၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

ဘ၀စာသင္ခန္း

          ငယ္စဥ္ကသင္ခဲ့ရေသာ ႏူတ္မေစာင့္ေသာလိပ္အေၾကာင္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ယေန႔ဒုတိယပိုင္းအျဖစ္ ျပန္လည္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။ ပံုျပင္ဆိုသည္မွာ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။ ကေလးေတြအပ်င္းေျပေအာင္ ေျပာျပေလ့ရွိသည္ ေရွးဘိုးဘြားတို႔၏ ပိယေဆးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ အခုေတာ့ ပံုေျပာျပရေသာ အဘိုးအဘြားတို႔၏ အခန္းက႑မွာ အဖက္ဖက္ကတိုးတက္လာေသာ ေခတ္သစ္လႈိင္းလံုးေတြၾကားတြင္ လံုး၀နီးပါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။ သားသမီးအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ဆိုတာေတြကို သက္ေသေလာင္းမည့္ အဘိုးအဘြားတို႔၏ သီတာေရစင္မွာ အလင္းေရာင္မလု႔ံတလံု အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေဆးခ်က္မပီျပင္ေတာ့သည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္သဖြယ္ပင္။

          အဆိုပါတိုးတက္လာေသာေခတ္ႀကီးက အဖိုးအဖြားတို႔လက္ထဲကေန ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာကို အတင္းလုယူၿပီး နည္းပညာ၏ သားေကာင္မ်ားအျဖစ္ ဇြတ္အတင္းသြင္းေနသည္။ တိုးတက္ျခင္းသည္မဂၤလာတစ္ပါးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆုတ္ယုတ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးကိုလည္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ သာမန္လူတို႔၏ က်ိဳးစားအားထုတ္မႈသည္ မည္မွ်ပင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ျခင္းရွိေစကာမူ ဆိုးက်ိဳးကလည္း ဒြန္တဲြလာစၿမဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္ကေတာ့ ေလာကအက်ိဳးရွိေအာင္ ရည္ရြယ္ကာ လုပ္ေဆာင္သည္ဆိုေသာ္လည္း မိမိ၏လိုခ်င္မႈေလာဘကို အရင္းခံလုပ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားသေလာက္ ဆိုးက်ိဳးကလည္းမနည္းလွေပ။

          ပံုျပင္ထဲလိပ္အေၾကာင္းတြင္ သင္ခန္းစာယူစရာေတြမ်ားစြာပါသည္။ ခန္းေျခာက္ေနေသာ ေရအိုင္ကေန လိပ္တစ္ေကာင္ကို ဟသၤာေမာင္ႏွံက ကယ္တင္လိုသည္။ သူတို႔ေရာက္ဖူးခဲ့ေသာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သာယာေသာေရအိုင္မ်ားကို  ေတြ႕ထားသည္။ အဆိုပါေရအိုင္မ်ားမွ တစ္ခုခုသို႔ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ လိပ္တို႔ကိုေရာက္ေစလိုသည္။

          ျပႆနာက လိပ္ဆိုသည္မွာ ငွက္တို႔ကဲ့သို႔ ေလထဲတြင္ပ်ံတက္ႏိူင္ေသာ အမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္လည္း အသက္ေဘးအႏၱရာယ္ကနီးလွသည္။ သို႔ရာတြင္ “လိုလွ်င္ႀကံဆ နည္းလမ္းရဆိုသည့္အတိုင္း” ေနာက္ဆံုးတြင္ နည္းလမ္းေကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သင့္ေတာ္ေသာနည္းလမ္းကို သူတို႔ရခဲ့သည္။ သတၱိရွိလွေသာ လိပ္တစ္ေကာင္ကို က်န္ေသာလိပ္မ်ားက ဟသၤာတို႔အစီစဥ္အတိုင္း လိုက္ပါသြားၿပီး အမွန္တကယ္ဟုတ္ပါက ျပန္လည္အေၾကာင္းၾကားရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

          အစီစဥ္အတိုင္း မလုပ္ေဆာင္ခင္ လိုက္နာသင့္ေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ဟသၤာေမာင္ႏွံက လိပ္တို႔ကိုေျပာျပသည္။ လိပ္တို႔ကလည္း လိုက္နာပါမည့္အေၾကာင္းျပန္ေျပာသည္။ ထိုေနာက္ သူတို႔၏ေျပာင္းေရြ႕ေရး စီမံကိန္းကို စတင္အေကာင္ထည္ေဖာ္ၾကေတာ့သည္။

          ဤသို႔ျဖင့္ ငွက္ေမာင္ႏွံက တုတ္ေခ်ာင္း၏ အစြန္းႏွစ္ဖက္တြင္ တစ္ဖက္စီကကိုက္ခ်ီလွ်က္ အလည္ကေန လိပ္ကိုပါးစပ္ျဖင့္ကိုက္ေစကာ ေ၀ဟင္ခရီးကို စတင္ခဲ့ၾကသည္။ ထူးဆန္းေသာ ဤျဖစ္ရပ္ကိုလွန္းျမင္ၾကေသာ ႏြားေက်ာင္းသားတို႔က လွန္းေအာ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေအာက္ကိုျပဳတ္က်လာခဲ့ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကမည္ဟု ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းၾကေလသည္။

          အဆိုပါ ေျပာဆိုသံမ်ားကို ၾကားရေသာလိပ္မွာ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့ပဲ မိမိ၏ လက္ရွိအေျခေနကို သတိမရႏိူင္ေတာ့ပဲ မင္းတို႔ေတြ ငါ့အသားကို ဘယ္ေတာ့စားရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ မေက်နပ္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာရန္ျပင္ဆင္လိုက္ေသာခဏ၌ပင္ ေျမေပၚသို႔ျပဳတ္က်ကာ ေသးဆံုးေလေတာ့သည္။ ပံုျပင္မွာ ဤမွ်သာျဖစ္သည္။

          သို႔ရာတြင္ အဖိုးမျဖတ္ႏိူင္ေသာ သခၤန္းစာမ်ားကိုရလိုက္သည္။ ယင္းတို႔မွာ ဂတိမတည္ေသာေၾကာင့္ သို႔မဟုတ္ လိုက္နာသင့္ေသာစည္းကမ္းမွန္းသိပါလွ်က္ႏွင့္ မလိုက္နာခဲ့ေသာေၾကာင့္ လိပ္ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ အက်ိဳးမရွိေသာ စကားေတြကို ေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ အသက္ေဘးႏွင့္ရင္ဆိုင္ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ “အစားကိုသာ ကုန္ေအာင္စား၊ စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ေအာင္မေျပာနဲ႔” ဆိုေသာစကားမ်ိဳး ထြက္ေပၚလာဟန္ရွိသည္။

          မလိုအပ္ပဲ စကားကိုေျပာရာတြင္ အႏၱရာယ္မ်ားလွၿပီး အက်ိဳးနည္းတတ္ေၾကာင္းကို သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားက ကံသံုးပါးထဲတြင္ ေသခ်ာေဟာေတာ္မူထားသည္။ ကံသံုးပါးဆိုသည္မွာ ကာယကံ- ကိုယ္အျပဳအမူႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာအလုပ္၊ ၀စီကံ- စကားေျပာဆိုျခင္းႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာကံ ႏွင့္ မေနာကံ-စိတ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာအပိုင္းဟူ၍ ျဖစ္သည္။

          ယင္းတုိ႔အထဲမွ ၀စီကံႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ လိုအပ္သလို ေျပာသြားပါမည္။ ၀စီကံေလးမ်ိဳးရွိသည္။ ယင္းတို႔မွာ-

၁။ မုသာ၀ါဒ = လိမ္ညာေျပာျခင္း

၂။ ပိသုဏ၀ါစာ = ကုန္းတိုက္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးေျခာက္တြန္းျခင္း စသည္။

၃။ ဖရုသ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကိုေျပာျခင္း၊ ဆဲေရးျခင္း၊။

၄။ သမၹပၸလာပ၀ါစာ = အေရမရ အဖတ္မရေသာ ေတာင္စဥ္ေရမရ အက်ိဳးမရွိေသာစကားကို ေျပာျခင္း- တို႔ျဖစ္သည္။

          ေနာက္ထပ္လည္း စကားေျခာက္ခြန္းဆိုတာလည္းရွိေသးသည္။ ယင္းတို႔မွာ-

 ၁။ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကလည္းမႏွစ္သက္ေသာ မုသာဝါဒစကားမ်ား။
၂။       မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကႏွစ္သက္ေသာ ပိသုဏဝါစာစကားမ်ား။
၃။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးလည္းမႏွစ္သက္ေသာ ဖ႐ုသဝါစာစကားမ်ား။
၄။ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္းမရွိ၊ သူတစ္ပါးကႏွစ္သက္ေသာ သမၹပၸလာပဝါစာစကားမ်ား။
၅။       မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းရွိ၏၊ သူတစ္ပါးလည္းႏွစ္သက္ေသာ သမၼာဝါစာစကားမ်ား။
၆။ မွန္လည္းမွန္၏၊ အက်ိဳးလည္းရွိ၏၊ သူတစ္ပါးေတာ့မႏွစ္သက္ေသာ သမၼာဝါစာစကားမ်ား။

          ယင္းတို႔အထဲမွ အမွတ္စဥ္ ၅ ႏွင့္ ၆ တို႔ကိုသာ ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းမွန္သမွ်တို႔ လက္ကိုင္ျပဳေျပာဆိုၾကေလသည္။ ပံုျပင္ထဲက လိပ္ဥပမာအတိုင္း အက်ိဳးမရွိေသာ စကားလိုေျပာလိုၾက၊ ေျပာၾကေသာေၾကာင့္ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေပၚလာႏိူင္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းစြာဆင္ျခင္သင့္သည္။

          အမွန္မွာ လိပ္ပံုျပင္မွာ ဤမွ်ႏွင့္မဆံုးေသးပါ။ ၄င္းႏွင့္အတူတကြေနထိုင္ၾကေသာ အျခားေသာလိပ္မ်ားလည္းရွိၾကေသးးသည္။ အႏၱရာယ္ကင္းေသာအရပ္ကို ပို႔ေဆာင္ၿပီးပါက ၄င္းတို႕ကိုလည္း လာေရာက္ေခၚပါရန္ ဟသၤာေမာင္ႏွံကို ေမတၱာရပ္ခံထားခ်က္ကလည္း ရွိေသးေလသည္။

          သို႔ရာတြင္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ျပန္လာၾကေသာ ငွက္ေမာင္ႏွံကိုျမင္ၾကေသာ လိပ္အေပါင္းတို႔က ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကသည္။ ဟသၤငွက္ေမာင္ႏွံလည္း အေၾကာင္းစံုကို ျပန္လည္ေျပာျပ၏။ ထိုအခါ လိပ္တို႔က ၄င္းတို႔တြင္ အျပစ္မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ႏူတ္ကိုမေစာင့္ေသာ လိပ္မွာသာလွ်င္ အျပစ္ရွိေၾကာင္းေျပာကာ ေနာက္ထပ္ ထပ္မံႀကိဳးစားၿပီး လိပ္တစ္ေကာင္ကိုပို႔ေဆာင္ေပးပါရန္သာ ေတာင္းပန္ၾကေလသည္။

          အထက္ပါအတိုင္း ထူးဆန္းစြာပ်ံသန္းလာၾကေသာ ဟသၤာေမာင္ႏွံႏွင့္ လိပ္တို႔ကို ထပ္မံေတြ႕ျမင္ၾကေသာအခါ ႏြားေက်ာင္းသားတို႔လည္း ေရွးနည္းအတိုင္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾကျပန္၏။ အျဖစ္သနစ္စံုကို သိၿပီးျဖစ္ေသာလိပ္မွာ မည္သို႔မွ်ခြန္းတုန္႔မျပန္ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေလ၏။

