ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

စနစ္တက်မွား

လူမွန္ရင္ အမွားမကင္းတတ္ၾကေပ။ ထိုေၾကာင့္ပင္ “မမွားေသာေရွ႕ေန မေသေသာေဆးသမား” လို႔ ဆိုရိုးစကားေပၚခဲ့ဟန္တူသည္။ ေရွ႕ေနဆိုသည္မွာလည္း လူသားတစ္ေယာက္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ အဂၤလိပ္စာမွာေတာ့ “Man is subject to err. လူဆိုတာ မွားတတ္တတ္တ့ဲအမ်ိဳးပဲ”တဲ့။ အမွားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပင္လိုရေသာအမွားႏွင့္ ျပင္ေသာ္လည္း ျပန္မေကာင္းႏူိင္ေသာ အမွားဟု ခဲြျခားေျပာခ်င္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕အမွားမ်ားသည္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ရာအတြက္ အခ်ိန္မရေတာ့ေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ေဒ၀ဒတ္၏အမွားမ်ိဳးတို႔ျဖစ္သည္။ ေဒ၀ဒတ္သည္ ရြဲကုန္သည္ဘ၀တြင္ ျပင္မရႏိူင္ေသာ အမွားတစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ခဲ့သည္။ တစ္သိန္းတန္ေရႊခြက္ကို သူက ပဲ၀က္မွ်ပင္ မေပးလိုပဲ အလကားလိုခ်င္ခဲ့သည္။ ဤအခ်က္က ပညာ၏ရႈေထာင့္တစ္ခုကို မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ေသာ အေစာပိုင္းလူေနမႈဘ၀ပုံရိပ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကိုလည္း ထင္ဟပ္ေစပါသည္။

ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းရဲြကုန္သည္သည္ ေရႊႏွင့္ပတ္သက္ေသာပညာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ အထည္ႀကီးပ်က္ေျမးအဘြားတို႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အသံုးျပဳေနေသာခြက္ေဟာင္းကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တင္ ေရႊျဖစ္ႏိူင္သည္ဟု သံသယရွိခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ထပ္မံစမ္းသပ္ၾကည့္ရာတြင္မူ လံုး၀ေရႊသားအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ခိုင္လံုသြားသည္။

ျပႆနာကေတာ့ တန္ရာတန္ဖိုးကိုမေပးလိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လူ႔သဘာ၀အတုိင္း သိသည့္အတုိင္း မက်င့္ႏိူင္သည့္စရိုက္ကိုလုပ္ခဲ့သည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ရသင့္ရထုိက္ေသာ ေရႊခြက္ကိုဆံုး႐ႈံးလိုက္ရသည္။ ထိုမွ်မက ေသာကႏိွပ္စက္ျခင္းကို ေသေစသည္အထိ ခံစားခဲ့ရသည္။ ထုိေၾကာင့္ ကိုယ္က်င့္တရားမပါေသာ ပညာတတ္၏အျဖစ္မွာ ဆားမပါေသာဟင္းပမာျဖစ္ေလသည္။ ယေန႔ပညာတတ္ဟု ခံယူထားၾကသူတို႔သည္ ကမၻာေလာကႀကီးကို ေျပာင္းဆန္ေအာင္ကိုင္လႈပ္ေနၾကသည္။ ဤေနရာတြင္မူ အသိႏွင့္အက်င့္သည္ မွားယြင္းစြာပင္ ထပ္တူၾကေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားထြက္ေပၚလာရျပန္ပါသည္။

ထိုေၾကာင့္ပင္ မဂၤလသုတ္တြင္ ဗဟုသစၥ- ၀ိဇၨာပညာ၊ သိပၸဥၥ- ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ တို႔ကိုတတ္ေျမာက္ျခင္း ေကာင္း၏ ဆိုထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းတို႔၏ေနာက္ကေန ကပ္၍ဆိုထားေသာ ၀ိနေယာစသုသိကၡိတ မဂၤလာတစ္ပါးရွိေသးသည္။ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ျခင္းလို႔ပင္ အလြယ္မွတ္ယူႏိူင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ပညာရပ္အားလံုးကို ကိုယ္က်င့္တရားျဖင့္ ထိမ္းခ်ဳပ္ရမည္ဟု သေဘာက်မိပါသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ျပင္လို႔မရႏိူင္ေသာ အမွားမ်ား၊ ျပင္လို႔ပင္ရတန္ျငားေသာ္လည္း ျပင္ခ်ိန္မရလိုက္ႏိူင္ေသာ အျဖစ္မ်ားကိုသာ ႀကံဳေတြ႕ေစလိမ့္မည္မွာ မုခ်ပင္။

ေနာက္တစ္ခုမွာ အဇာတသတ္မင္းသား၏ ျဖစ္စဥ္ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ သူသည္ ျပင္လို႔မရႏိူင္ေသာ အဖသတ္ကံကို က်ဴးလြန္ခဲ့သည္။ ကုစားရန္ အခ်ိန္ရခဲ့ေသာ္လည္း ျပင္လိုမရႏိူင္ေသာ အမွားျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေရာဂါကြ်မ္းေနေသာ နာတာရွည္ေရာဂါသည္လို ျဖစ္ခဲ့သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ သူလည္း အမွားသိလို႔ အမွန္ျပင္သူတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း အထိုက္အေလွ်ာက္ ေကာင္းက်ိဳးခံသြာရသည္မ်ားကိုလည္း ၄င္းအဇာတသတ္မင္းသားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဗုဒၶစာေပးမ်ားတြင္ပင္ အထင္အရွားေတြ႕ရပါသည္။

သို႔ဆိုပါလွ်င္ စနစ္က်ေသာ အမွားဟူသည္ ဘယ္လိုမ်ားလဲဟု သိဖို႔လိုလာသည္။ မဟာ၀ိဇၨာဘဲြ႕အတြက္ က်မ္းတင္သြင္းရေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ သူတင္သြင္းေသာက်မ္းတြင္ ပါဠိႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အမွတ္သားမ်ားကိုထည့္သြင္းရာတြင္ အခက္ႀကံဳရေတာ့သည္။ ပါဠိဘာသာကို ႐ိုမန္အကၡရာျဖင့္ အသံုးျပဳရာတြင္ သီးသန္႔အသံုးျဖစ္ေသာ ဗ်ည္းေတြ၏ အထက္ကေနသာ ထားရမည့္အမွတ္အသားမ်ားကို သူကေအာက္ကေနခ်ည္းထည့္ထားသည္။ လက္ႏိွပ္စက္ျဖင့္သာ လုပ္ခဲ့ရေသာေခတ္ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ကလည္း လက္ႏွိပ္စက္ကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မသံုးတတ္သည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင္းလည္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

က်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း အေစာပိုင္းကာလတြင္ သတိမထားမိေပ။ ေနာက္ဆံုးအၿပီးသတ္တင္သြင္းေသာအခါတြင္ အဆိုပါအမွားသည္ ဘြားကနဲေပၚလာသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ ေက်ာင္းသား၏အမွားကို ဆရာကေထာက္ျပရေတာ့သည္။ ျပန္ျပင္မည္ဆိုကလည္း စာတမ္းတစ္ခုလံုးနီးပါး ျပန္ျပင္ရမည့္အေျခေနျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားအတြက္မူ ပန္း၀င္ကာနီးမွ ခလုတ္တိုက္လဲရသည့္ အေျခေနလိုျဖစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားကိုအားေပးလိုက္သည္။ “မင္းမွားတာက စနစ္က်ပါတယ္။ စာတမ္းကိုစတင္ကတည္းကေန ၿပီးတဲ့အထိ တစ္ပံုစံတည္းမွာခဲ့တာ။ ျပင္လို႔လြယ္ပါတယ္တဲ့။”

ဤသို႔ျဖင့္ အဆိုပါေက်ာင္းသားသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီလိုအမွားမ်ိဳးကို လုပ္ခဲ့ရပါေၾကာင္း စာတစ္ေၾကာင္းခန္႔မွ် နိဒါန္းတြင္ေဖာ္ျပလိုက္ရံုျဖင့္ ျပႆနာႀကီးကို ေက်ာ္လႊားႏိူင္ခဲ့ေလသည္။ ယင္းေက်ာင္းသားသည္ ယခုအခါတြင္ ထင္ရွားေသာတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္သာမက ယင္းတကၠသိုလ္၏ ဌာနတစ္ခုတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာဒါရိုက္တာႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဒုတိယသက္တမ္းကို ထမ္းေဆာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မွားပင္မွားခဲ့ေသာ္လည္း စနစ္တက်မွားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပင္ဆင္ရတာလြယ္ကူသည္ဟု အဆိုပါဆရာႀကီးက အခြင့္ႀကံဳတိုင္းေျပာေလ့ရွိပါသည္။

ေနာက္ထင္ရွားေသာ အျဖစ္တစ္ခုမွာ အဂုၤလိမာလျဖစ္သည္။ နာမည္ကို ၾကားရံုနဲ႔ပင္ လည္ပင္းမွာ လက္ညိဳးေတြကို ပန္းလိုသီကံုးထားၿပီး ၀တ္ဆင္ထားသူတစ္ေယာက္ကို တန္းေနေအာင္ ျမင္ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့သည္။ စနစ္က်က်မွားခဲ့ေသာ သူသည္လည္း သူ၏ဘ၀အစိတ္ပိုင္း ႏွစ္ခုလံုးတြင္ ထင္ရွားခဲ့သည္။

အဂၤုလိမာလမျဖစ္ခင္ သူ၏အေစာပိုင္းကာလမ်ားသည္ ပန္းခန္းေသာလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ အထက္တန္းလႊာ မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကလည္းစာေတာ္ေသာ ဆရာခ်စ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ မ်က္ႏွာပြင့္ခဲ့သည္။ ဘ၀၏ မ်က္ႏွာသာေပးမႈမ်ားသည္ သူအတြက္အႏၱရာယ္တစ္ခုကို သယ္ေဆာင္လာလိမ့္မည္ဟု သူကို္ယ္တိုင္ပင္ ေတြးခဲ့မိဟန္မတူေပ။

ၾကမၼာဆိုးသည္ ကံေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္လာသည္ကို သူသေဘာေပါက္ဖို႔ရန္အခ်ိန္ကား က်ေရာက္လာေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာႀကီးထံကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔အားေခ်ာက္တြန္းၾကသည္။ အေစာပိုင္တြင္ ဆရာႀကီးသည္ယံုၾကည္မႈမရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေတာင္မွ တြန္းတိုက္ပါမ်ားရင္ ယိုင္နဲ႔လာတတ္သည္မဟုတ္လား။ ဆရာႀကီးက ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမို႔လဲ။ ဆရာကေတာ္ႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ေနၾကာင္းကို လံၾကဳပ္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကားၿပိဳလဲသြားေလၿပီ။

အရပ္ရပ္တြင္ေက်ာ္ၾကားေနေသာဆရာႀကီးသည္ ပညာရွိနည္းျဖင့္ တပည့္ျဖစ္သူကို ပထုတ္လိုက္သည္။ ပညာသင္အဖိုးအခအေနျဖင့္ လက္ညိဳးတစ္ေထာင္ျဖင့္ ပူေဇာ္ပသႏိူင္လွ်င္ ပညာရပ္ေတြကို ဆံုးခန္းတိုင္ေျမာက္ သင္ၾကားေပးမည္ဟူသတည္း။ သူ႔စရိတ္ႏွင့္သူ ၿငိမ္းသြားေအာင္ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္စြာ ႀကံစီလိုက္ေသာ ဆရာႀကီး၏လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္ ရိုးသားေသာ အဟႎသကဆိုေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန အဂၤုလိမာလလဆိုေသာ နာမည္ေက်ာ္လူဆိုးဘ၀ကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပင္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ အင္တာနက္ေခတ္မဟုတ္ေသာ္လည္း လ႔ူသတင္းကို လူခ်င္းေဆာင္ရာတြင္ မေကာင္းသတင္းသည္ ေကာင္းသတင္းထက္ လြယ္လင့္တကူပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္တတ္႐ိုးပင္။

