“သိစမ္းပါေစခ်င္”
“မေခၚခ်င္လို႔ရသည္၊ မေတာ္ခ်င္လို႔မရ”ဟူေသာ ျမန္မာစကားသည္ အေတာ္ကို တာသြားလွသည္။ စိတ္မွာအခန္႔မသင့္ေသာအခါ မည္သူ႔ကိုမဆို မေခၚမေျပာပဲ ေနေကာင္းေနႏိူင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိကို ေမြးလိုက္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ဆင္းရဲသည့္အတြက္ မိဘမေတာ္ခ်င္လို႔မရပါ။ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ဆင္းရဲေကာင္းလည္း ဆင္းရဲေနလိမ့္မည္။ အမ်ိဳးဇာတ္အားျဖင့္လည္း နိမ့္က်ေကာင္း နိမ့္က်ေပလိမ့္မည္။ ျဖဴျဖဴမဲမဲ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မည္သည့္အေနထားတြင္ ရွိေနေစကာမူ မိဘသည္ မိဘသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ဥပမာအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ မစင္အညစ္ေၾကးထြက္ရာအရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏တင္ပါးကို ျဖတ္ပစ္၍မရစေကာင္းေပ။ ထိုအတူသာလွ်င္ လူဆိုးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မိဘကို မိဘမေတာ္ခ်င္၍မရေပ။ မရွိဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကို ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခ်င္၍လည္း မရေပ။
အခမ္းအနားတစ္ခုတြင္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ေဘးတြင္ စဟၤာလရဟန္းေတာ္တစ္ပါး လာထုိင္သည္။ အျပန္အလွန္မိတ္ဖဲြ႕ၾကၿပီး စကား၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့သည္။ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မည့္အေၾကာင္းေလးမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ အတန္ငယ္ရင္းႏွီးလာၿပီး အျပင္ပအေၾကာင္းရာေတြကိုပါ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
အလ်ဥ္းသင့္ရာကို ေျပာဆိုေနၾကရင္း အဆိုပါရဟန္းေတာ္ကပင္ ကမၻာေပၚတြင္ တရုတ္ႏိူင္ငံသည္ အင္အားႀကီးႏိူင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖြင့္ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအားအေကာင္းဆံုး ႏိူင္ငံတစ္ခုလည္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ၏ရႈေထာင့္အျမင္မ်ားကို ခိုင္ခိုင္လံုလံုကိုးကားၿပီး ေျပာေလ၏။ စာေရးသူကလည္း မိမိအျမင္ရေျပာရရင္ တရုတ္ထက္ အေမရိကန္ႏိူင္ငံကသာလြန္ေၾကာင္းကို မိမိအျမင္ျဖင့္ ျပန္လည္ေျပာျဖစ္ေလသည္။
ထိုေနာက္ သာမန္စကား၀ိုင္းေလးကေန စကားရည္လုပဲြ {Debate} ဆန္ဆန္ေလးျဖစ္လာခဲ့သည္။ သာမန္လူတို႔၏ထံုးစံအတိုင္း “ငါ့စကားႏြားရ” သေဘာမ်ိဳး ကိုယ္အယူဆကို မွန္ကန္ေၾကာင္း အျပင္းအထန္ႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ အေတာ္ကေလးေတာ့ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ မိလိႏၵပဥွ-စာအုပ္ထဲက မိလိႏၵမင္းႏွင့္ ရွင္နာဂေသန ဗုဒၶ၀ါဒဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား မေဆြးေႏြးၾကမွီ ရွင္နာဂေသနမိန္႔ၾကားခဲ့ေသာ စကားနိဒါန္းေလးကို အမွတ္ရမိသည္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာတြင္ ပညာရွိတို႔၏သေဘာအတိုင္း ေဆြးေႏြးမည္ဆိုပါလွ်င္ မိလိႏၵမင္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးပါမည့္အေၾကာင္း မိန္႔ခဲ့ဖူးသည္။
“ပညာရွိတို႔၏ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္းမ်ိဳးဆိုသည္မွာ မိမိမွားလွ်င္မွားသည့္အတိုင္း၊ တစ္ဖက္သား၏ အယူဆမွန္လွ်င္ မွန္သည့္အတိုင္း လကၡံတတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိႏိူင္လွ်င္ၿပီးေရာ ျငင္းခုံေနျခင္းမ်ိဳးကို ေရွာင္ၾကဥ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ငါ့စကားႏြားရ မေျပာဆုိရေပ။”
စာေရးသူတို႔ကေတာ့မူ မည္သူကမွန္သည္၊ မည္သူကမွားသည္ဆိုတာကို တိတိက်က် သက္ေသေထာက္ျပစရာ ဗဟုႆုတမျပည့္စံုၾကေသာေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ပင္ မိမိတို႔၏ ျဖစ္ႏိူင္ေျခရွိသည္ဟုယူဆရေသာ အရာမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ေျပာဆိုၾကျခင္းေတာ့ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မူ အဆိုပါ စဟၤာလရဟန္းေတာ္က “ကမၻာေပၚတြင္ရွိေသာ ႏိူင္ငံေတြအာလံုးတြင္ ဘယ္ႏိူင္ငံကို သေဘာအက်ဆံုးလဲ”ဟု စာေရးသူကိုေမးပါသည္။ စာေရးသကလည္း “အမွန္တိုင္းေျပာရမယ္ဆိုယင္ ငါ့ရဲ႕မိခင္ႏိူင္ငံကို သေဘာအက်ဆံုးပဲ”ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။ ဘယ္ႏိူင္ငံေတြဘယ္ေလာက္တိုးတက္ေနပါေစ ငါကေတာ့ ငါ့ႏိူင္ငံကိုပဲ အႏွစ္သက္ဆံုးပါပဲဆိုေသာ စာေရးသူ၏စကားကိုၾကားရေသာအခါ အဆိုပါရဟန္းေတာ္က ဒီကိစၥမွန္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ငါရိုးရိုးသားသားကို ေထာက္ခံပါတယ္ဟုေျပာခဲ့ပါသည္။
*******************
စာေရးသူတို႔အေနျဖင့္ မိမိတို႔ေမြးဖြားရာ ဇာတိကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ဂုဏ္ငယ္စရာမရွိသလို၊ သိမ္ငယ္ေနစရာလည္းမလိုပါ။ အေၾကာင္းမွာ မိမိတို႔အေနျဖင့္ “ငါတို႔က ဒီႏိူင္ငံကကြ”လို႔ အတိက်ေျပာစရာ ႏိူင္ငံရွိသည္။ “ငါတို႔က.. ဒီလူမ်ိဳးကြ”ဟု အမ်ိဳးဇာတ္လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာရွိသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မိမိႏိူင္ငံႏွင့္ မိမိလူမ်ိဳး မွန္မွန္ကန္ကန္ရွိေနသည့္အတြက္ အမ်ားတကာအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနစရာမလိုသကဲ့သို႔ သိမ္ငယ္ေနဖို႔လည္းမလိုပါ။ မိမိႏိူင္ငံက စီးပြားေရးအရေသာ္၄င္း၊ အျခားအေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ေသာ္၄င္း သိမ္ငယ္သည္ဟုခံစားေနရၿပီး “ငါက..ဒီလူမ်ိဳးမဟုတ္၊ ဒီႏိူင္ငံက မဟုတ္”ဟု ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီးသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးေကာင္းစားေရးသည္ အဆိုပါႏိူင္ငံသားတိုင္း၊ သက္ဆိုင္ရာလူမ်ိဳးတိုင္းႏွင့္ အဓိကအားျဖင့္သက္္ဆိုင္ေနပါသည္။ ပတၱျမားသည္ မိမိထြက္ခဲ့ရာအရပ္ကို မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် ဂုဏ္မပ်က္ေစခဲ့ပါ။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳေတြပင္လွ်င္ မိမိေမြးဖြားလာရာအရပ္ကို ဂုဏ္တင့္ေစလွ်င္ စာေရးသူတို႔ သက္ရွိမ်ားအေနျဖင့္ မိမိႏိူင္ငံ၊ လူမ်ိဳးအတြက္ ဂုဏ္တင့္ေစဖို႔အတြက္ မလုပ္စေကာင္းရာပါေလာ?
