ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

မွန္အျပင္ဘက္ကလူ

တစ္ေန႔…

ထိုေန႔သည္ စာေရးသူကို ထူးဆန္းေသာစကားတစ္ခြန္းကို သယ္ေဆာင္လာေပးေသာ ေန႔တစ္ေန ႔ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔အားလံုးသည္ ေန႔စဥ္ဆိုသလို ထူးဆန္းေသာစကားမ်ား၊ အေတြ႕ႀကံဳမ်ားကို ေတြ႕ႀကံဳရေလ့ရွိပါသည္။ သတိမမူမိေသာေၾကာင့္သာ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေမ့ေပ်ာက္ခဲ့မိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ကိုေတာ့ ဘ၀တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနခဲ့ေနမ်ားမွ တစ္ေန႔ျဖစ္သည္ဟု ဆိုကလည္း ရအံ့ေကာင္းထင္သည္။

ေက်ာင္းသားမွ်သာျဖစ္ေသာ စာေရးသူတို႔အဖို႔မူ စာသင္ခန္းကို ၀င္ေရာက္သည့္အခါတိုင္းလိုလိုပင္ ေ၀ါဟာရသစ္မ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ေနရပါသည္။ အၿမဲတမ္းအသစ္ဆန္းေတြကို ေတြ႕ေနရသည့္အတြက္ပင္ မဆန္းေတာ့သလိုလည္းျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ရိုးရွင္းလွ၍ မွန္ကန္ေသာစကားတစ္ခြန္းကို ၾကားသိခဲ့ရေသာထိုေန႔ေလးကို အခြင့္ႀကံဳတိုင္းဆိုသလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာျဖစ္မိသည္။ ေျပာသည့္အခါတိုင္းမွာပင္ သစ္္ဆန္းသည့္အရာတစ္ခုကို အၿမဲလိုလိုလည္း ခံစားမိပါသည္။

ထိုေန႔တြင္ စာေရးသူ၏ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းမ်ားမွာ ပံုမွန္အေနထားမွာပင္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ မနက္စာစားၿပီး သင္တန္းကိုသြားသည္။ ေန႔လည္စာကိုအျပင္မွာ ႀကံဳသလိုပင္စားလိုက္သည္။ ထုိေနာက္ ေန႔လည္စာသင္ခ်ိန္မွီေအာင္ အထူးလိုင္းကားကိုစီးကာ တကၠသိုလ္ကိုသြားခဲ့သည္။ စာသင္ခ်ိန္စတင္ဖို႔ ဆယ္မီးနစ္အလိုတြင္ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။

ထိုေန႔၏ျမင္ကြင္းသည္ ေစာစီးစြာေရာက္ႏွင့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အမူရာကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္ စာေရးသူကို စိတ္မသက္သာျဖစ္ေစပါသည္။ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ညိဳးငယ္သည့္အမူရားမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို၀ိုင္းအံုေနၾကတာလဲဆိုတာကို စာေရးသူလည္း သိခ်င္လာသည္။ ထိုေၾကာင့္ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ခပ္ဖြဖြေလးေမးမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက “ငါတို႔ဆရာရဲ႕ ခမည္းေတာ္ႀကီး(အေဖ)ဆံုးသြားတယ္ၾကားလို႔ စိတ္ေမေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ဆရာကို အခုအားေပးႏွစ္သိမ့္ေနတာတဲ့။”

ထိုေန႔က စာေရးသူ၏အေတြးမွာ တက္တက္စင္ေအာင္လဲြေနသည္ကိုဆိုတာကို ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တၿပဳိင္နက္ သိလိုက္ရပါသည္။ စာေရးသူအထင္မွာ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး လတ္တေလာဆံုးရႈံးလိုက္ရေသာ ဆရာသမားမွာ ေယာက်္ားရင့္မႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ရိႈက္ႀကီးတစ္ငင္မဟုတ္ယင္ေတာင္ မ်က္ႏွာကေတာ့ ညိဳးေနလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ်တြက္ထားလိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာကို တၿပိဳင္နက္ထဲဆိုသလို စဥ္းစားမိသည့္အခ်က္ေၾကာင့္လည္း စာေရးသူ၏စဥ္းစားခ်က္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေၾကာင္းကို ေထာက္ခံေပးသလိုလည္းျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းမွာ တာ၀န္ေတြၾကားကဆရာသည္ မိမိဖခင္ႀကီးဆံုးၿပီဆိုေသာ သတင္းဆိုးကို လက္ခံရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရုပ္ကလာပ္ကိုမွီေအာင္ အခြင့္ေရးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ေသာ္လည္း မသြားႏိူင္ေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိခဲ့ျခင္းပါ။