မိုးထိပ်ံေနေအာင္ေတာ္ေသာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေစာင့္ထိမ္းႏိူင္မႈ ကင္းသြားလွ်င္ ပ်က္စီးကိန္းႀကံဳရမည္သာျဖစ္ေလသည္။ ယင္းကို အတၱသမၼာပဏိဓိ-ဟု မဂၤလာတရားေတာ္မွာ ေတြ႕ႏိူင္ေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဇာတသတ္မင္းကိုၾကည့္ရမည္ျဖစ္သည္။ အရာအားလံုး ျပည့္စံုခဲ့ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိူင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မဟာအမွားႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့ရသည္။ ယေန႔ကမၻာတြင္ လူေတာ္ေတြ လူေခ်ာ္မ်ားျဖစ္သြားၾကသည္ကို မၾကာခဏပင္ ၾကားျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသူမ်ား ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္္ဆိုသလိုျဖစ္ေနရသည္။

အဂၤုလိမာလ၏ ေနာက္ဆံုးအေျခေနကိုၾကည့္ရပါမူ မိခင္ကိုပင္မျမင္ေတာ့ပဲ လက္ညိဳးကိုသာ ျမင္ေတာ့သည့္အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ မိခင္ကိုသတ္ လက္ညိဳးျဖတ္ရန္ႀကံေနေသာ အဂၤုလိမာလေရွ႕တြင္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ ထီးထီးမားမားႀကီးေပၚလာခဲ့သည္။ အာရံုေျပာင္းသြားေသာအဂၤုလိမာလသည္ ဘုရားကိုသတ္ရန္ အားကုန္သံုးေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးလိုအပ္ေနေသာ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းပင္ မဟုတ္ပါလား။

အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးလိုက္လွ်က္ရွိေသာ အဂၤုလိမာလသည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကို အမွီလိုက္ရန္မူ မတတ္ႏိူင္ေတာ့ေခ်။ ထိုအခါသူသည္ နည္းပရိယာယ္ကိုေျပာင္းကာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကို ရပ္ရန္အမိန္႔ေပးေတာ့သည္။ ဘုရားရွင္က သူရပ္ေနၾကာင္းျပန္ေျပာေသာအခါတြင္မူ အဂၤုလိမာလအတြက္ စဥ္းသားစရာျဖစ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေရွးအခါမ်ားတြင္ ဤမွ်ပင္ပမ္းေအာင္မလိုက္ရပဲ လက္ညိဳးမ်ားကို အလြယ္တကူခ်ည္းသာရခဲ့သည္။

ယခု ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္က်ေအာင္ လိုက္ေနရေသာသူက “ငါရပ္ေနတယ္၊သင္သာေျပးေနတာ”ဟုေျပာလွာသည္။ အျခားတစ္ခ်က္မွာလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မုသားေျပာေလ့မရွိသည္ကိုလည္း သူေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားသည္။ သူ၏ရႈပ္ေထြးေနေသာျပႆနာကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္က ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့သည္။ သူသည္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို မလုပ္ေတာ့၍ သံသရာက်င္လည္ရန္မလိုေတာ့ေသာ ရပ္ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ အဂၤုလိမာလမွာမူ အကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ေနသူျဖစ္၍ သံသရာတြင္မရပ္မနား ေျပးလႊားေနသူျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ အဂၤလိမာလသည္ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏဆိုေသာ လမ္းစဥ္ကိုလိုက္သြားခဲ့သည္။ လူဆိုးႀကီးဘ၀ကေန သူေတာ္ေကာင္းဘ၀ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ သူသည္ လူမ်ားစြာကို သတ္ခဲ့သည္ဟုပင္ ဆိုေစဦးေတာ့ အဆိုးကေနအေကာင္း၊ အမဲကေန အျဖဴကိုေျပာင္းရာတြင္ေတာ့ လြယ္ကူလြန္းေနသည္။ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ သူသည္ ထိုမွ်မေကာင္းမႈေတြကို က်ဴးလြန္ပင္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာကိုကန္ေတာ့ရန္ဟူေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းရွိခဲ့သည္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္းသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး တျခားမေကာင္းမႈကို သူဘာမွ်မလုပ္ခဲ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ပင္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ ဆုပ္ထားသည့္လက္ကို ျဖန္႔ျပလိုက္သည့္အလား လူဆိုးႀကီးအဂၤုလိမာလကို သူေတာ္ေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိူင္ခဲ့သည္သာျဖစ္ေလသည္။

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

March 16, 2011