ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): တန္ဖိုးကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္မလဲ

တန္ဖိုးကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္မလဲ

သိမွတ္ခဲ့ဘူးသည့္ အျဖစ္ပ်က္ေလး တစ္ခုရွိ သည္။ မိဘမ်ား ဆံုးပါးသြားၾကသည့္ ညီအမစ္ေယာက္ရွိသည္။ အမျဖစ္သူမွာ အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီး ၀င္ေငြအလြန္နည္း လွေသာ အလုပ္တစ္ခုျဖင့္ စတိုးဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္တြင္ လုပ္ရသည္။ ညီမျဖစ္သူမွာ အသက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ သာရွိေသး၍ အမျဖစ္သူ အလုပ္သြားတိုင္း အထီး က်န္ျခင္းကိုပင္ အေဖာ္ျပဳကာ အၿမဲလို အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလ့ရွိသည္။

ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ပင္ ႐ံုးကန္ေနရေသာ အမျဖစ္သူမွာ ညီမျဖစ္သူကို မုန္႔ဖိုးေပးႏိုင္သည္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္။ သို႔ရာတြင္ ခရစ္၊စ၊မတ္ ကာလေရာက္တိုင္း မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ အေၾကြေစ့ အနည္းငယ္ကိုေတာ့ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးေလသည္။ ဤေငြပမာဏကိုပင္ သူမဥာဏ္ရွိၿပီး အသံုးေစ့စပ္လြန္းေသာေၾကာင့္သာ ေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

တစ္ခုေသာ ခရစ္၊စ၊မတ္ရာသီတြင္ျဖစ္သည္။ အသက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ခန္႔သာ ရွိေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ အလြန္တန္ဖိုးႀကီး လွ သည့္ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ား ကိုသာ ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ လူရွင္း ခ်ိန္ျဖစ္၍ ဆိုင္ရွင္အဖိုးႀကီး တစ္ဦးသာ ရွိေနသည္။

ဆိုင္ထဲေရာက္လာသည့္ ေကာင္းမေလးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လိုက္ၾကည့္ရင္း အေကာင္းဆံုး အလွဆံုးဟု မိမိစိတ္တြင္ သတ္မွတ္လိုကသည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ဆိုင္ရွင္အဖိုးႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္။ “က်မ ဒီဟာကို လိုခ်င္တယ္၊ က်မမွာ ရွိတာ အကုန္ေပးမယ္”။ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေကာင္းမေလးသည္ လက္ကိုင္ပ၀ါႏြမ္းေလးျဖင့္ တယုတယ ထုပ္ထားေသာ ေငြအေၾကြေစ့ေလးမ်ားကို ဆိုင္ရွင္အဖိုးႀကီးေငြေရသည့္ စားပဲြေပၚသြန္ခ်ေပးလိုက္သည္။

ပစၥည္းကို ရႊန္းရႊန္းစားၾကည့္ေနေသာ ကေလးမေလး၏ မ်က္ႏွာ၊ မိမိအေျဖကို ငံ့လင့္ေနသည့္ ယုံၾကည့္ခ်က္အျပည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေကာင္မေလး၏အမူရာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္အဖိုးႀကီးက ဆတ္က နဲေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာျဖင့္ ဆိုင္ထဲကေန ခုန္ေပါက္ေျပး ထြက္သြားသည္။

*****

ခရစ္၊စ၊မတ္ရက္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ညီအမႏွစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ ခရစ္၊စ၊မတ္ရက္ဆိုသည္မွာ သာမန္ရက္မ်ားထဲက တစ္ရက္သာျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိေသာ အိမ္ေလးထဲတြင္ ကုန္ဆံုးလိုက္ရေသာ ရက္မ်ားထဲက တစ္ရက္သာျဖစ္ပါသည္။

