ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

ဆဲြကိုင္မိသည့္ အေတြးစ,တစ္မွ်င္

အပိုင္း (၂) နိဂံုး

ျမန္မာႏူိင္ငံတြင္ လူဦးေရ ၅၅-သန္းေက်ာ္ရွိၿပီး၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတို႔မွာ ငါးသိန္းနီးပါးမွ် ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ ႏိူင္ငံတစ္၀ွန္းတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပးသည့္ေနရာမွာ အေတာ္ရွားပါးလာ သည္။ ႐ံုးမ်ားကိုေရာက္သြားလွ်င္လည္း သူလိုငါလိုပင္ဆက္ဆံသည္။ ေဆး႐ံုမ်ားတြင္မူ ရဟန္း-သာမေဏမ်ားကို မာန္မဲေလ့ရွိသည္ကိုပင္ေတြ႕ရသည္။ လိုင္းကားမ်ားတြင္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေနရာမ်ားပင္ သတ္မွတ္ေပးေစကာမူ ထိုင္ေနသူမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားတက္္လာလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္သည္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္သည္။ လိုင္းကားသမား တို႔ကလည္း ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို လိုလိုလားတင္ေဆာင္ျခင္းမရွိၾကေပ။

ဆက္ဆံေရးပိုင္းတြင္လည္း ၾကည့္ပါဦး။ ဘုန္းဘုန္း! သားတို႔၊သမီးတို႔ျပန္ေတာ့မယ္ျဖစ္လာသည္။ အ႐ြယ္ေရာက္သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္၊က်မျဖစ္လာသည္။ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဆိုတာေတြ ေပ်ာက္လာသည္။ ၿခံဳးေျပာရလွ်င္ ဆရာ/ဒကာဆက္ဆံေရးမွာ သိသိသာသာယိုင္နဲ႔လာသည္။ ငါက ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔ပဲေျပာလိုက္ပါ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာသည္။ …….?

ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် သံုးသပ္ၾကည့္ပါစို႔။ ျမန္မာႏိူင္ငံတြင္ရွိေသာ ရဟန္း-သံဃာေတာ္မ်ားတြင္ အမ်ားစုသည္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိသည္မွာ သိသာထင္ရွားသည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္စေသာ လူသားခ်င္းစာနာမႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း လက္ရွိအေရတြက္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အနည္းစုေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ပညာေရးဘက္တြင္လည္း ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမည့္ဘက္ကို အထူးတလည္းညႊန္ၾကားျပသသူ နည္းလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ဘ၀ႏွင့္ အလွမ္းမသင့္ဟု လူအမ်ားစုကထင္လာခ်ိန္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ေရာက္ေပါက္သူနည္းလာသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးႀကဲလာသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ အ႐ိုေသတတ္မႈ အေလးထားတတ္မႈေတြ မဲ့လာသည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသာမ်ား အားလပ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ေႏြရာသီကာလတိုေလးမွာပင္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးသည့္ ရွင္ရဟန္းနည္းပါးလာသည္။ လံုး၀မရွိဟုမဆိုပါ။ သံဃာအေရတြက္ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ လုပ္ေဆာင္သူက နည္းပါးျခင္းကိုသာေျပာပါသည္။

ဘ/က(ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရး)ေက်ာင္းေတြလည္း အသက္၀င္မႈနည္းလာသည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ေလာကီပညာေရးႏွင့္ ေလာကုတၱရာပညာေရးကို ခဲြျခားျမင္လာသည္။ ေလာကုတၱရာပညာေရးဆိုသည္မွာ ေလာကီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔မဆိုင္၊ ရဟန္း-သမေဏတို႔သာ သင္ရမည္။ ထိုပညာေရးသည္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားကို ဘာမွ်အေထာက္ကူမျပဳႏိူင္စသျဖင့္-ျမင္လာသည္။

တစ္ဖက္ကေနလည္း ဤသို႔တုန္႔ျပန္လာႏိူင္သည္။ “ဒါေတြက ေလာကီအလုပ္ေတြ။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ သံသရာခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ (ဂႏၳဓူရ၊၀ိပႆနာဓူရ) စာသင္စာက်က္လုပ္ငန္းႏွင့္ တရားထိုင္ျခင္းျဖင့္သာ ေနထိုင္ရမည္။” သို႔ဆိုေသာ္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ လူတို႔၏ေန႔စဥ္ဘ၀ႏွင့္ လံုး၀ကင္းသြားေပေတာ့မည္။ လူသားေတြၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုေသာ ဗုဒၶလမ္းညႊန္ခ်က္သည္လည္း တစ္သီးတစ္ျခားျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။

အေကာင္းဘက္ေနျမင္ၾကည့္ရလွ်င္ ထုိကဲ့သို႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ နည္းေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ သာသနာ့လုပ္ငန္းမ်ား မပ်က္ကြက္ဟု ေထာက္ျပလာႏိူင္ပါသည္။ ထုိအခ်က္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အ႐ိုေသတန္လာဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ စဥ္းစားသင့္ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္အေနျဖင့္ ထားခဲ့ၾကပါစို႕။

အဆိုးဘက္ကေနျမင္ရလွ်င္ ဒါေတြမလုပ္လို႔ ျမန္မာႏိူင္ငံမွာ သာသနာပ်က္ေနၿပီလား? ကြယ္ေနၿပီလား? အဲလိုေတာ့မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ အလွဴေရစက္လက္ႏွင့္မကြာ က်င့္သံုးေနသူမ်ား၊ သီလေဆာက္တည္ေနသူမ်ား၊ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနသူမ်ားလည္း အမ်ားျပားပင္ရွိေနအပါေသးသည္။ ေစတီ၊ပုထိုးမ်ားလည္း ေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ လိုင္းကားေပၚေရာက္လာလို႔ေတာင္မွ ခဏတာေနရာေလးကို မေပးလွဴခ်င္ စတာေတြကိုေတာ့ ေမ့ထားလို႔မရ။ ထိုအလွဴတန္းကို လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႕ေတာင္ ကိုရင္ငယ္မ်ားကို အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားကိုခိုင္းပံုမ်ိဳးကုိလည္း ေတြ႕ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ထိုျပင္ မ်ိဳးဆက္သက္လူငယ္ အမ်ားစုတို႔၏ ႏွလံုးသားတြင္ သာသနာ့အဆံုးမမ်ား မတည္ရွိေသးသည္ကိုေတာ့ လက္ခံရေပမည္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္မဟုတ္ပါ။ မရွိေသးသည္သာျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုက သင္ေပးရမည့္တာ၀န္ကုိ မသင္ေပးေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ျမန္မာႏိူင္ငံတြင္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ား ေခတ္လူငယ္ေတြ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အားေပးလာသည္ကို ၾကားသိလာရသည္။ အနာနဲ႔ေဆး၊ တည့္ေအာင္ေပး ကုေရးမခက္ပါဆိုသည့္အတိုင္း လိုအပ္ခ်က္ကိုေပးႏိူင္ပါမွ လိုသူမ်ားေရာက္လာေပလိမ့္မည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ လူသားတို႔၏ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးသာမက ေလာကီမ်က္ေမွာက္ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကိုလည္း အထူးအေလးထားေတာ္မူခဲ့သည္ မွာ ျငင္းဆိုမရႏိူင္သည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ဥမာအားျဖင့္ မဂၤလသုတ္၊ သိဂႍါေလာ၀ါဒသုတ္ ကူဋဒႏၱသုတ္ တို႔လို ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ အေထာက္အထားမ်ားကိုေတြ႕ႏိူင္ပါသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ေလာကလိုအပ္ခ်က္ကို သို႔မဟုတ္ လတ္တေလာလိုအပ္ခ်က္ကို အရင္ျဖည့္ၿပီးမွ သံသရာလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္တင္းၾကလွ်င္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘဖက္ အက်ိဳးမ်ားေပလိမ့္မည္။ ေအာက္ပါျဖစ္စဥ္မ်ားကို စဥ္းစားသံုးသပ္ေစလိုပါသည္။

