ႏွလံုးသားထဲကပဲ….ဒါေပမဲ့ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ
ဒို႔ငယ္ငယ္က
မရွိမပူ ရွိအတူႏွင့္
ေအးတူပူမွ် ညီညြတ္ၾက၏။
အရြယ္ေရာက္လာ ခုခ်ိန္ခါ၀ယ္
ဘဲြ႕ဒီဂရီ ဂုဏ္ေတြမွီၿပီး
မင္းထက္ငါသာ ၿပိဳင္ဆိုင္လာၿပီ။
ေတြ႕လွ်က္မေခၚ ျမင္လည္းမေျပာ
ဟန္ေဆာင္ကာသြား မုန္းမာန္ပြားသည္
ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ စတဲ့ဘ၀……..။ သူ (သရက္)
*****
သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ရွိသည္။ သံုးကုိယ္ တစ္စိတ္ႏွင့္ မရွိအတူခံ ရွိအတူစံၾကသည္။ ဘယ္ေ လာက္အထိ အတဲြညီၾက၊ ခ်စ္ခင္ၾကသည္ဆိုေသာ္ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတို႔ သံုးေယာက္ကို “သံုးဘီးကား” ဟု ေခၚၾကသည္ အထိ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား အရာရာကိုေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ အသစ္ေတြကို ေဟာင္းေစႏိုင္သလို အေဟာင္းေတြ ကိုလည္း ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ေစႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ေ၀းကြာေနသူေတြကို ဆံုဆည္းေပးႏိုင္ သလို နီးေနသူေတြကိုလည္း အေ၀းကို လြင့္စင္ေစႏိုင္သည္။ အခ်ိန္သည္ အရာရာကို ကုစားႏိုင္သည့္ အေကာင္းဆံုးေ ဆးတစ္လက္ျဖစ္ သည္။ ထို႔အတူ အၿငိဳးအေတးမ်ား အာဃာတ အမုန္းမ်ားကို ဖဲြမီးသဖြယ္ တေငြ႕ေငြ႕ႏွင့္ေလာင္ေစသည့္ အဆိုး၀ါးဆံုး ေဘးဥပါဒ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အလြန္ညီညြတ္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သည္ အခုေတာ့ မညီညြတ္ၾကေတာ့။ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္းေတြသည္ ေလာကဓံဒီလွဳိင္းႏွင့္အတူ အေ၀းသို႔ လြင့္ပ်ယ္သြားေလၿပီ။ မရွိတဲ့သူကလည္း မရွိမာန္၊ ရွိတဲ့သူကလည္း ရွိတဲ့မာန္။ သံုးဘီး ကားေလးေတာ့ ၀ါးေရွာ့ခ္ကိုပို႔မရေအာင္ ပ်က္စီးသြားၿပီဟု သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကသည္။
ကိုစိုးႏွင့္ ကိုမိုးတို႔ ျပႆနာျဖစ္ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္က ဖ်န္ေျဖသည္။ သို႔ရာတြင္ အထံုးက ႀကီးလြန္း ႐ႈပ္လြန္းသည္။ သူေတာ္စဥ္မ်ားကိုေတာင္မွ ေမာက္မွားေစႏိုင္သည့္ အထံုးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုယ္တို င္ေျဖၾကမွ ေျပရမည့္အထံုးျဖစ္သည္။ သူကား မာန။ လူကို လူလို႔မသတ္မွတ္မွေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း လူဟု သတ္မွတ္ႏိုင္မည္မထင္ဟု ေမာင္ေမာင္ေတြးမိသည္။
ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေမာင္ေမာင္ဗ်ာမ်ားရသည္။ ကိုစိုးက သူ႕ဘက္စဲြသည္၊ သူမွန္သည္တဲ့။ ကိုမိုးက ငါကေလွ်ာ့ရမွာလား၊ ငါမွ မမွားတာကိုတဲ့။ ေငြဂုဏ္ေမာက္၊ ပညာဂုဏ္ေတာက္ၾက႐ံုမက သူငယ္ခ်င္း ကိုပါ ေဖာက္ၾကသည္။