ထိုေနာက္ တပည့္ေတြ၀ိုင္းအံုေနသည့္ဆရာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အားေပးရေအာင္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲ အတင္းတိုးေ၀ွ႔ကာ ဆရာ့ေရွ႕ကိုအေရာက္သြားခဲ့မိသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို “ဆရာေတာ္ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး ဆံုးသြားတာကိုၾကားသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဘုရား”ဟု စာေရးသူက စာနာမိစြာျဖင့္ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ေျပာခဲ့မိလိုက္သည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ဆရာမ်က္ႏွာတြင္ ၀မ္းနည္းသည့္အရိပ္ေရာင္ကို တစ္စက္မွ်ပင္မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ပင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ေနတာမ်ားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိလိုက္သည္။

စာေရးသူ၏စကားကို ၾကားလိုက္ေသာရေသာ စာေရးသူတို႔ဆရာ ဆရာေတာ္သည္ စာေရးသူဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္ၿပီး “ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဘုန္းႀကီးေလးရယ္၊ တပည့္ေတာ္အေဖက အားလံုးျပည့္စံုေနၿပီးသားပါ၊ သူ႔မွာ ေသဖို႔တစ္ခုတည္း လိုေနတာ။ အခုေတာ့ သူ႔မွာအားလံုးျပည့္စံုသြားပါၿပီေလ၊ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ဘုရား” တဲ့။ မိမိေၾကာင့္ လူတစ္ဖက္သားကို အနည္းငယ္မွ်ပင္ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ေသာ ဆရာ၏အျပဳမူ၊ အေနထိုင္အေၾကာင္းေတြကို ေတြးမိတိုင္း စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိသည္။ စိတ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရားအားလံုးသည္ ခံယူသူက အေကာင္းဟုလက္ခံလိုက္လွ်င္ အေကာင္းျဖစ္၍၊ အဆိုးဟုလက္ခံလိုက္လွ်င္ အဆိုးပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ထပ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေလးကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ စာေရးသူ ေနထိုင္ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာၿမိဳ႕ေလးတြင္ စာေရးသူနဲ႔ အေတာ္တန္ရင္းႏွီးလွေသာ အသက္ရြယ္အေတာ္ႀကီးရင့္လွၿပီျဖစ္ေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ဘ၀မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထုိင္စားေသာက္ရသူမ်ားလည္းျဖစ္ၿပီး၊ ဘာသာတရားလည္း အေတာ္ကို ကိုင္းရိႈင္းၾကပါသည္။ သူတို႔၏သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားမွာလည္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၾကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔၏သတင္းကို ေရွ႕မွာေရာ ေနာက္ကြယ္မွာပါ အေကာင္းျဖင့္ပင္ၾကားရေလ့ရွိပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဘ၀သည္ ေမြးဖြားျခင္းျဖင့္စတင္ခဲ့ၿပီး၊ ေသဆံုးျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ရရိုးဓမၼတာပင္ မဟုတ္ပါလား။ အဖုိးႀကီးသည္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ပင္ အဖြားႀကီးထက္ေစာစြာ ေလာကႀကီးကိုေက်ာင္ခိုင္းသြားခဲ့ရသည္။ အဖိုးႀကီးကို ေနာက္္ဆံုးခရီးကို ပို႔ေဆာင္ေပးရမည့္ေန႔သည္ အဖြားႀကီးအတြက္ အေတာ္ကိုစိတ္မသက္သာျဖစ္ေနပံုရသည္။ ထိုေန႔တြင္ နံနက္အေစာႀကီးကတည္းကပင္ မိုးႀကီးသည္းထန္စြာရြာသြန္းေနသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ အသုဘအခမ္းနားပို႔ေဆာင္ရန္ သံုးနာရီခန္႔အလိုတြင္ အရွိန္နဲ႔ေျပးလာေနေသာကားကို ရပ္တန္႔လိုက္သလို တိကနဲရပ္သြားသည္။

