သာသနာ ၂၆၀၀
အပိုင္း (၂)
ထိုေၾကာင့္ ၀ိနည္းပိဋကတ္ေတာ္မွာ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘုရားရွင္က စည္းကမ္းမ်ားျပားလွေသာ သာသနာေတာ္အတြင္း၀ယ္ ရဟန္းသာမေဏဘ၀ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာေနေစလိုသည္ျဖစ္၍ လိုက္ေလ်ာခ်က္မ်ားစြာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသုိ႔လိုက္ေလ်ာျခင္း၏ အဓိကအခ်က္သည္ သာသနာအရွည္တည္ဖို႔ ရည္သန္သည္ဟု သေဘာက်မိပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၀ိနည္းအနိယတအခန္းတြင္ ျပဆိုထားခ်က္မ်ားကိုၾကည့္ပါ။ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးသည္ အျပစ္အႀကီးဆံုးစည္းကမ္း (ပါရာဇိက)တစ္ခုကို လြန္က်ဴးမိသည္ ဆိုပါစို႔။ မည္မွ်ပင္ ထင္ရွားေနေစကာမူ ျပစ္မႈကိုက်ဴးလြန္သူကိုယ္တိုင္က ၀န္မခံလွ်င္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ခိုင္လံုေသာ မ်က္ျမင္သက္ေသမရွိလွ်င္ ၄င္းကိုဆံုးျဖတ္ခြင့္မရွိေခ်။ ထိုခိုင္လံုေသာ မ်က္ျမင္သက္ေသဆိုသည္မွာလည္း အနည္းဆံုးေသာတာပန္ျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုထားေလသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနျဖင့္လည္း ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္ကေန ျမင္တတ္က်င့္တတ္ဖို႔လို၏။ လူေတြအျမင္ျဖင့္ မေနထိုင္ရဟု ေအာက္ပါေဆာင္ပုဒ္လကၤာကို ကိုးကားၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္ကို မွတ္သားရဘူးပါသည္။ “၀ိနည္းက်င့္၀တ္၊ တပါးတတ္က၊ လူနတ္ဦးခိုက္၊ ပူေဇာ္ထိုက္၏။” “၀ိနည္းက်င့္၀တ္၊ တပါးခၽြတ္က၊ လူနတ္မႀကိဳက္၊ ကဲ့ရဲ ့ထိုက္၏။” ဆိုလိုသည္မွာ လကၤာပထမပိုဒ္သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္တို႔ျမင္ရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယအပိုဒ္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္ရမည့္အပိုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။ သတိထားဖြယ္တစ္ခုပင္။
အမွန္မွာ ဘုရားရွင္၏အဆံုးမမ်ားသည္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ နားလည္သိျမင္ေစဖို႔ရာအတြက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေဟာၾကားထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်ားျပားေနရျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္မူ သစၥာ ၄-ပါး၊ မဂၢင္ ၈-ပါး တို႔ကိုသာ ဦးတည္ခ်က္ထားေသာ ေဟာၾကားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။
ဓမၼဂါထာတစ္ခုတြင္-
သဗၺ ပါပႆ အကရဏံ၊ ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ။
သစိတၱ ပရိေယာဒါပနံ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။ (ဓမၼပဒ-၁၈၃)
၄င္းဂါထာကို ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အလြယ္တကူျဖင့္ မွတ္သားႏိုင္ေအာင္ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား၊ ပြင့္ၿပီးသမွ်ျမတ္ဗုဒၶ၊ ဆံုးမပါတဲ့ ဤသံုးပါး”ဟု လကၤာစီခဲ့ၾကသည္။
အဆိုပါ ဂါထာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအဆံုးမ,ျဖစ္ေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုလံုးကို အက်ဥ္းခ်ံဳးထားသည္ဟု ဆိုကရပါသည္။ “မေကာင္းမႈေရွာင္ဆိုသည္မွာ စည္းကမ္းနည္းလမ္းျဖစ္ေသာ ၀ိနည္းပိဋကတ္ေတာ္ကို ဆိုလိုပါသည္။ ေကာင္းမႈေဆာင္ဆိုသည္မွာ အက်ိဳးအျပစ္ဆို႔ကို ျပဆိုေသာ သုတၱန္ပိဋကတ္ကိုရည္ညြန္းၿပီး၊ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထားဆိုသည္မွာ သိမ္ေမြ႕နက္နဲလွေသာ အဘိဓမၼာပိဋကတ္ကို ေဖာ္ညႊန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။”
ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ အဆံုးမ (သာသနာ)သည္ ထိုအက်ဥ္းမွ်ႏွင့္ ေဆာင္ႏိုင္နားလည္ႏိုင္သကဲ့သို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕မွ နားလည္ႏိုင္သူတို႔အတြက္ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း ၈၄၀၀-တို႔ျဖင့္လည္း သိမွတ္နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ဆားတစ္ပြင့္၏အရသာသည္ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အရသာကို သိေစႏိုင္သကဲ့သို႔ ထိုအတူ ဓမၼဆိုေသာ စကားတစ္လုံုးသည္လည္း သာသနာေတာ္တစ္ခုလံုး၏ အဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္ေလသည္။
ထိုအဆံုးမမ်ားကို ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ခရစ္ေတာ္မေပၚမွီ ၆-ရာစုခန္႔က ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ သာသနာေတာ္ႏွစ္အားျဖင့္ ေျပာရပါမူ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၄-တိုင္ခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကိုရၿပီး ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည့္ေန႔မွ စတင္ေရတြက္ပါလွ်င္မူ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀-မွတ္တိုင္ကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ၂၅၅၄-ဆိုသည္မွာ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးသည့္ေနာက္မွ စတင္ေရတြက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သကၠရာဇ္ႏွစ္ႀကိမ္ၿဖိဳခဲ့ရာ သေရေခတၱရာျပည္ သမုႏၵရီမင္းလက္ထက္ (၆၂၄ခု)ႏွင့္ ပုဂံျပည္ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္လက္ထက္ (၅၆၂-ခု) တို႔တြင္ျဖစ္သည္။ သမုႏၵရီမင္းလက္ထက္ႏွင့္ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္းလက္ထက္ သကၠရာဇ္ၿဖိဳရာတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္လံုးတြင္ ၂-ႏွစ္ကေနသာ စတင္ေရတြက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ၿဖိဳရာႏွစ္မ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္စီေလ်ာ့ကာ (၆၂၂+၅၆၀) ေပါင္း၍ရေသာ ၁၁၈၂-ခုႏွင့္ ယခုေရာက္ဆဲျဖစ္ေသာ ျမန္မာသကၠရာဇ္တို႔ကို ေပါင္းလိုက္လွ်င္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ကိုရပါသည္။
အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသုိလ္)
April 23, 2011 
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment