ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

အမွားသံသရာ

ဥပတိႆသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာျဗဟၼဏမ်ိဳးမွ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။ စစ္မွန္ေသာ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆိုတာကို အသိုင္း၀ိုင္းၾကား ဂုဏ္ဓနေတြၾကားမွာ ရွာေဖြ၍မေတြ႕ႏိူင္သည္ကိုလည္း ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလာကပင္ သေဘာေပါက္ခဲ့သူျဖစ္ေလသည္။

“သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သတင္းေလေလြ႕” ဆိုသည့္အတိုင္း စိတ္တူကိုယ္တူ ေကာလိတေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ စစ္မွန္ေသာတရားကို ရွာေဖြခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စစ္မွန္ေသာတရားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားသည္ဟု လူအမ်ားကလက္ခံထားေသာ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ထံကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သဥၥယေဗလ႒ပုတၱေခၚ သိဥ္းစည္းဆရာႀကီးပင္တည္း။ သူသည္ ဘီစီေျခာက္ရာစုကာလက ရွင္ေတာ္ ေဂါတမဗုဒၶႏွင့္ ထင္ရွားေသာေခတ္ၿပိဳင္ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါ၀င္ျဖစ္႐ံုသာမက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘုရားဟုေၾကြးေၾကာ္ထားသူျဖစ္ပါသည္။

အဆိုပါ ဆရာႀကီးလက္ေအာက္တြင္ ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ က်ိဳးႏြံစြာျဖင့္ နည္းနာခံၾက၊ ေလ့လာသင္ယူၾကေလသည္။ လူအမ်ားေပၚတြင္ လြယ္လြယ္ကူကူ လွည့္စားထားႏိူင္ေသာ္လည္း ေဂၚမစင္သည္ ပတၱျမားကို ဖံုးအုပ္ထားျခင္းငွာ မစြမ္းႏိူင္သကဲ့သို႔ အသိဥာဏ္ၾကြယ္လွေသာ တပည့္သစ္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဆရာႀကီး၏တရားမ်ားက ဘုရားမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပသလိုျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ စစ္မွန္ေသာတရားကို အမွန္တကယ္မေတြ႕ရွိေသးေၾကာင္းကို သိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဆရာကိုစြန္႔ခြာခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တရား ရွာပံုေတာ္ခရီးကို ထပ္မံ၍ ဦးတည္ခဲ့ၾကျပန္သည္။

“ဆႏၵဝေတာ ကႎ နာမကမၼံ နသိဇၥ်တိ: ဆႏၵရွိသူေတြအတြက္ မျဖစ္ႏိူင္တာမရွိ၊ ဝိရိယမေတာ ကႎ နာမကမၼံ နသိဇၥ်တိ: ဝိရိယႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ေနသူတို႔အတြက္ မျဖစ္ႏိူင္တာမရွိ” ဆိုသကဲ့သို႔ စစ္မွန္ေသာ အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အဖို႔ အမွန္တရားကို ညႊန္ျပႏိူင္ေသာ ဆရာစစ္ ဆရာမွန္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားၾကသည္။ ပ်ား၏အရသာကို သိဖို႔ရာအတြက္ တစ္အံုလံုးကုိ ေသာက္ၾကည့္ရန္မလို၊ တစ္စက္မွ်ေသာ ပမာဏႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ပါသည္။ အနည္းက်ဥ္းမွ် တရားေတာ္ကို ၾကားသိရံုႏွင့္ ေသာကၿငိမ္းေအးေစႏိူင္ေသာ တရားမ်ားကုိ ထိုးထြင္းသိျမင္ထားေသာ ဘုရားစစ္ဘုရားမွန္ကို သူတို႔လက္ခံႏိုင္ၾကေလၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ေနာင္တြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွေသာ လက္ဝဲ၊လက်္ာ တပည့္ႀကီးႏွစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ၾကသူမ်ားပင္တည္း။ သူတို႔ကား ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္ တို႔ပင္ျဖစ္သည္။

အမွန္တရားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ မိမိတို႔အေပၚတြင္ ေက်းဇူးရွိဖူးေသာ ဆရာျဖစ္သူ သိဥ္းစည္း(သဥၥယေဗလ႒ပုတၱ)ဆရာႀကီးကိုလည္း လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစလိုေသာ ေကာင္းျမတ္ေသာဆႏၵရွိသည့္အေလွ်ာက္ သြားေရာက္ေခၚငင္ရန္ အားထုတ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ သိဥ္းစည္းဆရာႀကီး၏ သေဘာထားက ရွင္းသည္။ သူသည္ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မည္သူ၏ တပည့္အျဖစ္ကိုမွ မခံလိုေတာ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။

စစ္မွန္ေသာတရားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားသူထံ လာေရာက္ေခၚငင္သူ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကုိ သိဥ္းစည္းဆရာႀကီး၏ ျပန္ေျပာပံုမွာ “ေလာကတြင္ မေကာင္းေသာသူႏွင့္ ေကာင္းေသာသူတို႔တြင္ မေကာင္းေသာသူကသာ ပိုမ်ားသည္၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ ေဂါတမဗုဒၶထံကို သြားၾက၍ မေကာင္းေသာ သူမ်ားသည္ ငါ့ထံသို႔ လာၾကလိမ့္မည္” တဲ့။ အသြင္ျခင္းတူရံုမွ်ျဖင့္ ဖန္သားသည္ စိန္ျဖစ္ရိုးထံုးစံမရွိေပ၊ မည္မွ်ပင္ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ေက်ာက္ေသြးသမားက ေသြးေစကာမူ အဆိုပါဖန္သားသည္ စိန္ကဲ့သို႔ အဖိုးထိုက္လာမည္ မဟုတ္သည္ကို သိနားလည္သြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ ဆရာႀကီးကို ထားရစ္ခဲ့ကာ မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာ ပန္းတိုင္ကိုေလွ်ာက္လွမ္းရန္ ေနာက္ပါအသီးသီးျဖင့္ထြက္ခြာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

ေလာကတြင္ အမွားမွန္းပင္သိေသာ္ ဇြတ္အတင္းလုပ္ေနၾကေသာ သိဥ္းစည္းကဲ့သို႔သူမ်ား ထုနဲ႔ေထးပင္ရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ “တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴပဲ” ဟု လက္ခံထားၾကသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေတာ္ကုိ သိျမင္ဖို႔ရာ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။ သိပင္သိၾကေသာ္လည္း သိသည့္အတိုင္း လိုက္နာဖို႔ရာမူကား ပို၍ပင္ခဲယဥ္းလွသည္၊ က်င့္ပင္က်င့္ၾကေသာ္လည္း သစၥာတရားကို ထိုးထြင္းသိသူ နည္းပါးလွသည္ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

“ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဆိုသကဲ့သို႕ မွားမွန္းသိေသာအခ်ိန္တြင္ အမွန္ျပင္ႏိူင္ေအာင္ က်ိဳးစားအားထုတ္သင့္လွသည္။ မေကာင္းမႈသည္ အေမွာင္တိုက္ပမာျဖစ္၍ ေကာင္းမႈသည္ အလင္းေရာင္သဖြယ္ျဖစ္သည္။ အေမွာင္ကမၻာမွာ စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္လွမ္းေနမည့္အစား အလင္းေရာက္ေအာက္တြင္ ရႊင္ရႊင္ျပျပေလွ်ာက္လွမ္းရေသာဘ၀က ပို၍ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါသည္။

တမၺဒါ႒ိက သူခိုးႀကီးသည္ မေကာင္းမႈမ်ားစြာကိုက်ဴးလြန္ခဲ့သည္။ ရွင္ဘုရင္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရေသာအခါတြင္ မိမိႏွင့္အတူအက်ဥ္းစံ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကို သတ္မည့္အမႈထမ္းမရွိသည့္အတြက္ ရာဇဝက္သားထဲကေန လူဆိုးသတ္ရာထူးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ဇာတ္တူသားကို မစားလိုဟု အျခားလူဆိုးမ်ားက ျငင္းဆိုၾကေသာ္လည္း တမၺဒါ႒ိကမူ လက္ခံလိုက္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မိမိစား,၀တ္,ေနေရးအတြက္ ခိုးယူ၊ လုယက္ဖ်က္ဆီးျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုက်ဴးလြန္ယင္း အေမွာင္ကမၻာတြင္ က်င္လည္ခဲ့သည္။ အဖမ္းဆီးခံရၿပီးေနာက္တြင္လည္း မိမိအသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ႏိူင္ေရးအတြက္ မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္းကို ျပန္လည္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘုရင္၏တရား၀င္လူသတ္ခြင့္ရ လူသတ္သမားႀကီးျဖစ္လာကာ ေသဒဏ္က် လူဆိုးလူမိုက္မ်ားကို ကြပ္မ်က္စီရင္ရေသာရာထူးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ကိုင္ခဲ့ေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ တမၺဒါ႒ိကသည္ အမွားသံသရာ ဝဲဂယက္တြင္ အဆက္မျပတ္လည္ပတ္ကာ ဘ၀ကိုေရစုန္ေမွ်ာလိုက္ေတာ့သည္။ မေကာင္းမႈသည္ စလိုက္မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အဆိုပါမေကာင္းမႈသံသရာတြင္ အဆက္ျပတ္လည္တတ္ေလသည္။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ရာအတြက္ အေတာ္ပင္ခဲယဥ္းသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မဂၤလာတရားေတာ္တြင္ မေကာင္းမႈကို ေဝးစြာေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းကို မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

မည္သို႔ဆိုေစ အမွားသံသရာ မေကာင္းမႈ၀င္ကမၻာမွ ရုန္းထြက္ႏိူင္ခဲ့ေသာသူမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶစာေပတို႔တြင္ အမ်ားအျပားပင္ေတြ႕ႏိူင္ေလသည္။ ရုန္းထြက္ႏိူင္ခဲ့သည္အေလ်ာက္လည္း ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ားကို ခံစားခဲ့ရသည္ခ်ည္းသာပင္။ ထိုေၾကာင့္ မေကာင္းမႈကို မလုပ္မိေအာင္ တတ္ႏိူင္သေရြ႕ ေစာင့္ထိမ္းလိုက္နာသင့္သည္။ မေတာ္တဆလုပ္မိခဲ့လွ်င္လည္း “တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴပဲ” ဟူေသာ ႏွလံုးသြင္းမႈကိုမျပဳလုပ္ပဲ၊ “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” လမ္းစဥ္ကို လိုက္ႏိူင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရာသတည္း။

                                                       အရွင္ဥတၱမာနႏၵ
                                                   ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္
                                                        16^th Dec 2010