တစ္ခါတြင္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေက်း႐ြာတစ္႐ြာသို႔ေရာက္ရွိၾကသည္။ ႐ြာသူ/႐ြာသားမ်ားအားလံုးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားထံကို ဖူူးေမွ်ာ္ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုေနာက္ ေန႔လည္ဆြမ္းျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၾကသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ထံေတာ္မွ အႏုေမာဒနာတရားေတာ္ကို နာယူၾကရန္ အားလံုးကအသင့္ျပင္ဆင္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္က တစ္စံုတစ္ဦး ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္ရွိေနသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ေတာအရပ္ကေန ႏြားေပ်ာက္ရွာရာကေနျပန္လာေသာ ႐ြာသားတစ္ေယာက္ကိုျမင္ၾကေလသည္။ ထိုႏြားေပ်ာက္ရွာရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာသူသည္လည္း တရားနာပရိသတ္ကိုျမင္သျဖင့္ တရားနာၾကားရန္ ခ်က္ခ်င္းပင္လွ်င္ အဆိုပါလူအုပ္ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ထုိႏြားေပ်ာက္ရွာၿပီးျပန္လာသူကို ထမင္းဦးစြာေကၽြးရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ ထုိႏြားေပ်ာက္ရွာသူတစ္ေယာက္ တရားထူးရႏိူင္ဖို႔အတြက္ႏွင့္ က်န္ေသာသူမ်ား ေကာင္းမႈထူးရာေစဖို႔ရာအတြက္ ဤ႐ြာငယ္ေလးကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

တရားထူးရဖို႔ရာပင္ အေၾကာင္းရွိေသာ္လည္း ဗိုက္ဆာေနသူအဖို႔ တရားကိုေကာင္းစြာ ႏွလံုးမသြင္းႏိူင္သည္ကို သိေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္က လက္ရွိလုိအပ္ခ်က္ အရင္ေျဖရွင္းၿပီးမွ သံသရာလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တရားထူးရာဖို႔ရာအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အခ်ိန္ခါသည္ အေရးႀကီးလွသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေမတၱသုတ္လာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖင့္ သိႏိူင္သည္။ တရားထိုင္မရေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို လက္ရွိေနထိုင္ရာေတာအုပ္သည္သာ အသင့္ေတာ္ဆံုးကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္သည္ အဆိုပါရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေမတၱပြားမ်ားၿပီးမွ တရားအားထုတ္ၾကရန္မွာၾကားလိုက္ၿပီး ၄င္းတို႔ေနရင္းေတာကိုပင္ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ခုကိုၾကည့္ပါ။ စည္းစိမ္ပ်က္စီးၿပီး မိဘမ်ားလတ္တေလာေသဆံုးထား႐ံုသာမက သားေသလင္ဆံုးကိန္းကိုပါ ထပ္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည့္ ပဋာစာရီသည္ ေလာကဓံလွိဳင္းေအာက္တြင္ အ႐ူးတပိုင္းျဖစ္ေအာင္ပင္ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘုရားရွင္တရားေဟာၾကားေနရာ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕သို႔ အ၀တ္မပါ ဗလာခ်ည္းျဖင့္ေရာက္လာသည္။ တရားနာပရိသတ္တို႔ သူ႕ကိုေမာင္းထုတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ဟန္႔တားေတာ္မူၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ၀တ္ဖို႔ေပးရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ အခါတစ္ပါးတြင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ ဂိလာနရဟန္းတစ္ပါးကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသို႔ေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ မ်ားစြာရွိပါသည္။

အားလံုးသိၾကၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သာသနာျပဳေစလႊတ္ရာတြင္ “စရထ ဘိကၡေ၀ စာရိကံ၊ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ေလာကာႏုကမၸာယ…..မာ ဧေကန ေဒြ အဂမိတၳ၊ ေဒသထ ဘိကၡေ၀ ဓမၼံ…” (၀ိ၊ ၃၊ ၂၇) “ရဟန္းတုိ႔၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔ ခ်မ္းသာျခင္း အလုိ႔ငွါ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီၾက၊ တစ္ခုတည္းေသာ ခရီးျဖင္႔ ႏွစ္ပါးမသြားၾကကုန္လင္႔၊ ရဟန္းတုိ႔၊ တရားဓမၼ ေဟာေျပာၾက” စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

