၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

အဖိုးတန္ေသာ အပိုင္းစေလးမ်ား 

လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေစ့စပ္ေသခ်ာဖို႔လိုသည္။ ဒီအတြက္ခၽြင္းခ်က္မရွိေပ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ မျဖစ္မေန ဂ႐ုစိုက္ရမည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ပါက ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာမွာ မႀကီးမားေစကာမူ စိတ္မွာအေတာ္ပင္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။ အေတြ႕ႀကံဳကေပးသည့္ အဖုိးမျဖတ္ႏိူင္ေသာသခၤန္းစာဆိုသည္မွာ ေပးဆပ္ရမည့္တန္ဖိုးကလည္း နင့္ေနေအာင္ျဖစ္တတ္သည္။

မိမိအပါ၀င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္တိုင္မႀကံဳရေသးလွ်င္ လက္ခံေသာ္လည္း အမွန္တကယ္အေလးမထားတတ္ပါ။ ထိုအတြက္ ေပးဆပ္ရေသာတန္ဖိုးက အဆမတန္ႀကီးသြားတတ္ပါသည္။ ႏိူင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနသူတို႔ ပိုၿပီးသတိျပဳရသည္။ ခ်လန္စာရြက္ငယ္ေလးကို ေပါ့ေပါ့ဆဆထားမိလို႔ ေငြေၾကးေတြအမ်ားႀကီး နစ္နာရသည္။ မွန္ေသာ္လည္း အေထာက္ထားမရွိေတာ့ ေစာဒက (Complain) တက္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ ပိုဆိုးသည္က စည္းကမ္းရွိသူတို႔ၾကားတြင္ နေမာ္နမဲ့ႏိူင္လွေသာ ကိုယ္အျဖစ္က အေတာ္ကို ရွက္စရာေကာင္းေနသည္။

“Experience is the best teacher” အေတြ႕ႀကံဳက အေကာင္းဆံုးဆရာပါတဲ့။ သို႔ရာတြင္ ဥာဏ္ရွိသူမ်ားကေတာ့ တျခားသူမ်ား၏အမွား သို႔မဟုတ္ သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ အေတြ႕ႀကံဳကေန သခၤန္းစာယူတတ္စၿမဲျဖစ္သည္။ “တစ္ခါေသဘူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္”ဟုလည္း ျမန္မာစကားပံုရွိသည္။ ဤစကားကလည္း တစ္ထြာျပလို႔ တစ္လံျမင္ဖို႔ေ၀းစြ ျပတဲ့တစ္ထြာကိုပင္ မေရရာတဲ့လူမ်ိဳးကို ေဖာ္ညႊန္းရာေရာက္သည္။

“ေဆးလိပ္ေသာက္ယင္း မစဥ္စားရ”လို႔ေရးထားေသာစာတန္းကိုဖတ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္က စဥ္းစားေတာ့ဘာျဖစ္မွာမိုလို႔လဲဟု ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ေသာက္ေနေသာ ေဆးလိပ္ကတိုလာၿပီး ႏူတ္ခမ္းေမြးမီးေလာင္ခံရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကို သတိရမိသည္။ သတိေပးယင္းတန္းလန္းနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ဒုကၡကေတာ့ နဲပင္နဲေသးသည္။

ယခု မိမိတို႔ပညားဆည္းပူးေနေသာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံတြင္ မည္မွ်ေသးဖဲဲြေသာ ပစၥည္းျဖစ္ေစ ၀ယ္ယူသည့္အခါတိုင္း ေျပစာ(voucher) ကို ျပန္ရစၿမဲျဖစ္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ဘတ္၊စ၊ကားစီးလွ်င္ပင္ ေျပစာျဖတ္ပိုင္းငယ္ေလးကိုရသည္။ ေပးၿပီးၿပီဆိုၿပီး မိမိလိုရာခရီးကို မေရာက္မခ်င္း လႊင့္မပစ္ရ ဆုတ္ၿဖဲမပစ္ရပါ။ တခါတရံတြင္ လက္မွတ္စစ္ (Bus-conductor) က လက္မွတ္လာေတာင္းတဲ့အခါ ျပစရာလက္မွတ္မရွိေတာ့လွ်င္ ကားခကိုေပးၿပီးမွန္း သိေသာ္လည္း ထပ္ေပးရသည္။ မေျပာပေလာက္တဲ့တန္းဖိုးျဖစ္ေစကာမူ ရွက္စရာအေတာ္ေကာင္းသည္။

သီရိလကၤာမွာေနေသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕သည္ ေဒသခံမ်ားနည္းတူ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္မ်ားသံုးၾကသည္။ ပညာေတာ္သင္မ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ မသံုးမျဖစ္ ပညားေရးဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ သံုးရပါသည္။ အင္တာနက္တုိ႔ ဖံုးတို႔ဆိုတာကလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္လွ။ အခု၀ယ္ အခုသံုးရသည္။ လြယ္လင့္တကူ၀ယ္ႏိူင္သလို ေစ်းႏံူးကလည္း သက္သာပါသည္။ အခြန္ (Bill) ေဆာင္ရတာလည္းလြယ္ကူသည္။

မိမိမွာလည္း အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ အင္တာနက္ကို ကိုယ္ပိုင္သံုးျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္ မိမိမအားလပ္၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လစဥ္က်သင့္ေငြ (Bill) ေဆာင္ဖို႔ အကူညီေတာင္းမိသည္။ လြယ္ကူစြာပင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အေတြ႕ႀကံဳမရွိရွာေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာ လက္ခံရေၾကာင္းစာရြက္ (Received-paper) ကို မယူခဲ့ေပ။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေငြထပ္ေဆာင္ရျခင္းျဖင့္ပင္ အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

မိိမိကအေသးဖဲြလို႔မွတ္ယူခဲ့ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားက ႀကီးစြာေသာအေျပာင္းလဲကို ျဖစ္ေစခဲ့ေသာ သာဓကမ်ားမွာ ကမၻာစာမ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ တိုင္းတပါးတြင္ ဘာသာပင္တူေသာ္လည္း လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၾကရာတြင္ မ်က္ႏွာစိမ္းျဖစ္သူတို႔မွာ ကိစၥတိုင္းတြင္ တပန္း႐ႈံးရသည္။ ဂရုစိုက္ႏိူင္ပါမွ တန္ကာက်သည္။ မယံုမရွိနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕လို႔ပင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အမွန္တရားဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္အစား သက္ေသအေထာက္အထားနဲ႔ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္မ်ားျဖစ္ေနသည္ကို အေန႔တျခား သိသာလာသည္။ မွန္ပါသည္။ အခုမွျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးသူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ယံုၾကည္ႏိူင္မွာမို႔လဲ။

သီရိလကၤာႏိူင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္ထြက္လိုေသာ ရဟန္းေတာ္တိုင္းမွာ အလည္အပတ္ (Visiting Visa) ျဖင့္သာေလွ်ာက္ထားရသည္။ ယင္းမွာလည္း တစ္လသာရပါသည္။ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ)ေျမေပၚကိုေျခခ်ၿပီးမွ မိမိတက္ေရာက္မည့္ သက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္၏ ေထာက္ခံခ်က္ကို ေက်ာင္းအပ္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ရေအာင္လုပ္ရသည္။ မိမိကမသိလို႔ျဖစ္ေစ ေမ့ေနလို႔ျဖစ္ေစ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႔ (Extension Visa) အတြက္ ေထာက္ခံစာလုပ္ဖို႔ေမ့ခဲ့လွ်င္ေတာ့ မလိုအပ္ပဲအခ်ိန္ၾကာတတ္သည္။

“မနက္ျဖန္တစ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့ပါ”ဆိုတာနဲ႔ပင္ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကုလား “tomorrow” (မနက္ဖန္) ဆိုလွ်င္ တစ္ပတ္ေစာင့္ေပေတာ့လို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳရသည္။ မလိုအပ္ပဲ အခ်ိန္ကုန္လူပမ္းျဖစ္ရသည္။ ေငြလည္းခမ္းသေလာက္ေတာ့ ခမ္းခဲ့သည္သာပင္။

တိုက္ဆိုင္စြာပင္ မိမိႏွင့္ေတာင္ေပၚသားရဟန္းေတာ္မွာ တစ္ေန႔တည္းတြင္ ဗီဇာတိုးဖုိ႔ရန္ စီနီယာဆရာေတာ္တစ္ပါးကလိုက္ပို႔သည္။ ေရွးဦးစြာ တကၠသိုလ္က ေထာက္ခံစာကို ယူရသည္။ ထို္ေနာက္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန (Higher education) ကို သြားရပါသည္။ ယင္းဌာနမွ လက္မွတ္တစ္ခ်က္ပါမွသာလွ်င္ ဗီဇာထုတ္ေပးသည့္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုး (Immigration office) တြင္ သက္တမ္းတိုးဖို႔ရာေလွ်ာက္ႏိူင္သည္။

႐ိုးသားလွေသာ ေတာင္ေပၚသားရဟန္းေတာ္မွာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံဆိုတာ သပိတ္တစ္လံုးပါယင္ လံုေလာက္တယ္လို႔ေနာက္လိုက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕စကားအတိုင္း သပိတ္တစ္လံုးလြယ္ကာ ႏိူင္ငံျခားကိုေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရိုးအလွေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ဤမွ်ေနာက္ေျပာက္ရက္တာ အံ့ဩစရာေကာင္းသည္။ ကိုယ္ရပ္ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ႏိူင္ငံျခားတြင္ဘ၀ပ်က္သြားႏိူင္သည္။ မည္မွ်ပင္ခင္ေစကာမူ မစ၊မေနာက္သင့္ေသာအရာကို မေနာက္သင့္ေပ။

၄င္းရဟန္းေတာ္သည္ သက္တမ္းတိုးေဖာင္ျဖည့္ရာတြင္ လက္ရွိဗီဇာသက္တမ္း ကုန္ဆံုးရက္ကိုေဖာ္ျပေသာအခါ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၈-ရက္ သို႔မဟုတ္ ၂၉-ရက္လို႔ ေဖာ္ျပရမည့္အစား ၃၀-ရက္လို႔ေဖာ္ျပလိုက္မိသည္။ လိုက္ပို႔ေပးေသာဆရာေတာ္က ဒီရံုးက လက္မွတ္တစ္ခ်က္ထိုးရံုပဲဆိုေတာ့ ျမန္ပါတယ္လို႔ေျပာေသာ္လည္း ၂-နာရီခန႔္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အဆိုပါရက္ကေလးလဲြေခ်ာ္မႈေၾကာင့္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရသည္။ လက္မွတ္ထိုးရသည္။ အခ်ိန္ကိုက္ခ်ိန္းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔လည္း အားနားစရာျဖစ္ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ မည္သည့္ကိစၥကိုမဆို အေသးဖဲြပါကြာလို႔ သေဘာမထားပဲ ဂရုတစိုက္လုပ္ေဆာာင္ျခင္းျဖင့္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ မိမိ၏စြမ္းအားမ်ားအပါ၀င္ အခ်ိန္ႏွင့္ေငြကို ထိမ္းသိမ္းႏိူင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေကလနိယတကၠသိုလ္)

၏

"သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလမ္း" မွ