ထိုသို႔လုပ္ရာတြင္လည္း ငါက ဒါလုပ္လို႔ တစ္ျခားသူမ်ားလည္း ငါ့လိုလုပ္ရမည္ဟု မဆိုသင့္ပါ။ မိမိဆိုင္ရာနယ္ပယ္ကေန မိမိကြ်မ္းက်င္သည့္အလုပ္ျဖင့္ “အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္”ျဖည့္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ အေတာ္ခရီးေပါက္ေပမည္။ ငါတို႔ဘိုးဘြားေတြသည္ သူတို႔စြမ္းႏိူင္သေလာက္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ဘိုးဘြားေတြ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကမၻာအလယ္မွာ “ငါဟာ ျမန္မာကြ”ရယ္လို႔ ေထာက္ျပစရာ၊ ခိုင္ခိုင္လံုလံုေျပာျပစရာ လူမ်ိဳးရွိေနသကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံလည္းရွိေနပါသည္။
အေျခေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ “ငါက..ဒီလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ”ဟု စသျဖင့္ေျပာခဲ့လွ်င္ ဘိုးဘြားမ်က္ႏွာေတြကို မေထာက္သလို သမိုင္းကိုလည္း ေဖာက္ရာေရာက္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုေပးမည့္ မိမိတို႔၏အေမြသည္ စစ္မွန္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ တာ၀န္မဲ့တတ္ေသာ ဆိုးေမြမ်ားကိုသာ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ လက္ခံခဲ့ရမည္ဆိုပါလွ်င္ “အမိမဲ့သား ေရနည္းငါး”ပမာ ျဖစ္ဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီးလိုလည္း စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေလာကအလယ္မွာရွင္သန္ရေပလိမ့္မည္။ ျခေသၤ့အေရကိုၿခံဳထား႐ံုမွ်ႏွင့္ ေခြးသည္ ျခေသၤ့ျဖစ္မလာႏိုင္သည္ကို သတိျပဳဆင္ျခင္ရာသည္။
မွန္ပါသည္။ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားက လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာလွ်င္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမ်ားကို အက်ယ္တ၀င့္ေဟာၾကားထားသည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ မိဘႏွင့္သားသမီး၊ လုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္အလုပ္သမား၊ ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ ဒကာ-ဒကာမ၊ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း၊ လင္ႏွင့္မယား စသည္စသည္ျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ထိမ္းလိုက္နာစရာ ေရွာင္ၾကဥ္စရာေတြကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀-ေလာက္ကပင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အဆိုပါလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားသည္ ေလာကေကာင္းစားေရးသာမက၊ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိသည္ကိုသိေစၿပီး သိသည့္အတိုင္း က်င့္သံုးလိုက္နာဖို႔ရန္အတြက္လည္း လမ္းညႊန္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေပသည္။ တစ္ကိုယ္ေရ တာ၀န္သိ ၀တၱရားေက်သည္မွစတင္ကာ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊သာသနာအတြက္လည္း တာ၀န္ေတြကိုသိလာ က်င့္လာႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္ မိမိအမ်ိဳးဘာသာ သာသနာတိုးတက္ေရးအတြက္ မိမိတို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ကိုယ္စီရွိပါသည္။ အျခားသူမ်ားတာ၀န္ပ်က္ကြက္ေနတာကို ေျပာဆိုဖို႔ရန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလွ်င္ မိမိတာ၀န္လည္း လစ္ဟင္းသြားမည္သာျဖစ္သည္။ လူူရယ္လို႔ျဖစ္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လူတိုင္းသည္ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားေတြကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားသည္ ေက်ာင္းသားစင္စစ္လို ျပဳမူျခင္းအာျဖင့္ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိူင္သည္။ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေသာ အဆိုပါေက်ာင္းသားသည္ ၀တၱရားေတြကိုလုပ္ေဆာင္ဖို႔ရာ ပ်က္ကြက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
အထက္ပါနည္းအားျဖင့္ “ဆရာ၀န္သည္ ဆရာ၀န္ပီပီျပင္ျဖစ္၍၊ စာေရးဆရာသည္လည္း စာေရးဆရာပီဘိျဖစ္လာလွ်င္၊ လယ္သမားသည္လည္း လယ္သမားစစ္ျဖစ္လွ်င္………..” စသည္စသည့္ျဖင့္ ျဖစ္လာၾကၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ႏိူင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳး ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနၾကေသာမိမိတို႔အဖို႔ စစ္မွန္ေသာပတၱျမားသဖြယ္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ? မိမိတို႔၏ ဇာတိေျမသည္လည္း “စိန္နားကပ္အေရာင္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္ႏိူင္သည္” မဟုတ္ပါေလာ? စိန္နားကပ္သည္ ပါးကိုမွ်မေျပာင္ေစႏိူင္လွ်င္ ဖန္သားအဆင့္သာရွိမည္ျဖစ္ၿပီး၊ ပတၱျမားသည္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ကမွ မစစ္မွန္လွ်င္ မိမိ၏ေပါက္ဖြားရာေျမကို ဘယ္နည္းျဖင့္ အဖိုးအနဂၣထိုက္ေစႏိူင္ပါမည္နည္း။ မိမိတို႔သည္ “ေမြးဖြားလာစဥ္ကတည္းကပင္ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရားေတြကို သယ္္ေဆာင္လာခဲ့ၾကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္”ဟု ဆိုပါလွ်င္……..။ ။
အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment