၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား

အိပ္မက္ထဲက ကၽြန္းသီဟိုဠ္

        လူအမ်ဳိးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြရွိၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း မတူႏွိင္တာလည္း အဆန္းၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ကိုယ္စိတ္တစ္မ်ိဳး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမိ်ဳးျဖင့္ ဘ၀တက္လမ္းကို က်ားကုတ္က်ားခဲရွာေနၾကေသာ လူငယ္ေတြကို ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရသည္။ လူငယ္ေတြသာမက လူႀကီးမ်ားလည္း ႀကိဳးစားေနရေသးသည္။ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္မ်ားလည္း မုံ႔ထုပ္တစ္ဖက္ စာအုပ္ထည့္တဲ့ေက်ာပိုးအိပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ မူႀကိဳေက်ာင္းကိုသြားေနၾကရၿပီ။

          နည္းပညာေတြ၊ ဘာဘာညာညာေလာ္ဂ်ီေတြ အစြန္းေရာက္တိုးတက္လာေသာ ယေန႔ကမၻာႀကီးက ႀကီးငယ္မေရြးပဲ လူ႔အသိုင္း၀န္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို အမိရင္ခြင္ကေန ဘ၀ေက်ာင္းေတာ္အေရာက္ ဇြတ္အတင္းပင္ ဆြဲသြင္းေနသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုကမၻာႀကီးသည္ ပိုၿပီးေတာ့ အသက္၀င္လာသည္။ ပညာဆန္လာသည္။ ကမၻာႀကီးကား ရြာအဆင့္သာရွိေတာ့၏။ သ္ိမ္ငယ္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပန္းခ်ီေက်ာ္တို႔၏ စုတ္ခ်က္ေအာက္က လက္ရာေျမာက္လွေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သာ။

          အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းေနေသာ ကမၻာ့ေရဆီးေၾကာင္းေအာက္၀ယ္ တိုက္ရုိက္မပါခဲ့ဘူး ဆိုယင္ေတာင္ အဖ်ားခတ္ေတာ့ မ္ိသည္သာျဖစ္၏။ ကမၻာစြန္းေရာက္ေန ေခ်ာင္ၾကေနေသာ ရြာငယ္ေတြလည္း ပညာ… ပညာ..ဟု ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴယင္း ကမၻာ့အလယ္ကို ေရာက္လာေတာ့သည္။

                                      *********************

          မိမိအဖို႔ေတာ့ ယေန႔သည္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းကို ေကာင္းစြာလွမ္းၿပီးေသာေန႔ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ မိုးရြာမေရွာင္ ေနပူလည္းမနား ေလးႏွစ္တာမွ် ေျပးလႊားတက္ခဲ့ရေသာ ဘီေအစာေမးပြဲကား ဆံုးခန္းတိုင္ေပါက္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ေနာက္တစ္လွမ္းတိုးဖို႔အေရးကိုျဖင့္ အေတာ္ပင္ခ်ိန္ဆရေပဦးမည္။ အၿမဲလိုပင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရုန္းကန္ရေလ့ရွိေသာ မိမိ၏ ဘ၀ေပးအေျခအေနကို အျပန္အလွန္ စဥ္းစားသံုးသပ္ရေတာ့သည္။ “Life is struggle” ဘ၀ဟူသည္ ရုန္းကန္ရေခ်သည္ပါတကား….။

          ႏွစ္လခန္႔မွ် M.A သင္တန္းကို တက္ေရာက္ေနၿပီးေနာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို စြန္႔စားကာခ်လိုက္သည္။ ႏိူင္ငံျခားတြင္ Master တန္းကို ဆက္လက္သင္ယူရန္ျဖစ္သည္။ လတ္တေလာဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ၾကာျမွင့္စြာကပင္ ရည္ရြယ္ထားၿပီးသား အၿမဲအိမ္မက္ထားေသာ အျမဳေတျဖစ္သည္။ မျပည့္ေသာအိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္ဆိုသကဲ့သို႔ သြားဖို႔အေရး မေနမနားေျပးရလႊားရေတာ့သည္။ ဦေနာ ေလာေကာ= ေလာကႀကီးကား လိုအပ္ခ်က္တို႔ျဖင့္ လႊမ္းေနသည္တကား..။

          ကံတရားသည္ မိမိကိုလ်စ္လ်ဴရွႈ႕မထားပါ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ/ဒကာမအေပါင္းတို႔၏ ခ်ီးျမွင့္ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ ပညာေတာ္သင္သြားရန္အတြက္ အေတာ္အသင့္အဆင္ေျပသြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သီရိလကၤာႏိူင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရန္ အေဒၚတစ္ေယာက္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အျခားနီးစပ္ရာမိတ္ေဆြတစ္စု၏ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္မႈျဖင့္ ရန္ကုန္အျပည္္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔ ေယာင္န,နျဖင့္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာတစ္ပတ္ခန္႔က ဆယ္မိုင္ကုန္း-ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္၏ ေမြးေန႔ပြဲကိုသြားစဥ္ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ဓမၼသာရက အမိေျမကိုခြဲခြာကာနီးေတာ့ မလြမ္းဘူးလားဟုေမးေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ေျပးလႊားေနရတာဆိုေတာ့ လႊမ္းဖို႔ေတာင္ သတိမရမိပါဘူး လို႔ ျပန္ေျပာကာ ႏွစ္ပါးသားသေဘာက်ကာ ဟားခဲ့ၾကသည္။ ေဩာ္…. ဘ၀က လြမ္းဖို႔ေတာင္ မဖန္ႏိူင္ေလစြ….။

                                      *********************

          မိ္မိတုိ႔ပ်ံသန္းလိုက္ပါသည့္ TG 0304 ေလယာဥ္ႀကီးသည္္ ရန္ကုန္မွ မနက္ ၉း၅၀ တြင္ စတင္ထြက္ခြာေလသည္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးမက ထက္ေအာက္မက်န္ ေျခာက္ပါးေသာအရပ္တို႔ကို ၾကည့္ရေလသည္။ ေလယာဥ္ႀကီးၿငိမ့္ကနဲ ေလထဲပ်ံတက္စဥ္ မိမိ၏အေတြးမွ်င္သည္လည္း မေ၀းလွေသးေသာ အတိတ္ဆီကို တရိပ္ရိပ္ျဖင့္လြင့္ေလျပီ။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ေဆြးစရာေတြ မဲ့ေကာင္းမဲ့ေပမဲ့ ေတြးစရာေတြကျဖင့္ျပည့္ေနပါလား….။

          ပထမဦးဆံုး မိမိကို ေလးႏွစ္တာမွ်ပညာသင္ၾကားေပးၾကေသာ ရန္ကုန္-ဗုဒၶတကၠသိုလ္ႏွင့္ သီတဂူ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းခဲြမွ ေက်းဇူးရွင္ဆရာမ်ား အားလံုးကို လက္အုပ္ခ်ီ္မိုး၍သာ ကန္ေတာ့ခဲ့ရေသာအျဖစ္က္ုိ ၀မ္းနည္းမိ၏။ ကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္ေလးျဖင့္ ကန္ေတာ့ခြင့္ရသည့္အတြက္သာ ေျဖသာရေတာ့သည္။ မယ္ေတာ္ၾကီးႏွင့္ ေမြးရပ္ေျမမွ ဒကာ/ဒကာမမ်ား သရက္ၿမိဳ႕မွ ရဟန္းမယ္ေတာ္ၾကီးစေသာ သူတို႔အားလည္း စာေပသင္ၾကား တရားေဟာျပသျခင္းျဖင့္ ထိုက္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွ တလုတ္ရင္းဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီးကု္ိ သြားေရာက္ၿပီး ကန္ေတာ့,ႏူတ္ဆက္ေတာ့ “အနီးကပ္ ညႊန္ၾကားသင္ျပေပးသူေတြ နည္းေသာ္လည္း ယခုလို အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိူင္သည့္အတြက္ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား  ဒို႔ဂုဏ္ယူတယ္၊ ၀မ္းလည္းသာတယ္ကြာ’’ ဟု အားရပါးရျဖင့္ ထပ္ခါထပ္ခါမိန္႔ေတာ္မူ၏။ မိမိက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးေတဇာနႏၵ၏ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ရပါေၾကာင္းျပန္ေလွ်ာက္ရာ “ေအး.. ေအး.. အမွီလည္း လိုသကြ” ဟု မိန္႔၏။

          ထိုမွ်ေလာက္ေက်းဇူးရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပၚ တုံ႔ျပန္မႈစြမ္းအားနည္းပါးေသာ မိမိမွာေတာ့ သိမ္ငယ္ရ၏။ ေက်းဇူးတရားကို အစဥ္ေအာက္ေမ့ျခင္းျဖင့္သာ ေျဖသိမ့္ရသည္။ ေလာကဆိုသည္မွာ နယူတန္၏ နိိယာမကဲ့သို႔ “သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တုံ႔ုျပန္မႈေတြရွိေနသည္” သာျဖစ္ေလ၏။ ေန႔လည္စာအတြက္ ဘာမ်ားသံုးေဆာင္လိုပါသလဲဟူေသာ ထိုင္းေလယာဥ္မယ္ေလးတစ္ဦး၏အေမးေၾကာင့္အေတြးေရယဥ္ေၾကာမွ ေလးပင့္စြာထရင္း ေန႔လည္စာမွာၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း တိမ္ေပၚေရာက္္ေနေသာ မိမိအျဖစ္ကို သတိရေစေတာ့သည္။

                                      **********************

          ထိုင္းႏိူင္ငံ သု၀ဏၰဘုမၼိေလဆိပ္ကို မနက္ ၁၁း၄၅ တြင္ေရာက္ၿပီး ခရီးတစ္ေထာက္နား ရပ္နားရသည္။ လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ သု၀ဏၰဘုမၼိေလဆိပ္သစ္ႀကီးတြင္ လည္ပတ္ရန္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးရသည့္အတြက္ နားေနခန္းမွာအလွည့္က်ေစာင့္ကာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ တစ္လွည့္စီ ဗဟုသုတရွာရသည္။ တစ္ေခါက္ဆို,ဆိုသေလာက္ပင္ စံုေနေအာင္ လည္ပတ္ဖို႔ရာအခ်ိန္ရလိုက္သည္။  ည ၁၀း၂၀ တြင္ ထိုင္းငံမွတဆင့္ TG 0304 ေလယာဥ္ျဖင့္ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာရာ ည ၁း၅ တြင္ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။  ေရာက္မည့္အခ်ိန္ကို အတိအက် အေၾကာင္းၾကားထားေသာေၾကာင့္ လာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခန္႔သင့္ပင္ေတြ႔ရေလသည္။

          ေလဆိပ္မွ မိမိတို႔ေခတၱေနရမည့္ျမန္မာေက်ာင္းသို႔ ခ်ီအသြား လမ္းခုလတ္၀ယ္ မေနႏိူင္မထိုင္ႏိူင္ ကားေတြေျပာင္းျပန္ေမာင္းေနပါလားဟု မိမိႏူတ္ကထြက္သြားမိ၏။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အ,ရန္ေကာဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ကာ ကမၻာေပၚရွိေသာ ႏိူင္ငံတိုင္းမွာ ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာျဖင့္ သာေမာင္းႏွင္ေၾကာင္း ပ႑ိတ္ႀကီးဟန္ႏွင့္ရွင္းျပရာ စာအုပ္ထဲမွာသာဖတ္ဖူးေသာ မိမိမွာ ဇက္ပုသြားရေလသည္။ အထာမနပ္ေသာ မိမိ၏အျဖစ္က ထိုေနရာမွစ,ေလေတာ့သည္။

                                      *******************

          ေက်ာင္းအပ္ျခင္းကိစၥၿပီး၍ ေက်ာင္းတက္ရန္ရက္လည္းေ၀းေသးေသာေၾကာင့္ သီရိလကၤာအႏွံ႔ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ႏွင့္လိုက္ပါရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။တစ္ဖက္ကလည္း ေဒသႏၱရဗဟုသုတရွာရန္ျဖစ္၏။ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕တြင္ ျမန္မာႏူ္ိင္ငံမွ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လာေသာ သံဃာအသစ္ မိမိအပါအ၀င္ကိုးပါးႏွင့္ သီရိလကၤာတြင္အေနၾကာၿပီး ေဒသခံလိုျဖစ္ေနသည့္ ဦးေဆာင္လိုက္ပို႔ေပးေသာ ဆရာေတာ္ ဦးက၀ိႆရပါဆိုလွ်င္ အားလံုးဆယ္ပါးျဖစ္သည္။ ကားစင္းလံုးငွါးကာ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ေတာ္မွခရီးစတင္ခဲ့သည္။

          စတင္မိတ္ဆက္ရမည့္သူကား “ဇနက” ဟု ကင္ပြန္းတတ္ထားသည့္ နာမည္ပိုင္ရွင္။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးလားဟု ထင္စရာပင္။ မဟုတ္ပါ။ လူပ်ံေတာ္လည္းမဟုတ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိတုိ႔၏ကားဒရုိင္ဘာျဖစ္သည္။ နာမည္မွည့္ပံုေတြက အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ပါဠိနာမည္ေတြကို တိုက္ရိုက္ယူထား၏။ တခ်ိဳ႕နာမည္ေတြက္ိုၾကားယင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေနျဖင့္ ဘုရားတေပလိမ့္မည္။ ၾကည့္ပါဦး…. တဏွကၤရ၊ သုေမဓာ..တဲ့။ ဘုရားဘဲြ႕ေတာ္ႀကီးေတြ မွည့္ထားသည္။ ယေသာ္ဓရာ..ေတာင္ပါလိုက္ေသး။ ျမန္မာတို႔အေတြးမွာျဖင့္ ၀မ္းေတာ္လား၊ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရမည့္ သနားစရာ သတၱ၀ါေတြအျဖစ္ ရွဴ႕ျမင္ေကာင္းျမင္ေပလိမ့္မည္။ ကိစၥမရွိ။ ဒါက သီရိလကၤာပဲ။ စာေပမွာလည္း “နာမံ နာမ ပဏၰတၱိမတၱံ” နာမည္ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္လို႔ ဆိုထားသည္မဟုတ္လား။

                             ***************************

          ပထမဦးစြာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံ၏ ေျမာက္ဖက္စြန္းရွိ ဂ်ပ္ဖနား(JAFFNA)ျပည္နယ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သင့္ေသာ ဘုရာမ်ားကိုဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိဳၿပီး အႏုရာဓၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းမွာ တစ္ညတာ အိပ္စက္အနားယူၾက၏။ ေနာက္တစ္ေန႔နံက္ ၄း၃၀ တြင္ ခရီးဆက္ရာ ေလာကၾကီးကို ေနမင္းႀကီး စ,တင္ႏူတ္ဆက္ခ်ိန္တြင္ အဆိုပါျပည္နယ္စပ္သို႔ ေရာက္ၿပီး ႏိူင္ငံျခားသားျဖစ္ေနေသာ မိမိတို႔အဖဲြ႕ကို တစ္နာရီေက်ာ္မွ် စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ေတာ့ ဆက္သြားခြင့္ျပဳေလသည္။

          ယင္းျပည္နယ္သည္ မၾကာလွေသးေသာ လပိုင္းခန္႔ကမွ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ခန္႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနရေသာ က်ားသူပုန္္မ်ားက္ို လက္ရွိသမၼတ မဟိႏၵအစိုးရက ျခြင္းခ်က္မရွိ အႏိူင္ရထားေသာေဒသျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာသမိုင္းတြင္ တစ္ႏိူင္ငံလံုးကို စည္းရံုးႏိူင္ေသာ ဒုတိယဒု႒ဂါမဏိမင္းအျဖစ္ စစ္ေအာင္သမၼတမဟိႏၵကို ျပည္သူေတြက တင္စားၾက၏။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ စစ္ပဲြ၏အနိ႒ာရုံမ်ားအျဖစ္္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လမ္းေဘးထိုးေနေသာ တြယ္တာမဲ့မိသားစုမ်ား၊ ေသကဲြရွင္ကြဲ ေတြ႕ၾကံဳခံစားေနရသူ စစ္၏ သားေကာင္ျပည္သူတို႔၏ အရုဏ္ဦးေရာင္ျခည္ ကိုငံ့လင့္ေနေသာ ႏြမ္းလ်လ်မ်က္ႏွာမ်ားကို သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ ေအာ္… သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ.. ပါတကား……….။

-------

          ဂ်ပ္ဖနားကိုျဖတ္သြားရေသာ ပင္လယ္ကၽြန္းငယ္ေလးသည္ မိမိတို႔၏ ခရီးဦးတည္ရာ တစ္ခုျဖစ္သည္။ အိႏၵိယပင္လယ္အတြင္းတည္ရွိကာ အိႏၵိယႏွင့္ကီလုိမီတာ ၅၀-ခန္႔သာကြာ၏။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ လူသူဆိတ္သုဥ္းသလိုျဖစ္ေနၿပီး ယခု စစ္ပဲြၿပီးကာစ အားလပ္ရက္ႏွင့္လည္း ဆံုေနေပရာ ဘုရားဖူးမ်ားျဖင့္ စည္ကားေန၏။ ထင္ရွားေသာ ကမၻာ့ဘာသာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဟိႏၵဴဘာသာတို႔၏ သက္ဆိုင္ရာ အထိမ္းမွတ္ေတြလည္းရွိရာ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာလည္းစံု၏။ ႏိူင္ငံျခားသားေတြလည္းပါ၏။

          ေဒသခံတို႔ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုမွာ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က နာဂဒီပေခၚ ဤကၽြန္းေလးသို႔ လင္းလြန္းပင္ႏွင့္အတူ့ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ၾကြခဲ့သည္ဟူ၏။ အေၾကာင္းစံုမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား ဘုရားရွင္သည္ ငါး၀ါေျမာက္တြင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးစဥ္ကျဖစ္သည္။

          ဤနာဂဒီပကၽြန္းတြင္ မေဟာဒရနဂါးမင္းႏွင့္ တူေတာ္စူေဠာဒရနဂါးမင္းတုိ႔ ပတၱျမားပလႅင္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ စစ္တုိက္ၾက၏။ တန္ခူးလကြယ္ေန႔ နံက္ပိုင္းတြင္ ဘုရားရွင္သည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၏ မုဒ္ဦးအနီး လင္းလြန္းပင္ေစာင့္ ရုကၡစိုးနတ္မင္း သမိဒၶိသုမနကို လင္းလြန္းပင္ကိုယူေစကာ ေနာက္ပါအျဖစ္ေခၚေဆာင္ၿပီး သီဟိုလ္ကၽြန္းရွိ ဤနာဂဒီပကၽြန္းေပၚသို႔ၾကြကာ နဂါးမင္းတို႔အား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေဟာေတာ္မူ၏။

          တရားအဆံုး၌ ထိုပတၱျမားပလႅင္ကို ဘုရားရွင္ကိုလွဴဒါန္းၾက၏။ ဘုရားရွင္သည္ ထုိပလႅင္ထက္၌သီတင္းသံုးၿပီးေနာက္ ပတၱျမားပလႅင္ေတာ္ႏွင့္တကြ လင္းလြန္းပင္ကို ျပန္လည္ခ်ီးျမွင့္ကာ ပူေဇာ္ေစ၏။ ဘုရားရွင္ၾကြလာစဥ္က သမိဒၶိသုမနရုကၡစိုးနတ္မင္းသည္ လင္းလြန္းပင္ကို ထီးျဖဴအျဖစ္ေစာင္းမိုးကာ လိုက္ပါခဲေၾကာင့္ ထိုလင္းလြန္းပင္သည္ ပရိေဘာဂ ေစတီထိုက္ေပသည္။ ယင္းအပင္ကို နာဂဒီပကၽြန္္းေပၚ၌ပင္စိုက္ေစကာ သမိဒၶိသုမန ရုကၡစိုးနတ္မင္းကိုလည္း အေစာင့္အေရွာက္အျဖစ္ထားခဲ့။ ထိုလင္းလြန္းပင္အနီး၌ ပတၱျမားပလင္ကို ဌာပနာသြင္းကာ တည္ထားေသာေစတီသည္ ယခုအခါ ရာဇာယနေစတီ ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ လင္းလြန္းပင္ကုိလည္း ယခုတိုင္ ထင္းရွားစြာဖူးေတြ႕ႏိူင္ပါသည္။ ဤကား ဘုရားရွင္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ၾကြခ်ီေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ေနာင္အခါ သာသနာေတာ္ကြယ္ခ်ိန္တြင္ ေနရာအႏွံ႔ပံ့်တည္ေနၾကကုန္ေသာ ဘုရားရွင္၏ဓာတ္ေတာ္အားလံုးတို႔သည္ ေရွးဦးစြာသီဟိုဠ္ကၽြန္းရွိ မဟာေစတီတြင္ ၾကြေရာက္စုရံုးၿပီး၊ ယင္းမွတဆင့္ နာဂဒီပကၽြန္း ရာဇာယတနေစတီေတာ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္စုရံုးကာ  အိႏၵိယႏိူင္ငံ ဗုဒၶဂယာရွိ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္တြင္ ဓာတုုပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေပလိမ့္မည္ဟု စာေပမ်ားက ဆိုေလသည္။

***********************

          ဂ်ပ္ဖနား(JAFFNA)မွအျပန္ အႏုရာဓၿမိဳ႕ ျမန္မာေက်ာင္းမွာပင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔နံက္ ၅-နာရီခန္႔တြင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ မဟာေဗာဓိပင္ကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည္ညိိဳၾကသည္။ ယင္း မဟာေဗာဓိပင္သည္ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၃၆-တြင္ ေမာရိယမင္းဆက္ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ သစၥာျပဳကာ ေဆးဒါန္းျမင္းသီလာျဖင့္ သားရာမွ ေဗာဓိပင္၏ေတာင္ဖက္ကိုင္းသည္ အလိုအေလွ်ာက္ျပတ္၍ ေရႊအိုးတြင္တည္လာ၏။ ယင္းေဗာဓိပင္ပ်ိဳကို သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္သဃၤမိတၱာရဟႏၱာေထရီမက သီဟိုဠ္္ကၽြန္းသို႔ပင့္ေဆာင္လာရာ ေဒ၀ါနံပိယတိႆမင္းသည္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး၊ ေဗာဓိပင္ကို မဟာေမဃ၀နဥယ်ာဥ္အတြင္း ယခုတည္ရွိရာအရပ္၌စိုက္ပ်ိဳးေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုေဗာဓိပင္ကုိ ဒကၡိဏသာခါေဗာဓိပင္ဟု၄င္း၊ သိရီမဟာေဗာဓိပင္ဟု၄င္း၊ သဃၤမိတၱာေဗာဓိပင္ ဟု၄င္း ေခၚၾက၏။

          ေစာေစာစီးစီးမွာပင္ ေဗာဓိပင္ပရ၀ုဏ္အတြင္း ဘုရားဖူးမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည္။ ေဗာဓိပင္ကို အုဌ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးျဖင့္ကာရံထားကာ အတြင္းပိုင္း၌လည္း ႏွစ္ဆင့္ထပ္ကာ ကာရံထားသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ တမီးက်ားသူပုန္တို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ထင္ရွားေသာ အရာမ်ားကို ဖ်က္ဆီးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ကာကြယ္ထားရေၾကာင္းသိရေလသည္။ ဘုရားဖူးမ်ားမွာ အထက္ကိုတက္ၿပီး ေဗာဓိပင္ကိဖူးခြင့္မရၾကေပ။ မိမိတို႔အဖဲြ႕ကား ေဗာဓိပင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာဆရာေတာ္၏ အထူးခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ပင္စည္နားအေရာက္ တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရၾက၏။

          သတိထားမိေသာအခ်က္တစ္ခ်က္မွာ သီရိလကၤာလူမိ်ဳးမ်ား ဘုရား၀တ္ျပဳရာ တရားနာရာတို႔၌ ဘုရားဖက္၊တရားေဟာသည့္ပုဂၢိဳလ္ဖက္ကို ေျခဆင္းထားၾက၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္သကဲ့သို႔ ထိုင္ေသာသူမ်ားကိုမူ အနည္းငယ္သာေတြ႕ရသည္။ တပလႅင္ေခြကိုမူ ဘုရားထိုင္တာႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ထိုင္ၾကေလ့မရွိေၾကာင္းသိရပါသည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ကား ရုိေသေလးစားအပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဖက္ကို ေျခဆင္းထိုင္လွ်င္ အင္မတန္ပင္ရိုင္းလွ၏။ မိမိတို႔ငယ္စဥ္ကသင္ခဲ့ရေသာ “ေရွ႕ကစူးစူး၊ ဒူးလက္ကိုေထာင္၊ ထိုင္ေစာင့္ေၾကာင္ႏွင့္၊ ေပါင္ေထာင္လက္ကား၊ အပါးၾကပ္ၾကပ္ မေနအပ္’’ ဟူေသာ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၏ ဆံုးမစာသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ အေနအထိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ႔တစ္ရပ္ကို ထင္ဟပ္ေစသည္။

          လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ႏိူင္ငံအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရေလ့ရွိေသာ ျပႆနာမွာ ယဥ္ေက်းမႈဆန္႔က်င္ဖက္ (Culture-shock) ျဖစ္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ အယူဆႏွင့္ကိုယ္ေတာ့ မွန္သည္သာပင္။ ဤေနတြင္ ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ေျပာျပဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိရမိသည္။

          တစ္ခါက ႏိူင္ငံေက်ာ္အဂၤလိပ္စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိိဳးခ်စ္၏ ေနအိမ္တြင္ ျပင္သစ္သူအမ်ိဳးသမီးႀကီး ေခတၱလာေရာက္ကာ တည္းခုိေနထိုင္ေလသည္။ အဆုိပါအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဘာသာေရးအလြန္ကို္င္းရိႈင္းသူျဖစ္ကာ ဘုရားဆင္းတုငယ္ကို မိမိႏွင့္မကြာယူေဆာင္ေလ့ရွိ၏။ တေန႔တြင္ ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားရန္ ျပင္ဆင္ထုတ္ပိုးေနေသာ ျပင္သစ္သူအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အခန္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိိဳးခ်စ္မွာ ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္သလို ထေအာ္ေလေတာ့သည္။ ဆက္မလုပ္ဖို႔ရန္လည္း ပ်ာပ်ာသလဲ တားျမစ္ေလသည္။ ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာလည္း ပေဟဠိဆန္စြာနဲ႔ ဆရာမႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ေန၏။

          ၾကည့္ပါဦး… မၾကံ၀ံ့မစီရာ။ ျပင္သစ္သူအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဘုရားဆင္းတုေတာ္ငယ္ကို သူမ၏အတြင္းခံေဘာင္းဘီျဖင့္ က်က်နနထုပ္ပိုးေနသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္က လုပ္ဖို႔ရာေ၀းစြ စိတ္ကူးၾကည့္မည္ေတာင္ မထင္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ အလန္႔တထိတ္ေအာ္ကာ တားျမစ္ေနေသာ ဆရာမႀကီးကို ဘာေၾကာင့္လည္းဟု ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီးကေမး၏။ အျမတ္တႏိူး ရွိခိုးပူေဇာ္အပ္ေသာ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ကို နိမ့္က်ေသာအ၀တ္စားျဖင့္ မထုတ္သင့္ေၾကာင္း ဆရာမႀကီးက ရွင္းျပရာ ႏိူင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ ျပန္လည္ရွင္းျပေသာစကားေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးခမ်ာ ဆြံ႕အသြားရေလသည္။

          သူမခႏၶာကိုယ္မွာ ၀တ္ဆင္ေသာအရာေတြထဲတြင္ ဤတစ္ခုသာလွ်င္ အႏူးညံ့ဆံုး တန္ဖိုးအရွိဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုေၾကာင့္ မိမိတန္ဖိုးထားေသာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို မိမိတန္းဖိုးထားေသာ ႏူးညံ့ေသာအ၀တ္ျဖင့္ ထုတ္ရတာျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပေလသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ အစာသည္ အျခားတစ္ေယာက္အဖို႔ အဆိပ္ျဖစ္တတ္ေသာသေဘာပင္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုယ့္အယူအဆကို တစ္ပါးသူ၏မ်က္စိတြင္  သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ္ဇာတ္နဲ႔ကိုယ္ ကရသည္မို႔ အျပစ္မဆိုသာပါ။

          မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မွားယြင္းစြာ နားလည္မိခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္းစတက္ေသာေန႔တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္း၍အျပန္မွာ အေဖာ္မရွိ တစ္ပါးတည္းျဖစ္ေနသည္။ လိုင္းကားကိုလည္း စတင္စီးကာစျဖစ္သည္။ အလာတံုးက ကားလိုင္းနံပါတ္အတိုင္းမွတ္ၿပီး အျပန္တြင္လည္းစီးလာရာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မိမိမွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ ဂိတ္ဆံုးသြားသည္။ အခုမွပင္ လိပ္ပက္လက္လွန္ထားသလို ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ရေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတစ္ေလွ်ာက္လံုး အၿမဲလိုင္းကားစီးေက်ာင္းတက္ခဲ့တာပဲဟု ကိုယ္ကိုယ္ကိုအားေပးရင္း “မသိလွ်င္ေမး မစင္လွ်င္ေဆး” ထံုးႏွလံုးမူကာ ေမးရေတာ့သည္။ နံပါတ္တူ လိုင္းကားတစ္စီးကိုတားၿပီး ကိုယ္သြားရမည့္မွတ္တိုင္ကိုေျပာကာေမးလိုက္သည္။ ဒရိုင္ဘာကေခါင္းယမ္းျပ သည္။ မေရာက္လည္းမလိုက္ရံုေပါ့ဟုေတြးကာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္၏။ ထိုအခါ ဒရိုင္ဘာက Come, come.. ဟုျပန္ေခၚေလသည္။

          ေခါင္းလည္းယမ္းျပေသးတယ္ ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႔ ေယာင္န,နေတြးယင္း တက္လိုက္သြားလိုက္ သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာရာ ၀ိုင္းဟားေတာ့သည္။ ဒီကလူေတြက ဟုတ္တယ္မွန္တယ္ဆိုယင္ ေခါင္းယမ္းျပၿပီး၊ No ဆိုလွ်င္ ေခါင္းညိတ္ျပေလ့ရွိသည္။ ဆြမ္းစားလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ္မစားခ်င္တာကို ေခါင္းယမ္းျပမိလို႔ အတင္းကာေရာထည့္တာလည္း မၾကာခဏႀကံဳရသည္။ အင္း… ဒါလည္း (Culture-shock) တစ္ခုပါပဲ။

                                      ************************

          ရွစ္ရက္တာခရီးစဥ္အတြင္း သီရိလကၤာတႏူိင္ငံလံုးမွာရွိေသာ ထင္ရွားေသာ ဘုရားပုထိုး ေရွးေဟာင္းအေစာက္အဦး ေတာ,ေတာင္ေနရာအႏွံ႔ဆိုသလိုပင္ေရာက္ၾကသည္။ ဤမွ်ေသာ ရက္တိုကာလအတြင္း ေနရာအႏွံ႔ေရာက္သည္မွာ ကားစင္းလံုးငွါးခကို ကီလိုမီတာႏွင့့္တြက္ၿပီး ေပးရ၍ လိုသလိုခရီး ဆက္ႏူိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အျခားအေၾကာင္းမွာ သီရိလကၤာႏိူင္ငံသည္ ဧရိယာစတုရန္းမိုင္ေပါင္း ၂၅၃၃၂- မွ်သာရွိသည္။ အလ်ားအားျဖင့္ မိုင္-၂၇၀ ႏွင့္ အနံ ၁၄၀-မိုင္သာရွိေသာ ကၽြန္းႏိူင္ငံေလးျဖစ္သည္။ လူဦးေရ သန္း ၂၀-ေက်ာ္ရွိၿပီး ဆင္ဟာလလူမ်ိဳး ၇၀-ရာခိုင္ႏံူးႏွင့္ တမီးလူမ်ိဳး ၂၀-ရာခိုင္ႏံူးတို႔ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသည္။

          ႏိူင္ငံငယ္ေသာ္လည္း ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ၾကြယ္၀သေလာက္ ထိမ္းသိမ္းလည္း ထားႏိူင္သည္။ ေဘးမဲ့ေတာမ်ား၊ သဘာ၀ေတာ,ေတာင္,ဂူမ်ား ႏွင့္ ယဥ္းပါးလွေသာ ေတာရိုင္းတိရစၧာန္မ်ိဳးစံု တို႔ျဖင့္ အလြန္ပင္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ျဖင့္ ပနာရလွသည္။ တိရစၧာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္းလည္း မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္ရာ တခါတရံတြင္ လမ္းေပၚမွာ ရေသာအခြင့္အေရးကုိ အျပည့္အ၀ယူကာ ဣျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနေသာ၄င္းတို႔ကို ကားမ်ားက ရပ္ေစာင့္ေပးရသည္။ မၾကာခဏဆိုသလို ၿမိဳ႕ေပၚအထိပင္ လာေရာက္လည္ပတ္တတ္သည္။ ဆိုးသည္က မ်ဥ္းက်ား၊ မီးနီ၊ မီးစိမ္းမ်ားကို နားမလည္ေသာယင္းတို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြျဖစ္ကာ ကားမ်ား၏ပီြပီြပြမ္ပြမ္သံမ်ား ဆူညံေနေတာ့သည္။ ဟုတ္ပ…ဒါကလူေတြရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြပဲေလ…။

          အိပ္ေရးပ်က္မည္ဆိုတာကိုသိေသာ္လည္း ေခြးေဟာင္သံၾကားလွ်င္ ထၾကည့္ခ်င္ေသာ အေလ့ေၾကာင့္ စူးစမ္းၾကည့္ရာတြင္ကား လား..လား တကယ့္ကိုေရႊေတာသား စစ္စစ္ျဖစ္ေသာ ေမ်ာက္မ်ားကိုေတြ႕ရေလသည္။ ဟင္း… နင္္တို႔ဒီမွာလာၿပီး တိိရစာၧန္ျဖစ္ရတာ အေတာ္ကို  ကံေကာင္းလွတယ္မွတ္။ ကိုယ္ဆီမွာ တိရစၧာန္ရံုေရာက္္မွ ျမင္ေတြ႕ရေသာသတၱ၀ါေတြကို ဒီမွေတာ့ ႏူိင္ငံအႏွံ႔ လြယ္လင့္တကူပင္ေတြ႕ျမင္ႏိူင္ေလသည္။ ေနရာအႏွံ႔ ေရးစရာမထပ္ေသာ္လည္း အလ်ဥ္းသင့္မွပင္ ေရးရေပဦးေတာ့မည္။

                             *****************************

          မိမိတို႔ဘုရားဖူးအဖဲြ႕သည္ ျပန္ရန္တစ္ရက္အလိုတြင္ သီရိလကၤာႏိူင္ငံ၏ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ေနမင္းဦးသံုးႀကိမ္တိုက္ရသည့္ စရီပါဒ(Sri Pada)ေတာင္ကို ဦးတည္ခဲ့ၾကေလ သည္။ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ကို  ၃-နာရီေက်ာ္မွ် ကားႏွင့္ျဖတ္ေက်ာ္ တက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေတာင္ေျခ၏ပင္မစခန္းကို ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္တြင္ေရာက္ရာ ယင္းအခ်ိန္တြင္ မိုးဖြဲေလးမ်ား တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ဆင္းေနေလသည္။

          ေတာင္တက္လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေဘး၀ဲရာ ေတာင္နံရံမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ လၻက္ခင္းႀကီးမ်ားကို တေမွ်ာ္တေခၚေတြ႕ရသည္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ေသာ ဆည္ႀကီးႏွင့္ ေခါင္းေပၚေရာက္ေနေသာ ေရပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ား ထင္းရွဴးေတာတန္းႀကီးမ်ား ကိုလည္း ေငးေမာလြမ္းေမာဖြယ္ေတြ႕ျမင္ရသည္။

          ေတာင္ေျခေစ်းတန္းမွာ ေတာင္တက္ဖို႔ရန္ ၀ယ္သင့္ရာမ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းၿပီးေနာက္ ည ၈-နာရီတြင္ေတာင္တက္ခရီးကို စတင္ခဲ့ၾကသည္။ စရီပါဒေတာင္ႏွင့္ပတ္၍ ဆိုရိုးစကားတစ္ခုကို လိုက္ပို႔ေသာဆရာေတာ္ ဦးက၀ိႆရ က  “ဤေတာင္ကို တစ္ေခါက္မွ်ကို မတက္ေရာက္ဖူးေသာသူသည္ အရူးျဖစ္၏။ ႏွစ္ေခါက္တက္ေရာက္ဖူးသူမွာလည္း အရူးျဖစ္၏”ဟု ရွင္းျပ၏။ အျခားသူမ်ားကလည္း ေဒသခံတုိ႔၏အစဥ္လာစကားအတိုင္း ထိုသို႔ပင္ေျပာၾကပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေရာက္ဖူးၿပီးေသာသူက မလိုက္ေတာ့ပဲ ကားဆရာ မစၥတာဇနကႏွင့္အတူ တည္းခုိခန္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ မိမိတို႔အဖဲြ႕၀င္ကိုးပါးသာ ျမင္းမိုရ္ခရီးကို ျမန္းၾကရေတာ့သည္။

          ည ၈-နာရီခန္႔တြင္ ေတာင္တက္ခရီးကိုစတင္ခဲ့ၾကပါသည္။ အျခားဘုရားဖူးအဖဲြ႕ေတြႏွင့္အတူ အခ်င္းခ်င္းအားေပးကာ မေနမနား ေျဖးေျဖးမွန္မွန္တက္ခဲ့ၾကေသာ မိမိတို႔အဖဲြ႕သည္ ည ၁၁း၃၀ နာရီခန္႔တြင္ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္ၾက၏။ ေလတဟူးဟူးတိုက္ခတ္သည္ကတေၾကာင္း ညဥ့္နက္လာသည္ကတစ္ေၾကာင္း အကာကြယ္နည္းသည္ကတစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ပင္ ခ်မ္္းလွသည္။ ေဂါပကရံုးခန္းမွာ ေနစရာရေသာေၾကာင့္သာ ေတာ္ေသးသည္။ နံက္ ၄း၃၀ ခန္႔တြင္ထၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳရာ ရင္ျပင္ေတာ္ကို တက္ခဲ့ၾကသည္။

          အေစာႀကီးမွာပင္ ဘုရားဖူးမ်ားမွ က်က္ပ်ံမက်စီကားေနေတာ့သည္။ ေတာင္ထိပ္ရွိ ေျခေတာ္ရာကို အလွည့္ၾကဖူးၿပီးေနာက္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရာ တားျမစ္ခံရ၏။ ထိုေနာက္ စရီပါဒေတာင္ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ျဖင့္ ေျခေတာ္ရာတည္ရွိရာ ဂႏၶကုဋီတိုက္အတြင္း သီးသန္႔၀င္ေရာက္ၾကရၿပီး ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ရသည္။ ထိုေနာက္ ေနထြက္သည့္ ရွဴ႕ခင္းကိုၾကည့္ရွဴ႕ၿပီးေနာက္ နံက္ေျခာက္နာရီခဲြခန္႔တြင္ ျပန္လည္ကာဆင္းခဲ့ၾကရာ ကိုးနာရီခြဲတြင္ ေတာင္ေျခရွိ တည္းခိုခန္းကို ျပန္လည္ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ အဆင္းလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ညမီးေရာင္၏ မပီ၀ိုးတ၀ါးေအာက္မွာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ ေတာင္တခြင္၏ရွဴ႕ခင္းမ်ားကို အထင္းသားေတြ႕ျမင္ရေတာ့သည္။

          တက္ခဲ့စဥ္တံုးက လမ္းတေလွ်ာက္ထြန္းထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြျဖင့္ တမ်ိဳးလွေနသလို လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အေျပာက်ယ္လွေသာ လၻက္ခင္းမ်ား ညလံုးေပါက္ဖြင့္ထားေသာ ညေစ်တန္းမ်ားကလည္္း နံက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာင္တြင္ အထူးလွေန၏။ နံက္ေစာေစာ တက္လာသူမ်ားႏွင့္ လမ္းခုလတ္တြင္ေတြ႕ဆံုၾကသည္။

 ကိုယ္ႏွင့္အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္ဆင္းလာရာ မိမိလည္းတေနရာအေရာက္တြင္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အတူဆင္းခဲ့၏။ ထိုစဥ္ မိဘေတြႏွင့္ အတူတက္လာေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သည္ မိမိကိုျမင္ေတာ့ အတင္းေျပးလာရာ မိမိကတိုက္မိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ေရွာင္လိုက္ရာ ကေလးငယ္ကလည္း မိမိေရွာင္တဲ့ဘက္ကိုလိုက္လာ၏။အေၾကာင္းမသိရွာေသာ မိမိကေရွာင္လိုက္ ကေလးငယ္ကေနာက္ကေနလိုက္,လို္က္နဲ႔ စရီပါဒေတာင္ခါးပန္း၀ယ္ ထုတ္ဆီးတိုးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိမိတို႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကေလးငယ္၏မိဘေတြႏွင့္ ဂ်ာမန္လူႀကီးတို႔ကျပံဳးေနေလ၏။ ထိုအခါမွ သတိရၿပီး ရပ္ေပးလိုက္ရာ ကေလးငယ္က မိိမိေျခေထာက္ကိုထိေအာက္ဦးခ်ၿပီး သူ႔မိဘေတြထံ ျပန္ေျပးေလ၏။ ပါဠိေတာ္ေတြထဲမွာ “ပါေဒ သိရသာ ၀ႏၵတိ= ေျခအစံုတို႔မွာ ဦးေခါင္းကိုထားၿပီး ရွိခိုး၏” ဟူေသာ စကားအတိုင္း ရွိခိုးတတ္ေအာင္ ဘာသာေရးအေျခခံရေအာင္ ႏုႏုငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက စနစ္တက် သင္ေပးေသာ တနဂၤေႏြေန႔ဘာသာေရးသင္တန္းေက်ာင္း (Sunday-school) မ်ားကို ေတာေရာၿမိဳ႕မက်န္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတိုင္းတြင္ေတြ႕ျမင္ႏိူင္ပါသည္။

ထိုအက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားက အရ္ိုးစဲြပါလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အရြယ္မေရြး ရဟန္းေတာ္ေတြကိုခ်ဥ္းကပ္ရွိခိုးတတ္ေသာ ခ်စ္စရာယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ကိုလည္း မိမိမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ “အိုးမလုပ္ခင္ အိုးဖုတ္စဥ္၀ယ္ အိုးတြင္ႏွိပ္ခတ္ တံဆိပ္မွတ္သို႔…….”အစခ်ီေသာ ဘာသာေရးမွာစြဲထင္ေအာင္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ သင္ေပးရမည္ဟူေသာ ကဗ်ာေလးကို လြမ္းေမာတသျဖစ္မိပါသည္။ “ေျခေတာ္ဦးခိုက္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား” ဟူေသာ ရင္းႏွီးေနေသာ စကားအပိုင္းစေလးကိုလည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိလိုက္သည္။ အေၾကာင္းသင့္လာလွ်င္ျဖင့္ ဆန္းေဒးစကူးအေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ေဖာ္ျပခ်င္ပါေသးသည္။

မိမိတို႔တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ စရီပါဒေတာင္သည္ သီရိလကၤာႏိူင္ငံ၏ ဒုတိယေျမာက္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ျဖစ္ကာ ႏိူင္ငံအလယ္ပိုင္းကုန္းေျမျမင့္၏ေတာင္ဘက္စြန္းတြင္ တည္ရွိပါသည္္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပ(၇၃၆၀)ရွိသည္။ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ေတာ္မွ ကီလိုမီတာ ၁၅၀-ခန္႔ ကြာေ၀းကာ၊ အျခားေသာ နာမည္မ်ားျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ထင္ရွားပါသည္။ ေတာက္ထိပ္ရွိေျခေတာ္ရာကို မိမိတို႔ဆိုင္ရာ အယူအဆအသီးသီးျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၊ ဟိႏၵီ ဘာသာ၀င္မ်ား၊ ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ မူစလင္ဘာသာ၀င္မ်ား တက္ေရာက္ၾကၿပီး အေလးအျမတ္ျပဳၾကေသာေၾကာင့္ ထူးျခားလွေသာေတာင္ေတာ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

စရီပါဒေတာင္ကိုမသြားမွီညမွာ ကႏၵီၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ညအိပ္ရပ္နားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔  အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ျမတ္စြယ္ေတာ္ကို ၀င္ေရာက္ကာ ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ရေသး၏။ အျပန္ခရီးတြင္ေတာ့ သာယာလွပေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေလး ေဂါ(Galle)တြင္ ညအိပ္ရပ္နားခဲ့ၾကသည္။ လည္ပတ္စရာမ်ားကိုလည္ပတ္ၿပီးေနာက္ ေန႔လည္ခင္းတြင္ ဆူနာမီ (Tsunami)ေရေဘး သင့္ေဒသမ်ားကိုျဖတ္သန္းကာ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘုရားမ်ားဖူးၿပီးေနာက္ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ျပန္ခဲ့ရာ ညကိုးနာရီခန္႔တြင္ျပန္ေရာက္ေလသည္။

ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္တြင္ တျခားမွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့ေသာ ျမင္းကြင္းတခ်ိဳ႕မွာ စစ္ပြဲၿပီးကာစမို႔ ေနရာတိုင္းတြင္ လံုၿခံဳေရးမ်ား စစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ားျဖင့္ လာလာသမွ် တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စစ္ေဆးေနေသာ္လည္း ရဟန္းေတာ္ေတြ၏ သီးသန္႔စီးနင္းလာေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားကိုမူ လံုး၀စစ္ေဆးခ်င္းမျပဳေပ။ ဂ်ပ္ဖနားတစ္ခုတြင္သာ စစ္ျဖစ္ထားေသာ အရပ္ေဒသျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိတို႔ကို ႏိူင္ငံျခားသားျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း အႏၱရာယ္လည္းရွိႏိူင္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ စစ္ေဆးမႈျပဳေသာ္လည္း ျပည္တြင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုမူ လြယ္ကူစြာပင္ခြင့္ျပဳပါသည္။

အျခားတစ္ခုမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ၾကေသာ စစ္သားမ်ား၊ ရဲမ်ားအပါအ၀င္ အျခားေသာ၀န္ထမ္းမ်ား ျပည္သူမ်ားသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ ေျခေတာ္ကို နဖူးထိေအာင္ရွိခိုးၿပီး ပရိတ္ခ်ည္ကို ေလးေလးျမတ္ျမတ္ေတာင္းတတ္ေသာ ဓေလ့ပင္။ အေၾကာင္းသိေနေသာ မိမိတို႔ကိုလိုက္ပို႔သည့္ဆရာေတာ္က လက္မွာခ်ည္ရန္အတြက္ အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ပေဟဠိဆန္စြာၾကည့္ေနမိေသာ မိမိတို႔မွာ ထိုအခါမွပင္ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့သည္။ လက္မွာပရိတ္ႀကိဳးကို ခ်ည္ေပးေနစဥ္တြင္ ခ်ည္ေပးေသာဆရာေတာ္အပါအ၀င္ အတူပါလာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔က “သေဗၺ ဗုဒၶါ ဗလပတၱာ” အစခ်ီေသာဂါထာကို ရြတ္ဆိုေပးၾကရ၏။

                             ******************

ဘုရာဖူးျပန္ေရာက္၍ ႏွစ္ရက္ေလာက္နားၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ကား အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ အင္တာေနရွင္နယ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို လိုင္းကားတိုးစီးရင္း စခဲ့ရပါေလၿပီ။ ေအာ္….. သီရိလကၤာ၏ မနက္ဖန္ေန႔ရက္မ်ားသည္လည္း လႈပ္္ရွားရံုးကန္ဖို႔ရန္ ငံ့လင့္ေနေလၿပီေကာ။ ဘယ္စီဘယ္၀ယ္ လြမ္းေမာဖြယ္အသြြယ္သြယ္ကို ဥေပကၡာရင္ခြင္သို႔ ဇြတ္အတင္းအပ္ႏွင္းကာ ကမ္းလင့္ေနသည့္ ကမၻာ့ပညာေရးလက္မ်ားကို အရအမိယူႏိူင္ရန္သာ အားထုတ္ရေတာ့မည္။ နံက္ခင္း၏ေရာင္ျခည္ေအာက္၀ယ္ ေတးဆိုငွက္တို႔ျဖင့္ ၀န္းရံေနသည့္ အေရာင္ေသြးစံုလွေသာ ဘ၀ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးကား သာယာရႈေမာဖြယ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သဖြယ္ စုတ္ခ်က္ေတြျဖင့္ တစ,တစ ပီျပင္လာေခ်ၿပီ…………………………..

                               ********************************

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေကလနိယတကၠသိုလ္)

၏

သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာလမ္းစာအုပ္မွ