“စာအုပ္က လူကိုျပန္ဖတ္ရာ၀ယ္”
ရန္ကုန္တြင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ခဲ့စဥ္က မွတ္သားမိတာေလးတစ္ခုရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာႀကီးတြင္ ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ေျမးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ျဖစ္သူက ေစ်း၀ယ္ထြက္ရန္ လက္ဆဲြျခင္းကိုစဲြကာ ထြက္လာသည္။ ငါးႏွစ္အ႐ြယ္သာရွိေသးေသာ ဆရာႀကီး၏ေျမးက အိမ္ထဲမွေျပးထြက္လာၿပီး “Mum, Waits! Waits!” ဟုေအာ္ကာ မိခင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားသည္။
ယင္းအခ်ိန္တြင္ အဆိုပါဆရာႀကီးမွာ ၿခံထဲရွိသရက္ပင္ေအာက္တြင္ထုိင္ၿပီး စာေရးေနသည္။ ေျမးျဖစ္သူ၏ ေအာ္သံကိုၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ မိခင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားသည့္ ေျမး၏ေၾကာျပင္ကိုသာေတြ႕လိုက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ေျမးေအာ္လိုက္ေသာ “Mum, Waits! Waits!”ဆိုတာကို စိတ္ထဲကေန အလိုေလွ်ာက္ ဘာသာျပန္ေနမိသည္။ “အေမ..! ေစာင့္…! ေစာင့္..!”။ စာအေရးသားမွာေတာ္သည့္အျပင္ ဘာသာျပန္ အလြန္ေကာင္းလွသည္ဟုလည္း နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆရာႀကီးမွာ ေျမးျဖစ္သူေျပာေသာစကားကို ဘာသာျပန္ရာတြင္ေတာ့ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။
ခဏအၾကာတြင္ အိမ္နီးတြင္ရွိေသာေစ်းကေန ၀ယ္ျခမ္းျပန္လာေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ၿခံ၀တြင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေနေသာ ဆရာႀကီးသည္ ေျမးျဖစ္သူကိုေခၚကာ “ငါ့ေျမး အိမ္ထဲကေနထြက္လာေတာ့ မင္းအေမကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ”။ “Mum, Waits! Waits!”-လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ေအး..! အဲဒါ ဘာကိုေျပာတာလဲ။ ေမေမ..! ေနဦး၊ ေနဦး-လို႔ေျပာတာေလ။ ဆရာႀကီးမွာ ေျမးျဖစ္သူ၏ ျပန္ေျပာလိုက္ပံုကုိ အေတာ္သေဘာက်သြားသည္။ မိမိက “အေမ..! ေစာင့္…! ေစာင့္..!” သေဘာေပါက္သည္။ ေျမးျဖစ္သူက ေမေမ..! ေနဦး၊ ေနဦး-တဲ့.။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စာဖတ္ပါမ်ားေသာ လူေတြဟာ စာအုပ္ေတြရဲ႕ဖတ္ျခင္းကို ျပန္ခံရတယ္ဟု ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ ထုိေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္ဘ၀ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္သလို အစီစဥ္တက်လည္းမျဖစ္တတ္ေပ။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ စာအုပ္ႀကီးသမားေတြျဖစ္လာသည္။
*****
ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ကာနီး သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တာတစ္ခုရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္သြားတဲ့သူေတြကို ဘဲြ႕ေတြရတာ/မရတာ၊ ပညာေတြတတ္တာ/မတတ္တာ အပထား၊ ႏိုင္ငံျခားကိုသြားႏိုင္႐ံုနဲ႔တင္ ငါေလးစားသြားၿပီလို႔ သူငယ္ခ်င္းကို အမွတ္မထင္ေျပာလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ပုစြန္မ်က္လံုးနဲ႔ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။ (ေပါက္သည္ဟုထင္သည္)။
ထိုေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသြားဒုကၡေတြကို ေျပာရေတာ့သည္။ ထုိအထဲမွ ႏိုင္ငံျခားထြက္သူအမ်ားစုသိတဲ့ ႏိုင္ငံကူလက္မွတ္ (Passport) ရရွိေရးျဖစ္သည္။ ဒူးခေလာက္ဆန္လိုက္ေအာင္ ေျပးလႊားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနဦး. .ေနဦး.. မဟုတ္ေတာ့။ ေစာင့္..ေစာင့္..ေတြျဖစ္လာသည္။ ဟုိလူမရွိလို႔၊ ဒီလူမရွိလို႔၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေထာက္ခံစာေတြမပါလို႔…စည္းမ်ဥ္းအရ…..ဘာဘာညာညာ..တဲ့။ ႐ံုး၀န္ထမ္းေတြ၏ မ်က္ႏွာကို ဘာသာမျပန္တတ္တာက အေၾကာင္းတစ္ခုဟု သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာပါသည္။
*****
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ ႐ံုးေရာက္ေက်ာင္းေရာက္ျဖစ္ရသည္။ (႐ံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္မဟုတ္ပါ) ေက်ာင္းတက္ေအာင္လာတာ ေက်ာင္းကိုေတာ့ ေရာက္မွာေပါ့ေလ။ အင္း…… ႏိုင္ငံျခားသားဆိုေတာ့လည္း ႐ံုးေတြဘာေတြဆိုတာ သြားရျပန္ေရာ။ ဗီဇာသက္တမ္းေတြ တိုးရမွာမဟုတ္လား။ ဗီဇာအတြက္ေတာ့ သိပ္ေတာ့အခက္ခဲႀကီးမဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းေထာက္ခံစာတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ပါသည္။
ေထာက္ခံစာရဖို႔ သက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္ကိုသြားၿပီး မွတ္ပံုတင္ဌာနတြင္ ေဖာင္ျဖည့္ရသည္။ ထိုေနာက္ တာ၀န္ခံက “Come tomorrow, please.”-တဲ့။ ေနာက္ေန႔ ခ်ိန္းထားေသာအခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္ကိုေရာက္သြားသည္။ တာ၀န္ခံ၀န္ထမ္းက လူေသလည္ျပန္နဲ႔ (သမင္လည္ျပန္မဟုတ္ပါ) စကားေျပာေနရာကေန (အလုပ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ပါ) မ်က္လံုးကို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ပင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ “Come tomorrow, please.”-တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွရသည္။ အျခား႐ံုးေတြေရာက္ေတာ့လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။
လုပ္စရာရွိတိုင္း တကၠသိုလ္၀န္ထမ္း၊ ႐ံုး၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ရက္ခ်ိန္းယူရသည္။ တစ္ခါတည္းနဲ႔ အလုပ္ၿပီးေသာေန႔တြင္ အိုင္ယာလန္ထီေပါက္မယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္္းေတြကေျပာၾကသည္။ “Come tomorrow, please.”-ကိုသာ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံရရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေက်ာင္းေၾကး၊ သင္တန္းေၾကး၊ စာၾကည့္တိုက္ေၾကး စသည္သြင္းတာအတြက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကိုရသည္။ အခြန္ေဆာင္တာေတြကို အခ်ိန္ႏွင့္ အေျပးညီ လက္ခံသည္။ ေကာင္းေလစြ….။
Tomorrow-ကို အမ်ားစုက မနက္ျဖန္လို႔ ဘာသာျပန္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ဟုလည္းဆိုသည္။ မိမိလည္း ဤသို႔ပင္မွတ္သားထားသည္။ ယခု Tomorrow-ကိုနားလည္တာ မွားေနသည္ဟု သံသယရွိမိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အဘိဓာန္ကိုရွာၾကည့္မိသည္။ “အနာဂတ္၊ အနာဂတ္တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္”လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သို႔ဆိုေသာ္ သူတို႔ေျပာေလ့ရွိေသာ “Come tomorrow, please.”-ဆိုတာ အနာဂတ္တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လာခဲ့ဟုဘာသာျပန္ရမည္ထင္သည္။ စာအုပ္ေတြက မိမိကိုျပန္ဖတ္ေနၿပီထင္သည္။ “ယေန႔ေရာင္းရေငြသည္ မနက္ျဖန္အတြက္ အရင္းအႏွီးျဖစ္သည္”- ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္မိသလို ထင္ခဲ့မိသား….။ ။
သူ (သရက္)
Saturday, June 11, 2011
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment