ေကလနိယသြား ေတာလား
အပိုင္း (၇)
ေဒသခံေက်ာင္းေန ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔ဘ၀
ယခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ သီရိလကၤာႏိူင္ငံ၌ ပညာေတာ္သင္ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား တစတစႏွင့္မ်ားျပားလာရာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အသစ္ေရာက္ရွိလာသူမ်ားမွာ ရာဂဏန္းေက်ာ္ေနသည္ဟု သိရပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ျပည္ေတာ္ျပန္ဦးေရမွာ ဆယ္ဂဏန္းမွ်သာရွိ၍ မကုဋေက်ာင္းေတာ္သည္ ျမန္မာရဟန္းမ်ားအားလံုးတြက္ လံုေလာက္ေသာေနရာမေပးႏိူင္ပါ။ မကုဋေက်ာင္းတိုက္အတြင္း အၿမဲေနရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ပင္ ၆၀-ေက်ာ္ရွိပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ က်န္အပါးႏွစ္ရာခန္႔ရွိေသာ ျမန္မာရဟန္္းေတာ္မ်ားမွာ အေဆာင္ငွါးျခင္း၊ ေဒသခံေက်ာင္းမ်ားတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သလိုေနထုိင္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေနထိုင္စရာအခက္ခဲမ်ားကို ေျဖရွင္းရပါသည္။ ေဒသခံေက်ာင္းမ်ားေန အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ အခက္ခဲမ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလိုရင္ဆိုင္တတ္ရ၍၊ အခ်ိဳ႕မွာမူ အေတာ္ပင္အဆင္ေျပၾကပါသည္။
ေဒသခံေက်ာင္းေနျမန္မာရဟန္ေတာ္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ညေန-၆-နာရီခန္႔တြင္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာေသာ ဒါယကာ/ဒါယိကမ်ားႏွင့္အတူ ဘုရား၀တ္ျပဳရျခင္း၊ နံက္ေစာေစာတြင္ တံမ်က္လွည္းရျခင္း (အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ညေနပိုင္းပါ တံမ်က္လွည္းရသည္။)၊ သာေရး/နာေရးမ်ား၊ ဆြမ္းစားကြမ္းစားမ်ားတြင္ မပ်က္ကြက္ေအာင္ လိုက္ေပးရျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာ အျပင္ထြက္သည့္အခါတိုင္း ဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္ထားၿပီးမွထြက္ရၿပီး၊ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွာမူ ေလွ်ာက္ထားစရာ အေထြအထူးမလိုပါ။
အထက္ပါကိစၥရပ္မ်ားသည္ သာမန္မွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာသင္လာၾကသူတို႔အဖုိ႔မူ ျပႆနာတစ္ရပ္လိုျဖစ္ေနသည္။ မၾကာခဏဆိုသလို ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္ သာေရး/နာေရးမ်ားမွာ တိုက္ဆိုင္ေနတတ္သည္။ ေငြေၾကးအကုန္က်ခံကာ ပညာလာရွာသူမ်ားျဖစ္၍ ေက်ာင္းမပ်က္ခ်င္ေသာ္လည္း ေနေရးထိုင္တာအခက္ခဲေၾကာင့္ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို လႊတ္ရသည္လည္းရွိသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားမွာမူ နားလည္ေပးေလ့ရွိသည္။ သီဟိုဠ္ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုမွာ ဆရာမ်ားျဖစ္၍ ေန႔စဥ္လိုလို အျပင္သြားေနရသူမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕သည္ အစိုးရခန္႔ အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမ်ားျဖစ္၍၊ အခ်ိဳ႕မွာမူ တကၠသိုလ္ကထိကမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔သည္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ သာေရး/နာေရးမ်ားကို ပ်က္ကြက္ေလ့မရွိၾကပါ။ သူ႔တုိ႔အတြက္ သူတို႔ဓေလ့မွာ အျပစ္ျမင္စရာမရွိေသာ္လည္း ေငြေၾကးကုန္က်ခံကာလာခဲ့ရေသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တို႔အဖုိ႔မူ အခက္ခဲႀကီးတစ္ခုလိုပင္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သီဟိုရဟန္းေတာ္အမ်ားစုႏွင့္ ဒကာ-ဒကာမအမ်ားစုမွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံၾကပါသည္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ မကုဋေက်ာင္းေတာ္တြင္ ဆြမ္းလာကပ္ေသာ အလွဴရွင္မ်ားလည္းရွိပါသည္။
မိမိေနထိုင္ရာေက်ာင္းတြင္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ အခန္းေနရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ သူတို႔လည္းသူတို႔အလုပ္သြားသလို ကိုယ္လည္းကိုယ့္ကိစၥသြားမွာကို နားလည္ေပးၾကသည္။ အျပင္သြားလိုကလည္း အထူးတလည္ ေျပာေနစရာမလိုပါ။ ေန႔စဥ္လိုလို အျပင္သို႔သြားေနၾကသည္သာမ်ား၍ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းတြင္ မိမိတစ္ပါးတည္း တစ္ေနကုန္ရွိေနတတ္သည္။ သာေရး-နာေရးမ်ားကိုလည္း မွတ္တမ္းစာအုပ္တြင္ ေရးမွတ္ထားကာ အလြယ္တကူၾကည့္လို႔ရေသာေနရာတြင္ ထားေပးပါသည္။ ထိုမွတ္တမ္းစာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး အျပင္ထြက္ျခင္းမ်ားကိုလုပ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္တိုက္ေနလွ်င္ ႀကိဳတင္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ သူတို႔က နားလည္လက္ခံပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေဒသခံေက်ာင္းဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီဟလိုဠ္ဒကာ-ဒကာမ်ားမွာ ပညာေတာ္သင္ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးရွိၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သီရိလကၤာပညာေရးကိုသာမက သီဟိုဠ္သားတို႔၏ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ကိုပါ ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ “သူေက်ာင္းေနလွ်င္ သူ႔စာအံရမည္”ဟု ျမန္မာဆို႐ိုးစကားရွိပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူမ်ားေက်ာင္းမွာ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ စာေရးသူတို႔လို ႏိူင္ငံျခားသားမ်ားအဖို႔လည္း သူတို႔အလုပ္မ်ားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ျပန္လည္လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ရာ သင့္ေတာ္လွပါသည္။ တာ၀န္လည္းရွိသည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေလ့မရွိေသာ အလုပ္မ်ားကိုလည္း ခိုင္းေလ့လည္းမရွိသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အရွင္ဥတၱမာနႏၵ
(ေကလနိယတကၠသိုလ္)
&&&&&
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment