေလးပါး၊ တည္ရာေလးပါးကို အထူးတလည္မွာၾကားရသည္။ ယင္းတို႔ကို ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ ေသေလးပါး၊ ရွင္ေလးပါး-ဟုလည္း အခ်ိဳ႕ဆိုၾကသည္။ ယင္းတို႔အထဲမွ တစ္ပါးမွာ “ရဟန္းဘ၀တြင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ဆြမ္းခံ၍သာ စားရမည္”ဟု ဆိုထားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအရာအားလံုးသည္ ေရွးဘုန္းေရွးကံရွိသူ (အတိေရကလာေဘာ) မ်ားအတြက္ ျခြင္းခ်က္ရွိပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဆြမ္းခံျခင္းအေလ့ထကို ဘုရားရွင္ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ့သည့္အတိုင္း ယေန႔တိုင္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းထားႏိူင္မႈသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အစဥ္လာျဖစ္သည္။

*****

သီရိလကၤာႏိူင္ငံ တစ္၀ွန္းလံုးတြင္ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူရာ ၂၆၀၀-ျပည့္ႏွစ္အခမ္းအနားမ်ားကို က်င္းပၾကသည္။ လမ္းတိုင္း၊ အိမ္တိုင္း၊ ကားတိုင္းနီးပါးမွ် ဗုဒၶအလံေတာ္မ်ားကို လႊင့္ထူထားသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔အဖို႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာအတိျဖစ္ေသာ ျမင္ကြင္းပင္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို အေလးထားမႈႏွင့္ အရိုေသေပးမႈတို႔ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာထိပ္တန္းေရာက္သည္ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ သူတို႔စကားမွာ သာမန္ၾကည့္႐ံုမွ်ႏွင့္ ယံုမွားစရာမလို။ သို႔ရာတြင္ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ေကာင္းသည္ဟုေတာ့ မဆိုႏိူင္ေပ။

သီရိလကၤာတြင္ ၂၆၀၀-ျပည့္ ဗုဒၶႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းနားကို က်င္းပရာတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား စုေပါင္းကာဆြမ္းခံၾကြျခင္းကိုလည္း အစီစဥ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ ထည့္သြင္းထားသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား တန္းဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူလာသည့္အခါ ဒက-ဒကာမမ်ားက သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ႐ြတ္ဆိုကာ ဖူးေမွ်ာ္ၾက၊ ဆြမ္းမ်ားေလာင္းလွဴၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သီဟုိဠ္ရွိ အခ်ိဳ႕ရဟန္းသာမေဏမ်ားမွာ သပိတ္ကို မည္သို႔ပိုက္ရမည္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းမသိၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သီရိလကၤာတြင္ ရဟန္း-သာမေဏမ်ား ဆြမ္းခံထြက္သည္ကို အေတာ္ပင္ေတြ႕ရခဲသည္။ ေတာရပ္ေဒသမ်ားတြင္သာ ရံဖန္ရံခါေတြ႕ႏိူင္ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္မူ အထူးတလည္ျပဳလုပ္ေသာ အခမ္းနားမ်ိဳးတြင္မွသာ ဆြမ္းခံျခင္းဓေလ့ကိုေတြ႕ရေတာ့သည္။ ယင္းကိုေတာင္ အခမ္းနားတိုင္းမဟုတ္၊ အခါအားေလ်ာ္စြာသာျဖစ္သည္။

လူဦးေရ ၂၅-သန္းခန္႔ရွိေသာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံတြင္ ရဟန္း-သာမေဏႏွင့္ သာသနာ့ႏြယ္၀င္ သီလရွင္မ်ားမွာ ႏွစ္ေသာင္းခဲြခန္႔ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ ထိုအထဲမွ အမ်ားစုသည္ အစိုးရ၀န္ထမ္း အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀လုပ္ငန္းမ်ားသည္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္ဆပ္ေနသည္။ နံက္ေစာေစာ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွပင္ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ၾကသည္။