ထိုျပင္ တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးတြင္လည္း သႏၵိ႒ိကဂုဏ္ေတာ္သည္ လက္ငင္းအက်ိဳးကို ဆိုလိုပါသည္။ ထိုလက္ငင္းအက်ိဳးဆိုသည္မွာလည္း ေလာကီ-ေလာကုတ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အက်ံဳး၀င္ေလသည္။ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ ေဟာၾကားညႊန္ျပထားေသာ တရားေတာ္မ်ားသည္ လူအမ်ားစု၏ ေန႔စဥ္ဘ၀မွ ေသြဖည္သြားလွ်င္ ဗုဒၶတရာေတာ္မ်ားကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ အသံုးခ်ရာမေရာက္ႏိူင္ေတာ့ေပ။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဥာဏ္အႏု/အရင့္ကိုလိုက္၍ သစၥာေလးပါးတန္သူကို နိဗၺာန္ထိေအာင္ပို႔၍ သားမယားကိုခ်ီျမွင့္ေထာက္ပံ့ျခင္း ေကာင္းျမတ္လွသည္ဟုသာ သင့္ေတာ္သူ႔ကုိ မဂၤလာတရာေတာ္မွ်ျဖင့္သာ ေဟာေျပာညႊန္ျပျခင္းသည္လည္း မွန္ကန္သည္သာျဖစ္သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အာျဖင့္ဆိုရပါမူ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္-ရဟန္းတို႔သည္ သာသနာ့၀န္ထုပ္မ်ား၊ သာသနာ့၀န္းစီးမ်ား မျဖစ္ၾကဖို႔လိုသည္။ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ ဓမၼတစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္သာ ခ်ီးေျမွာက္၍ အာမိသျဖင့္ မခ်ီးေျမွာက္လွ်င္ သာသနာေရရွည္တည္ဖို႔မျဖစ္ႏိူင္သည္ကို သတိျပဳရေပမည္။

လူအမ်ားစုတို႔၏ ပညာသင္ၾကားရျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ စား၊၀တ္၊ေနေရး အဆင္ေျပေရးအတြက္သာျဖစ္သည္။ ထိုေနာက္မွသာလွ်င္ လိုရာပန္းတိုင္အသီးသီးကို တစ္ဆင့္လွန္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွးအခါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပညာေရးသည္ လူတို႔၏လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိူင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးသင္ေပးသည့္ ပညာေရးက အလုပ္ေလွ်ာက္လို႔မရပါဘူးဟု လူအခ်ိဳ႕၏ ေတြးဆခ်က္သည္ မွားသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ပညာရပ္တစ္ခုေပၚ ထိုကဲ့သို႔ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းမွာ မတရားေပ။ အဓိကအားျဖင့္ ထုိထိုပညာရပ္ကို အသံုးခ်သူႏွင့္ ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမည္ဆိုတာကို ညႊန္ျပသူတုိ႔သည္သာလွ်င္ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္။ အရာအားလံုးအေပၚ ေယာနိေသာမနသိကာရျဖင့္ သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္း က်င့္ႀကံႏိူင္လွ်င္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀အတြက္သာမက သံသရာခရီးမွ လႊတ္ေျမွာက္ဖို႔ရာအတြက္ပါ အထူးေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေသာ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္ကုိ ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုး သူမ်ာက ေထာက္ခံေပလိမ့္မည္။ အေနာ္ရထာ၊ သီရိဓမၼာေသာမင္းတို႔လို ထင္ရွားေသာသူမ်ားကလည္း သမိုင္းတြင္ သက္ေသခံခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ။

ေမတၱာျဖင့္-

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

Monday, May 23, 2011