မိုးျပတ္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳက္နက္ အဘြားႀကီး၏မ်က္ႏွာမွာ လျပည့္၀န္းႀကီးလို ရႊင္လန္းသြားၿပီး “အဘိုးႀကီးေသတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ ငါအလွည့္က် အဲဒီလို ကံေကာင္းပါ့မလား”လို႔ မဆီမဆိုင္စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။ သူတို႔မိသားစုသည္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားျဖစ္သလို၊ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္ၾကသည္။ အဘိုးႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လူအမ်ားစုသည္ မိုးရြာရြာ၊ ေနပူပူလိုက္ပို႔မည္္ဆိုတာကို အဘြားႀကီးက က်ိန္းေသသိေနသည္။ ထုိမွ်မ်ားျပားလွေသာ လူမ်ားကို မိုးသည္းထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡခံရမွာကို အဘိုးႀကီးဆံုးသြားတာထက္ ေသာကခံစားေနရသူမွာ အဘြားႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိုးတိတ္တာႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အထက္ပါ မဆီမဆိုင္လို႔ထင္ထားမိေသာ စကားမ်ားကို အားရပါးရႀကီး ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ အဆီအေငၚတည့္လွၿပီး၊ ေလးနက္ေသာအဓိပၸါယ္မ်ားကို ေဆာင္ေနေသာစကားတစ္ခြန္းသာျဖစ္သည္ဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ား သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

ဗုဒၶစာေပေတြထဲတြင္ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ လတ္တေလာေသဆံုးရေသာ္လည္း ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းစဥ္မပ်က္ အစားေသာက္မပ်က္ ၀မ္းမနည္းသည့္ ပညာရွိလယ္သမားမိသာစု အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပပါရွိသည္။ ထုိေၾကာင့္ သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသၿပီး ကိုယ္တိုင္က်ယ္က် စံုစမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ဥပမာရွိေပသည္။ လယ္သမားမိသားစု၀င္မ်ားအားလံုးသည္ ေမြးဖြားလာၿပီးေနာက္ ေသဆံုးရမည္မွာ မလဲြဟုသိထားသည္။ အသက္ရွင္ေနစဥ္အတြင္းမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနထိုင္ ကူညီ႐ိုင္းပင္းခဲ့ၿပီး၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြကို အသီးသီးလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ဦးက ခဲြခြာထြက္သြား ေသးဆံုးျငားလည္း ၀မ္းနည္းစရာမရွိဟု ႏွလံုးပိုက္ထားခဲ့ဟန္တူသည္။ အတုယူဖြယ္ေကာင္းေပစြ။

လူတို႔သည္ ကမၻာဦးကာလကတည္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ရွင္သန္ဖို႔ထက္ အတူတကြစုေပါင္းေနထိုင္ျခင္းကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ လူဟူေသာသတၱ၀ါသည္ အျခားျခားသတၱ၀ါမ်ားထက္ သက္တမ္းၾကာရွည္ျခင္း၊ လႊမ္းမိုးႏိုင္ျခင္း၊ စည္ပင္ျပန္႔ပြားျခင့္ စေသာ အက်ိဳးတရားအေထြေထြတို႔ကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ရရွိၾကေပသည္။ ထိုသို႔ ေနထုိင္ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးက အျပန္အလွန္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အားေပးကူညီျခင္း၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္ေသာ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမ်ားကိုလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေက်ပြန္ျခင္း စသည္စသည့္ လူ႔ဂုဏ္အရည္ေသြးမ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုေနခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ (ခ်စ္ခင္သူတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းရသည့္ ဒုကၡ)၊ အပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ (မခ်စ္မႏွစ္သက္သူတို႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ရသည့္ဒုကၡ) စသည္တို႔မွ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာမည္ျဖစ္သည္။

ေလာကဓမၼတာအတိုင္း မိမိတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံပတ္သက္ဖူးသူမ်ား ေသကဲြရွင္ကဲြတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ခဲြခြာသြားေသာအခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔သည္ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္အသီးသီး ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေနာင္တတစ္ဖန္ပူပန္ေနစရာ၊ ေသာကျဖစ္စရာမလိုေတာ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ အသိႏွင့္အက်င့္ တစ္ထပ္တည္းက်ႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရေပသည္။

ေမတၱာျဖင့္-

အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ(ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

April 22, 2011