ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

သကၤန္းေတာင္းေလး ေမ့ေနၿပီလား

အပိုင္း-၂

အသက္ႏွစ္ဆယ္အ႐ြယ္သည္ မ်ားျပားလွသည့္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္အသိျဖင့္ က်င့္သံုး/လိုက္နာႏိူင္သည့္အ႐ြယ္ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္ႏိုင္၊ ဆံုးျဖတ္ႏိူင္သည့္အ႐ြယ္ပင္။ ၁၉-ႏွစ္ႏွင့္သံုးလဟု သတ္မွတ္သည္မွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အမိ၀မ္းတြင္ ၉-လပဋိသေႏၶေနရခဲ့ရသည့္ အေရတြက္ႏွင့္ သံုးလကိုေပါင္းကာ ေရတြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမိ၀မ္းတြင္းကေန စတင္ေရတြက္လွ်င္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္သည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

ရဟန္းျပဳရာတြင္မူ ေနာက္ထပ္လိုအပ္ခ်က္မ်ားမွာ မင္းမႈထမ္းအျဖစ္မွ ကင္းလြတ္သူ၊ ေၾကြၿမီကင္းသူ၊ အနာႀကီး ငါးမ်ိဳးမရွိသူႏွင့္ လူစင္စစ္ျဖစ္ျခင္း၊ ေယာက်္ားစင္စစ္ျဖစ္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။

မင္းမႈထမ္းအျဖစ္မွ ကင္းလြတ္သူဆိုရာတြင္ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ယင္းမွာ မင္းမႈထမ္းျဖစ္ေသာ္ ခြင့္ယူထားသည့္အခိုက္တန္႔ကို မင္းမႈထမ္းမဟုတ္ဟု သတ္မွတ္ရပါသည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အေၾကြးတင္ၿပီး ျပန္မဆပ္ႏိူင္၊ မဆပ္လိုသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳလာသည္မ်ား ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားကိုလည္း ရဟန္းျပဳခြင့္မေပးရပါ။

အနာႀကီးငါးမ်ိဳးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘရားရွင္လက္ထက္အခါက ေငြေၾကးမတတ္ႏိူင္သည့္ အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ားသည္ ဆရာဇီ၀က,က ရဟန္း၊သာမေဏမ်ားကို အခမဲ့ေဆးကုသေပးသည့္ အခြင့္ေရးကို ရယူလိုေသာေႀကာင့္ အမွန္တကယ္ရဟန္းျပဳလိုသည္မဟုတ္ပဲ ေဆးကုလိုျခင္းေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳလာျခင္းေၾကာင့္ တားျမစ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဘုရားရွင္၏သာသနာတြင္ ထိုအနာႀကီးငါးပါး စဲြကပ္ေနသူမ်ား ေနထိုင္ရန္ မသင့္ေတာ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း တားျမစ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ွင္-ရဟန္းျဖစ္ၿပီးမွ ထိုထိုေရာဂါမ်ားျဖစ္ပြားလွ်င္မူ အျပစ္မရွိေပ။

လူသားစင္စစ္ျဖစ္ရျခင္းဟူသည္ ဘုရား႐ွင္လက္ေတာ္အခါက သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳေသာနဂါးမ်ား လူေယာင္ဖန္ဆင္းကာ ရဟန္းျပဳလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ နိမ့္က်ေသာ အဟိတ္တိရစၧာန္မ်ားႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္သည္ မတင့္တယ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ ေယာက်္ားစစ္ျဖစ္ရျခင္းမွာမူ အထူတလည္ေျပာစရာမရွိေပ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္ ရဟန္းျဖစ္လာၾကရာတြင္ ကြာျခားမႈမ်ားရွိပါေသးသည္။ ဥမာအားျဖင့္ အုိးထိမ္းသည္တဲတြင္ ဘုရား႐ွင္ႏွင့္ ပကၠဳသာတိတို႔ ေတြ႕ဆံုၾကၿပီးေနာက္ ပကၠဳသာတိက ဘုရား႐ွင္ထံ ရဟန္းျပဳခြင့္ေတာင္းရာတြင္ “သပိတ္တစ္လံုး၊ သကၤန္းသံုးထည္(ေအာက္၀တ္သင္းပိုင္၊ အေပၚ႐ံုသကၤန္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး) မရွိသူကုိ ဘုရားရွင္တို႔ ရဟန္းျပဳမေပးကုန္၊”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ေျပာရန္မလိုအပ္သည့္အတြက္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လွ်င္ အက်ယ္တ၀င့္ ေဆြးေႏြးပါဦးမည္။

ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ သိမ္တြင္းကေန အျပင္မထြက္ခင္ အေရးႀကီးေသာ မွာတမ္းမ်ားမွာ “မွီရာေလးပါး၊ တည္ရာေလးပါး သို႔မဟုတ္ ရွင္ေလးပါး၊ ေသေလးပါး” တုိ႔ျဖစ္သည္။ မွီရာေလးပါးမွာ-

ရဟန္းဘ၀တြင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး

၁။ ဆြမ္းခံ၍သာစားရန္။

၂။ ပံ့သကူသကၤန္း (အမႈိက္ပံု၊ သုႆာန္စသည္တို႔မွ အ၀တ္စမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ခ်ဳပ္စပ္ရသည့္အ၀တ္) သာ ၀တ္႐ံုရန္။