အားလပ္ရက္ျဖစ္ေသာ စေန၊တနဂၤေႏြႏွင့္ အစိုး႐ံုးပိတ္ရက္၊ အမ်ားျပည္သူ အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္မူ ေက်ာင္းတြင္တစ္ေနကုန္ရွိေနတတ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ စေန၊တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ဆြမ္းစားကြမ္းစားမ်ားရွိတတ္သည္။ မရွိေသာရက္ကလည္း အေတာ္ပင္ရွားသည္။ မရွိပါကလည္း ဆြမ္းခံထြက္စရာမလို။ အခ်ိန္က်လွ်င္ အရုဏ္ဆြမ္း၊ေန႔ဆြမ္းကို အလွည့္က် ဒကာ-ဒကာမမ်ားက ေက်ာင္းအေရာက္လာပို႔ၾကသည္။ က်န္သည့္ေန႔မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ေက်ာင္းမွာက်န္ရစ္သည့္ ရဟန္း-သာမေဏတို႔အတြင္ ဆြမ္းလာပို႔သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းအလုပ္သည္ ၄င္းတို႔အဖို႔ ေန႔စဥ္၀တၱရားတစ္ခုအျဖစ္မွ အလိုလိုပင္ေလွ်ာ့သြားသည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ကိုေ၀းစြ ေန႔ဆြမ္းခံကိုေတာင္မွ ရံဖန္ရံခါအခမ္းနားမ်ားတြင္သာ ျမင္ရေတာ့သည္။

ျမန္မာႏိူင္ငံတစ္၀ွန္းလံုးတြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံ၊ ေန႔ဆြမ္းခံမ်ားကို ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နံက္ ၄-နာရီခန္႔ဆို တုန္းေခါက္အခ်က္ေပးသံကို ၾကားရသည္။ မၾကာမွီမွာပင္ ေက်ာင္းတိုက္အသီးသီးမွ သံဃာေတာ္မ်ား တန္းစီကာျဖင့္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံထြက္လာၾကေတာ့သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ နံက္ ၅-နာရီခန္႔ေလာက္ဆို အာဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းကိစၥၿပီးေတာ့သည္။ ေန႔ဆြမ္းခံကိုမူ ၉-နာရီခဲြ ၁၀-နာရီခန္႔တြင္ ၾကြေရာက္ၾက၍ နံက္ ၁၁-ခန္႔တြင္ ဘုဥ္းေပးၿပီးေတာ့သည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း-ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ေခတၱခဏသာ အေထြေထြလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ၾက၊ နားၾကၿပီးေနာက္ စာသင္-စာက်က္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ၾကေတာ့သည္။

သီရိလကၤာတြင္မူ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကို နံက္ ၇-နာရီခဲြ ၈-နာရီခန္႔မွ စားေလ့ရွိၿပီး၊ ေန႔လည္ဆြမ္းကိုမူ ေန႔လည္ ၁၂-နာရီ၊ ၁၂-ေက်ာ္မွစားေလ့ရွိသည္။

ျမန္မာႏိူင္ငံတြင္ အခ်ိဳ႕နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္ႀကီမ်ားပင္ ဆြမ္းခံထြက္ေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါေသး သည္။ အတိုခ်ဳံးေျပာရလွ်င္ သီရိလကၤာႏိူင္ငံတြင္ ဆြမ္းခံျခင္းအေလ့မ်ား ရွင္-ရဟန္းမ်ားအၾကားတြင္ တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္လာေနေသာ္လည္း ျမန္မာႏိူင္ငံရွိ ႐ွင္-ရဟန္းတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္မူ အေရးပါလွ်က္ပင္ရွိသည္။ ဆြမ္းခံျခင္းကိုပင္ ဘုရား႐ွင္ခ်ီးေတာ္မူခဲ့ေသာ က်င့္၀တ္တစ္ခုအေနျဖင့္ ယေန႔တိုင္က်င့္သံုးလိုက္နာျခင္းႏိူင္ျခင္းကို အစဥ္လာေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ အမ်ားစုက႐ႈျမင္ေနၾကပါသည္။

*****

ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ရွိလာသည္။ ႐ွင္းလင္းျမင္သာသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္လည္းျဖစ္ပါသည္။ လူဦးေရ ၂၅-သန္းေက်ာ္႐ွိေသာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံတြင္ ႏွစ္ေသာင္းခဲြေက်ာ္႐ွိေသာ ရဟန္း-သာမေဏမ်ားကို အ႐ိုေသေပးမႈ၊ ဘာသာတရားကို ေလးစားလိုက္နာမႈမွာ အျပည့္၀ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ရာႏူန္းျပည့္နီးပါးရွိေနေသးသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ဆိုေသာ္ အေၾကာင္းကိစၥအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မည္သည့္႐ံုးကိုပင္သြားသြား ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုဦးစားေပးသည္။ သီရိလကၤာတြင္ရွိေသာ ႏိူင္ငံျခားသံ႐ုံးမ်ားပင္ ထိုအစဥ္လာကို လိုက္နာၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထိုျပင္ အစိုးရ႐ံုးတိုင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ပုဂၢလိက႐ုံးမ်ားတြင္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူ ျမင္ေတြ႕ႏိူင္သည့္ေနရာတြင္ စနစ္တက်ထားရွိသည္။

ထိုျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးေၾကာင့္ လိုင္းကားတိုးစီးလာလွ်င္လည္း မည္သူ႔ကိုမွ် လက္တို႔ေျပာေနစရာမလို။ အားလံုးထေပးၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လိုင္းကားတိုင္းတြင္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ထားေသာ ခံုမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ႐ွိေနလွ်င္မူ အျခားခုန္အသီးသီးတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ႀကီးငယ္မဟူ ေယာက်္း-မိန္းမတိုင္းက ထၿပီးေနရာေပးဖို႔ရာ ၀န္မေလးၾက။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း?

သီရိလကၤာ႐ွိစာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဗုဒၶစာေပကို အတန္းစဥ္တိုင္းတြင္ ျပဌာန္းက်မ္းစာတစ္ခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းထားသည္။ ထိုျပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းရွိသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွအပ အားလံုးတက္ေရာက္ၾကရသည္။ ဆရာ-ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားက သင္ေပးၾကသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားသည္ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ားကို ဦးစာေပးသည့္ အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ အေၾကာင္းအခ်ိဳ႕ ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုက အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ဆရာမ်ားအျဖစ္သင္ၾကားေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိူင္စရာရွိပါသည္။ ထိုထက္မွာမူ အစိုးရကိုယ္တိုင္က သာသနာေတာ္ကို အထူးအေလးျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိူင္သည္။

ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကို ဆဲြၾကည့္ရပါမူ မည္သူက မည္မွ်ပင္ အားေပးေထာက္ပံ့ေပးေနစကာမူ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္-ရဟန္းမ်ားကိုယ္တိုင္က ဒကာ-ဒကာမတို႔၏ သံသရာအက်ိဳးသာမက ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးကိုပါ ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိူင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အားနည္းခ်က္အျဖစ္ ေျပာရပါမူ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုံး၀နစ္ျမဳပ္သြာေသာၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္သံုးလိုက္နာရမည့္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ အဓိကအခ်က္မ်ားလည္း ေလ်ာ့ရဲ႕လာသည္ကိုေတြ႕ရျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶညႊန္ျပသည့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္အတိုင္း ဟန္ခ်က္ညီညီ က်င့္သံုးႏိူင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးကို ျဖစ္ထြန္းေစလိမ့္မည္ပင္။ လိုလွ်င္ႀကံဆ၊ နည္းလမ္းရမဟုတ္ပါလား?

*****

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)