ညီမေလးတို႔ ခရစ္၊စ၊မတ္လုပ္ရေအာင္ေနာ္…….မမ…လို႔ ေကာင္မေလးကေျပာသည္။ မမတို႔မွာ ပိုက္ဆံမွမရွိတာ ညီမေလးရယ္လို႔ အမျဖစ္သူက ဆို႔နင့္စြာျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အမျဖစ္သူမွာ ညီမေလးကို ခရစ္၊စ၊မတ္ကာလေရာက္တိုင္း မျဖစ္စေလာက္ေသာ ေငြအေၾကြစေလးသာ ေပးႏိုင္သည့္မိမိအျဖစ္ေၾကာင့္ သိမ္ငယ္သလိုခံစားမိ၏။ အျပစ္ရွိသလိုလည္း ခံစာရမိ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္မိ၏။ ရြယ္တူကေလးေတြ လမ္းေပၚမွာ ေျပးလႊားေစာ့ကစား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနခ်ိန္မွာ ညီမေလးကေတာ့ မိမိႏွင့္အတူ အိမ္ေလးထဲတြင္သာ ကုန္ဆံုးရသည္။

က်မမွာ မမကို လက္ေဆာင္ေပးစရာရွိတယ္။ မမ….လာ။ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထား။ ဖြင့္မၾကည့္ရဘူးေနာ္………..တဲ့။ မ်က္ႏွာအုပ္ထားေသာ အမျဖစ္သူမွာ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားေသာ ညီမေလး၏ ေျခသံကိုၾကားေနရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္လွည့္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားရသည္။ မိမိေရွ႕ မွာ ရပ္သံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး မမ…..ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ဆိုသည့္အသံကို တစ္ပါတည္းၾကားလိုက္ရသည္။

ညီမျဖစ္သူ၏ ထူးဆန္းသည့္အျပဳမူကို နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေစာင့္ေနရေသာ အျဖစ္သူမွာ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာတင္းမာသြားၿပီး “နင္…… ..နင္……ဒီပစၥည္းကို ဘယ္ကခိုးလာတာလဲ………မွန္မွန္ေျပာစမ္း….! ငါတို႔ ဆင္းရဲေပမယ့္ ႐ိုးသားရမယ္လို႔ နင့္ကိုေျပာထားတယ္မလား။ ငါတို႔ဟာ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာေပမယ့္ စာရိတၱခ်မ္းသာရမယ္လို႔ နင့္ကို ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာထားရမလဲ……….လဲ………….လဲ……….လဲ။ စစ္ေသနတ္ပစ္သလို တလစပ္ဆူေနေသာ အမကို စိုးရြြံ႕စြာျပန္ၾကည့္ေနေသာ ညီမေလးေၾကာင့္ အမျဖစ္သူလည္း တုန္႔ကနဲဆို ရပ္သြားသည္။

ညီမျဖစ္သူကို ဖက္ငိုရင္း “ညီမေလးရယ္………….သူမ်ားမေပးတဲ့ ပစၥည္းကိုမယူရဘူးေနာ္။ ဘယ္သူ႔စီကေန ယူလာတာလဲ မမတို႔ ျပန္ေပးလိုက္ရေအာင္ေနာ္…............................................…လို႔” ညင္ညင္သာသာ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေလသည္။ “က်မ……..…က်မ....……..မမေပးထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြကိုစုၿပီး ၀ယ္လာတာ”။ ေခါင္းငံု႔ထားရင္းကေန မပြင့္တပြင့္ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆိုင္တြင္ အလုပ္,လုပ္ဖူးေသာ အမျဖစ္သူမွာ ပစၥည္းတန္ဖိုးကို သိၿပီးျဖစ္၍ ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္ပါ။ မိမိတစ္သက္လံုး အလုပ္,လုပ္ၿပီး စုရင္ေတာင္ ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔မလြယ္။ မိမိေပးတဲ့ မျဖစ္စေလာက္မုန္႔ဖိုးေလးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္၀ယ္မွာတဲ့လဲ။

အမျဖစ္သူက အဖန္ဖန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေမးသည္။ ညီမေလး ခိုးလာတာမလား…...တဲ့။ ညီမျဖစ္သူက အတန္တန္ျငင္းသည္။ က်မ၀ယ္လာတာ…...ဟူ၏။ ေျပးၾကည့္မွ ဒီညီမေလးသာရွိေသာ အျဖစ္သူသည္ ညီမျဖစ္သူကို မ႐ုိက္ရက္ပါ။

ေနာက္ဆံုး မတတ္သည့္အဆံုး ၀ယ္လာသည္ဆိုသည့္ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ ညီမျဖစ္သူကလည္း ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ရင္ေကာ့ၿပီး လိုက္ပို႔ေပးသည္။ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကိုသာ ေရာင္းခ်ေသာ အလြန္ႀကီးက်ယ္လွသည့္ ဆိုင္ႀကီးထဲကို ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ အဖိုးႀကီး တစ္ဦးသာ ရွိေနသည္။

ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာကတည္းက အဖိုးႀကီးက သတိျပဳမိၿပီးျဖစ္သည္။ ဟိုတစ္ေန႔က လာသြားတဲ့ ေကာင္မေလးပဲလို႔ အငယ္မေလးကိုျမင္ေတာ့ အဖိုးႀကီး မွတ္မိသြားသည္။ ဘာကူညီေပးရမလဲ သမီးတို႔။ အဖိုးႀကီးက ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ အမျဖစ္ဟန္တူသူက က်မညီမေလး ဦးတို႔ဆိုင္က ခိုးထားတဲ့ပစၥည္းကို ျပန္လာေပးတာပါ။ က်မေတာင္းပန္ပါတယ္။ ညီမေလးက ငယ္ေသးေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ေျပာရင္းဆိုရင္း ညီမငယ္လက္ထဲက ပစၥည္းကို ယူရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္။

မဟုတ္ဘူး………….မဟုတ္ဘူး…....……။ ဒါ……............... ညီမေလး ၀ယ္ထားတာ။ အေက်ာက္အကန္ျငင္းရင္း ေကာင္မေလးက ဆိုင္ရွင္ကိုလွန္းေျပာလိုက္သည္။ ဖိုးဖိုး… ..…...ဒါ…….သမီး၀ယ္ထားတာ၊ ဖိုးဖိုးပဲ ေရာင္းလိုက္တာေလ………..ေနာ္………..။ ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ အဲဒါ………..သမီးေလး ၀ယ္ထားတာပါ။ သမီးေလးရဲ႕ဟာပါ။

ဆိုင္ရွင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ စကားကို အမျဖစ္သူမွာ မယံုႏိုင္ေသးပါ။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ဦးရယ္။ သမီးတို႔က တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာ။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ ဒီလို တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းကို ဘယ္လိုမွ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပန္ယူပါ ဦးရယ္လို႔ အမျဖစ္သူက ေတာင္းပန္ရင္း စကားဆိုသည္။

ဒါ……မင္းညီမေလးလား။ သူ……..ငါ့ဆီကေန တကယ္ကို၀ယ္သြားတာပဲလို႔ ဆိုင္ရွင္က တည္တည္တံ့တံ့ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ အမျဖစ္သူက ဒါဆို “ဒီပစၥည္းကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္တာလဲ..........……ရွင္”။ ဆိုင္ရွင့္စကားေၾကာင့္ အမျဖစ္သူမွာ ဆက္စရာစကားမရွိေတာ့ပါ။ ဒါကိုေတာ့ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ “သူ….......ဒီပစၥည္းကို အျမင့္ဆံုးေစ်းေပးၿပီး ၀ယ္သြားတယ္”။ ဘယ္ေလာက္လဲ ဆိုတာကေတာ့“တန္ဖိုးဆိုတာ ေရာင္းသူနဲ႔ ၀ယ္သူၾကားက လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ပဲ။ သူလည္းႀကိဳက္လို႔၀ယ္တယ္။ ငါလည္း ေရာင္းႏိုင္လို႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။

*****

ဆိုင္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားသည္။ အမျဖစ္သူက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ ညီမငယ္ကိုခ်ီသည္။ ညီမငယ္ကလည္း တေလးတစားျဖင့္ အမကိုေပးမည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကို ေပြ႕ပိုက္ထားသည္။ ဆိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီးသည္ ေက်ာခိုင္းသြားသည့္ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ကိုၾကည့္ကာ ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ။

သိမွတ္ဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို တန္ဆာဆင္၍ ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူ (သရက္)

28 March 2012