၃။ သစ္တစ္ပင္ေအာက္၊ ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္တြင္သာ ေနရန္ႏွင့္

၄။ ႏြားက်င္ငယ္ေရျဖင့္ စိမ္ထားေသာ ဇီးျဖဴ၊ ဖန္ခါး၊ သွ်စ္သွ်ားသီးတို႔ကိုသာ ေဆးအျဖစ္သံုးစဲြရန္။

သို႔ရာတြင္ အထက္ပါစည္းကမ္းခ်က္ ၄-ခုလံုးတြင္ ခၽြင္းခ်က္အသီးသီးရွိပါသည္။ နံပါတ္ (၁)တြင္ ဆြမ္းခံ၍စားရမည္ဆိုေသာ္လည္း ေရွးဘုန္းေရွးကံ (အတိေရကလာေဘာ)႐ွိလွ်င္ မည့္သည့္ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆြမ္းခံၾကြစရာမလိုပဲ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ႏိူင္သည္။ သုိ႔တေစ ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ အသားႀကီး ၁၀-မ်ိဳးကိုမူ လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမည္။ အသားႀကီး ၁၀-မ်ိဳးမွာ လူ၊ ေခြး၊ ျမင္း၊ ဆင္၊ သစ္၊ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ၀ံ၊ ေအာင္း ႏွင့္ ေျမြ-တို႔ျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ က်န္ေသာစည္းကမ္းခ်က္မ်ားမွာလည္း ခၽြင္းခ်က္အသီးသီးရွိေနပါသည္။ မိိမိတို႔ ဘုန္းကံအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေခတ္ေပၚသကၤန္းမ်ား၊ ေဆးမ်ားႏွင့္ အေဆာက္ဦးမ်ား စသည္ တို႔သည္လည္း သံုးေဆာင္ခြင့္ ေနထုိင္ခြင့္ရွိသည္သာ။

တည္ရာေလးပါးမွာ-

ရဟန္းဘ၀တြင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး

၁။ ေမထုန္အမႈကိုေ႐ွာင္ၾကဥ္ရန္။ (ယုတ္စြအဆံုး တိရစၧာန္မႏွင့္ေသာ္မွ ေမထုန္မျပဳရန္)

၂။ သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းမျပဳရန္။ (အနည္းဆံုး တစ္မတ္တန္ကစ၍မခိုးရန္)

၃။ လူ႔စင္စစ္အသက္ကို မသတ္ရန္။ (ေအာက္ထက္ဆံုး ကိုယ္၀န္က်ေဆးကိုပင္ မေပးရ)

၄။ မရေသးေသာ စ်ာန္၊ မဂ္-ဖိုလ္တရားတို႔ကို ရ၏ဟု မေျပာရန္။

ဤေလးခ်က္တြင္ တစ္ပါးပါးကို က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိလွ်င္ပင္ ရဟန္း စစ္စစ္မဟုတ္ေတာ့။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွလည္း ရဟန္းအျဖစ္ကို ရႏိုင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ စာေပလာ ဥပမာအားျဖင့္မူ လည္ဇက္ျပတ္ေသာသူသည္ အသက္ျပန္မရွင္ႏိူင္သကဲ့သုိ႔၊ ထက္ပိုင္းျပတ္ေသာ ထန္းပင္သည္ ျပန္မရွင္ႏူိင္သကဲ့သို႔၊ ႏွစ္ျခမ္းကဲြၿပီးေသာ ေက်ာက္ျဖာသည္ ျပန္ဆက္ရန္မျဖစ္ႏိူင္သကဲ့သို႔ ပါရာဇိကက်ၿပီးသူ (တည္ရာေလးပါးမွ တစ္ပါးပါးကိုက်ဴးလြန္သူ)သည္ မည္သည့္အခါမွ် ရဟန္းျပန္မျဖစ္ႏိူင္ေတာ့ေပ။

ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာသည္ႏွင့္ အဓိကတာ၀န္ႏွစ္မ်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ရပါသည္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ျပဳထားသည္ဟု မရွိေပ။ ရဟန္းျပဳလာျခင္းကပင္ ထုိႏွစ္မ်ိဳးကို စြမ္းႏိူင္သမွ် ထမ္းေဆာင္ဖို႔ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ ရဟန္းအျဖစ္ကိုေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းသည္ပင္ ထုိအရာႏွစ္မ်ိဳးကို ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူရေပမည္။ ၄င္းတို႔မွာ စာေပသင္ၾကားျခင္း(ဂႏၳဓူရ)ႏွင့္ တရားအားထုတ္ျခင္း(၀ိပႆနာဓူရ) တို႔ျဖစ္သည္။ (ဤတာ၀န္မ်ားမွာ သာမေဏ(ကိုရင္)ႏွင့္ သာသနာ့ႏြယ္၀င္သီလရွင္မ်ားကိုလည္း အက်ံဳး၀င္ပါသည္။)

ဆက္ပါဦးမည္..........

ေမတၱာျဖင့္-

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)