          ထိုအခါ ငွက္ေမာင္ႏွံထဲမွ တစ္ေကာင္သည္ ဤမွ်သည္းခံႏိူင္လွေသာလိပ္ကို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုက္ခ်ီထားေသာတုတ္တစ္ဖက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီးလွ်င္ အလြန္လွ်င္ျမန္ေသာအဟုန္ျဖင့္ ျပန္လည္ကိုက္ခ်ီလိုက္ေလသည္။ မိမိကိုယ္ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသၿပီဟု ယူဆထားေသာလိပ္မွာ ဤအျဖစ္ပ်က္ေၾကာင့္ လြန္စြာ၀မ္းသာအားရျဖစ္ကာ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဟု ျပန္ေျပာရန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ ေျမေပၚသို႔ျပဳတ္က်ကာ ေသဆံုးျပန္ေတာ့သည္။

          အဆိုပါျဖစ္စဥ္ကိုၾကည့္ပါက ေက်းဇူးတင္သင့္ေၾကာင္းကို ေျပာသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ မေျပာေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရပံုျဖစ္သည္။ လူေလာကတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေက်းဇူးတရားဆိုသည္မွာ မကင္းႏိူင္ၾကေခ်။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အျပန္အလွန္ေက်းဇူးရွိၾကသည္သာ။ သို႔ေစကာမူ ေက်းဇူးဆိုတာကို ေျပာသင့္ေသာ အခ်ိန္မွာသာေျပာ၍ ျပန္လည္ဆပ္သင့္ေသာ အခ်ိန္ေရာက္မွသာ ျပဳလုပ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္လွေပမည္။ အေဆာတလွ်င္ေက်းဇူးတင္လိုေသာ လိပ္ကဲ့သုိ႔ ဘ၀ပ်က္သုဥ္းသြားမည္ကိုလည္း သတိထားသင့္လွသည္။ ေစတနာဟူသည္ ေ၀ဒနာ မျဖစ္သင့္သည္မဟုတ္ပါလား။

          ေက်းဇူးတရားသည္ ေမ့ေကာင္းေသာအရာမဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ကတညဳတ ကတေ၀ဒီ= မိမိအေပၚျပဳဖူးေသာ သူတစ္ပါးတို႔၏ ေက်းဇူးတရားကိုသိျခင္း သိသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း၊ က်င့္သံုးျခင္းသည္ မဂၤလာရွိ၏၊ ေကာင္း၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ေက်းဇူးကန္းသူမ်ားသည္လည္း ဘ၀နိဂံုး မလွပ၊ မေသသပ္ၾကသည္ကိုမူ အထူးပင္ေျပာစရာမလိုေတာ့ေပ။

          ေလာကတြင္ လူတို႔သည္ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္မွန္းကာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္မွန္းသည္မွာ အျပစ္ဟုမဆိုသာေပ။ သို႔ရာတြင္ “တန္ေဆး လြန္ေဘး” ဆိုသကဲ့သို႔ အနာဂတ္ကို အာရံုစိုက္မႈမ်ားေနပါကလည္း လက္ရွိျဖစ္စဥ္ေတြအေပၚတြင္ အေလးမထားရာေရာက္ေပေတာ့မည္။

          တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးတြင္ သႏၵိ႒ိကဂုဏ္ေတာ္သည္ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို ရည္ညႊန္းထားသည္။ ပညာရွင္အသီးသီးတို႔ကလည္း လက္ရွိအခ်ိန္ထက္ ေကာင္းတာမရွိဟုဆိုၾကသည္။ ေလာကလူမ်ားသည္ ဘ၀စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ားကို အဆက္မျပတ္သင္ယူေနၾကရသည္။ အတိတ္ကလည္း သင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုလည္း သင္ေနၾကသည္။ ေနာင္ကိုလည္း သင္ေနရဦးမည္သာျဖစ္ေလသည္။

          လက္ရွိစာသင္ခန္းထဲက ဘ၀ကိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားႏိူင္လွ်င္ အနာဂတ္သည္လည္း ေျမႀကီးလက္ခတ္မလဲြ သာယာေပလိမ့္မည္။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀ဟူသည္ စာသင္ခန္း မွ်သာျဖစ္၍ စာသင္ခန္းသည္ပင္လွ်င္ ဘ၀ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ 

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

        12^th Dec 2010 (Sun)