ကိုစိုးကေျပာသည္။ ဟိုအေကာင္နဲ႔တဲြရင္ ငါနဲ႔ ေသခန္းခန္ျဖတ္တဲ့။ ကိုမိုးက ဆုိျပန္သည္။ ေလွနံႏွစ္ဖက္ မနင္းခ်င္နဲ႔၊ အဲအေကာင္နဲ႔ေပါင္းရင္ ငါ့ကိုေမ့လိုက္ေတာ့တဲ့။ ၾကယ္တာရာေတြၾကားက လမင္းႀကီးသည္ ဂုဏ္တင့္ဟန္ရွိေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတာေတာ့ အမွန္ပင္။ အရင္က ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္ေတြးက “အထီးက်န္ေတာ့ အမျပန္လို႔ေပါ့”လို႔ ကိုစိုးနဲ႔ ကိုမိုးတို႔ အတဲြညီညီ ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္ကို သတိရမိသည္။ ကိုယ္ကလည္း “မင္းတို႔ေနာက္ေျပာင္ၾကေပမယ့္ ေရွ႕က်န္ပါေသးတယ္”လို႔ တုန္႔ျပန္မိတာကို သတိရမိ လိုက္ျပန္သည္။
အတိတ္ကား ခ်ိဳၿမိဳန္သည္။ သို႔တစ္ေစ ပစၥဳပၸန္ခါးသီးမႈကိုေတာ့ မေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္။ အနာဂါတ္ေန႔ ရက္မ်ားသည္ကား အံု႔မိႈင္းေနသည္။ မိုးေမွာင္၍ ေနမလာ၊ တိမ္ဖံုး၍ လ-မသာဟန္တကား။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးကို ညိွမရသည့္အဆံုးတြင္ ေမာင္ေမာင္စဥ္းစားရေတာ့သည္။ ဘယ္သူ႔ဘက္ကို လိုက္ရမလဲ။ ကိုစိုးနဲ႔လား………ကိုမိုးနဲ႔လား။ တဲြေရးခဲြေရးသည္ အေရးႀကီးသည့္ ဆံုမွတ္တစ္ ခုျဖစ္လာသည္။ ထိုဆံုမွတ္သည္ပင္ အလဲြလည္းျဖစ္ေတာ့သည္။ သူကလည္းမွန္ ငါကလည္း မွန္ဆိုၾကေတာ့ အမွန္ေတြသည္ပင္ အမွားျဖစ္ကုန္သည္ကို သတိမထားႏိုင္ေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကို ေရြးလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က်န္ေသးသည္။ ကုန္ပစၥည္း အေနျဖင့္ သို႔မဟုတ္ အေရာင္းအ၀ယ္ တစ္ခုအေနျဖင့္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဤေရြးခ်ယ္မႈသည္ မျမတ္ေပမယ့္ မ႐ႈံးပါ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ေတြသည္ မိမိအဖို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာ။ တစ္ျခား ႐ႈေထာင့္ကေနၾကည္ရလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ မိမိသည္ အဂတိတရား တစ္ပါးပါး ကို ေဖာက္ျပားရာက်ေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွ တစ္ေယာက္ ကို ေရြးခ်ယ္ရမည္မဟုတ္ဘဲႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရား ကို ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္ဟု ေမာင္ေမာင္သေဘာေပါက္လာသည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လံုး ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ေ၀းသြားသည္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို ယူခဲ့မည္ဆို လွ်င္ ေမာင္ေမာင့္ရင္ထဲမွာ တစ္ဦးတည္းရွိေနမည္မလဲြ။ အခုေတာ့ မိမိႏွလံုးသား ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးရွိေနသည္။
ေႏြဦးႏွင့္အတူ ေရာ္ရြက္တို႔ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ေၾကြက် ေျမခေနသည္။ ဒါဆိုရင္ မၾကာခင္မွာ ရြက္သစ္ေတြေ၀ေတာ့မည္ပဲ။ အခ်ိန္သည္ အရာရာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္။ ခ်စ္ျခင္းတရား ကို ေမြးဖြားႏိုင္သည္။ အမုန္းတရားကို ပြားမ်ားႏိုင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား မုန္းမာန္တရား မ်ား ေရာ္ရြက္ပမာ လြင့္ပါးေစၿပီး ေမတၱာတရားမ်ား ရြက္သစ္မ်ားသဖြယ္ စိမ္းလန္းစိုေျပႏိုင္ ပါေစဟုသာ……………..။
သူ (သရက္)
သူ (သရက္)
January 11, 2012
No response to “ႏွလံုးသားထဲကပဲ ဒါေပမယ့္ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ”
Post a Comment