သကၤန္းေတာင္းေလး ေမ့ေနၿပီလား
အပိုင္း-၃ (နိဂံုး)
ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုတာ၀န္ႏွစ္ရပ္လံုးကို တစ္မ်ိဳးစီေသာ္၄င္း၊ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို၄င္း တၿပိဳင္နက္တည္းထမ္းေဆာင္ႏိူင္ပါသည္။ ေ႐ွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အလိုအရမူ ေ႐ွးဦးစြာ ပရိယတၱိ စာေပသင္ၾကားျခင္း(ဂႏၳဓူရ)ကို အထူးတလည္ျဖည့္က်င့္ၿပီးေနာက္မွ တရားအားထုတ္ျခင္း (၀ိပႆနာဓူရ ကို) လုပ္ေဆာင္သင့္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ ထိုအတိုင္းပင္ လိုက္နာၾကသည္ ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ျမန္မာႏိူင္ငံတြင္ ထိုတာ၀န္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထမ္းေဆာင္ေနေသာ စာသင္တိုက္မ်ား၊ စာေပသက္သက္ခ်ည္း သင္ၾကားပို႔ခ်ေနေသာ စာသင္တိုက္မ်ား၊ ၀ိပႆနာ (တရားအားထုတ္ျခင္း) သီးသန္႔သာ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ရိပ္သာမ်ား စသျဖင့္ ရွိၾကသည္။
ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ သို႔မဟုတ္ သင္ၾကားျခင္းႏွင့္တရားအားထုတ္ျခင္းတို႔သည္ အျပန္အလွန္ မွီခိုေနၾကသလို တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္မႈလည္းရွိပါသည္။ ပရိယတၱိ-စာေပသင္ၾကားျခင္းသည္ ကန္ေဘာင္႐ိုးႏွင့္တူ၍ ကန္တြင္းကေရသည္ ပဋိပတၱိ-တရားအားထုတ္ျခင္းႏွင့္တူသည္။ ပရိယတ္တစ္ဖက္မွ်သာ စြမ္းသူသည္လည္း ဥယ်ာဥ္ေစာင့္မွ်သာျဖစ္၍ အသီးကိုမစာသံုးရသူဟု ဆိုထားေလသည္။ ထုိေၾကာင့္ ပရိယတ္-ပဋိပတ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ျဖည့္က်င့္လိုက္လိုက္နာရမည္ဟု သေဘာက်မိသည္။ ဤႏွစ္မ်ိဳးတြင္ ႏွစ္ခုလံုးကိုျဖစ္ေစ တစ္ခုတည္းကုိပင္ျဖစ္ေစ လိုက္နာေနသည့္ ရွင္-ရဟန္းသည္ ဘယ္မွာလွ်င္ သကၤန္းေတာင္းကို ေမ့ေနသည္ဟု ေျပာႏိူင္မည္နည္း။
ဤေနရာတြင္ သင္ကၤန္းေတာင္းဟူသည္မွာ ႐ွင္သာမေဏျဖစ္ဖို႔ရန္ ခြင့္ေတာင္းရေသာ သကၤန္းေတာင္းဂါထာကို အလြတ္ရျခင္း-ေမ့ေနျခင္းကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ သကၤးန္းေတာင္း၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ “သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါရျခင္း အက်ိဳးငွါ”ဆိုသည့္ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ ရည္႐ြယ္ခ်ကိုသာ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္ သာသနာ့၀န္ထမ္းအမ်ားစုသည္ မိိမိထမ္းေဆာင္ရမည့္ အဓိကတာ၀န္ႏွစ္ရပ္မွ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ထမ္း႐ြက္ေနၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ၀ိနည္းစည္ကမ္းခ်က္မ်ားတြင္ “စည္းကမ္းခ်က္ကို မသိ၍က်ဴးလြန္လွ်င္လည္း အျပစ္ရွိသည္္၊ မသိလွ်င္ သိေအာင္လုပ္ရမည္”ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပကို သင္ၾကားျခင္းကို ေယဘုယ်အားျဖင့္မူ ေ႐ွးဦးစြာလုပ္သင့္သည္။ ေ႐ွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ထိုသို႔ပင္ ယူဆဟန္တူေသာေၾကာင့္ ငယ္႐ြယ္စဥ္မွာ စာေပကိုသင္ၾကားရန္ အထူးတလည္ မိန္႔ေတာ္မူၾကေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ စာေပသင္ၾကားျခင္းသည္ ရွင္သာမေဏ စ,ျဖစ္ခါစတြင္ ႐ြတ္ဆိုခဲ့သည့္ သကၤန္းေတာင္းပါ အဓိပၸါယ္ကေန ေသြဖည္ရာ ေရာက္ႏိူင္မည္ေလာ…?
ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ရွိလာသည္။ ေထာက္ျပစရာတစ္ခုဟုဆိုက ပို၍သင့္ေတာ္ေလမလားပင္။ ရေန႔ေခတ္႐ွင္ရဟန္းတို႔၏ ပရိယတၱိစာေပသင္ၾကားျခင္းမွာ ျပည္တြင္းတြင္သာမက ႏိူင္ငံျခားေတြပါ ေရာက္လာသည္။ ထိုေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံျခားစာေပႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ားကိုပါ မျဖစ္မေန သင္ၾကားလာရေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ဘုရားစာ သို႔မဟုတ္ ပါဠိစာေပမွတစ္ပါး အျခားစာေပကို သင္ၾကားလွ်င္ မိစၧာအျဖစ္႐ႈျမင္သည္လည္းရွိသည္။ ဓမၼကို မည္သူမဆိုလိုက္နာ က်င့္သံုးခြင့္ရွိသည္ဆိုေသာ စကားကိုမူ အားလံုးက ခၽြင္းခ်က္မရွိလက္ခံထားၾကသည္။ ေျပာင္းလဲလာေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေခတ္စနစ္မ်ားအရ ဗုဒၶ၏ဓမၼမ်ားကို ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သင္ၾကားေဟာေျပာၾကျခင္းမွာ အျပစ္မရွိပါ။ အားလံုးအတြက္ အက်ိဳးရွိလွ်င္ ေကာင္းသည္ပင္မဟုတ္ပါလား။
အထူးအေလးျပဳရမည့္အခ်က္မွာ သာသနာေတာ္ႏွသံုးရပ္႐ွိရာတြင္ ကန္ေဘာင္႐ိုးႏွင့္တူေသာ ပရိယတၱိသာသနာတည္ရွိပါမွ ေရႏွင့္တူေသာ ပဋိပတၱိသာသနာ တည္ရွိႏိုင္မည္ဆိုသည့္အခ်က္ပင္။ ထိုႏွစ္မ်ိဳးလံုးရွိေနပါက ၾကာႏွင့္တူေသာ ပဋိေ၀ဓသာသနာကို သိျမင္ခံစားရမည္မွာ မလဲြေပ။
တဖန္ ပါဠိစာေပမ်ားတြင္လည္း ပါဠိစစ္စစ္စကားလံုးမဟုတ္သည့္ စကားလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို သံုးစဲြထားသည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပလာၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သာသနာေတာ္၏ အသက္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ၀ိနည္းစာေပမ်ားတြင္ “သံဃာဒိေသသ”၊ “ပါစိတိၱယ”တို႔လိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားဟူသည္ ဖက္တြယ္ေနဖို႔မဟုတ္၊ လူတို႔ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေရး အတြက္သာျဖစ္သည္။ ထိုအတူ ဓမၼကိုသင္ၾကားရာတြင္ မည္သည့္ဘာသာစကားကိုမွ် တစ္ဖက္သတ္ စဲြေနစရာမလိုပါ။ ဓမၼ၏အႏွစ္သာရကို နားလည္းဖို႔ရာသာ အဓိကျဖစ္သည္။
ပညာရွင္မ်ား၏ အျခားေထာက္ျပခ်က္မွာလည္း မွတ္သားစရာေကာင္းသည္။ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ရာ အိႏိၵယတြင္ ဘာသာစကားေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီၿပီးထြန္းကားခဲ့သည္။ ပါဠိစကား တစ္ခုတည္းကိုသာမက အျခားဘာသာစကားမ်ားကိုလည္း အသံုးျပဳၿပီး ဓမၼကိုေဟာေျပာ လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္တိုတိုႏွင့္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား က်ယ္ျပန္႔ခဲ့သည္။ ထိုျပင္ ဘုရားရွင္ သာသနာတြင္း၀ယ္ နယ္ပယ္အသီးသီး လူမ်ိဳးအဖံုဖံုမွ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္ကို ဗုဒၶစာေပမ်ားအရ အလြယ္တကူသိျမင္ႏိူင္သည္။ ထုိအတူ ဘာသစကားမ်ားလည္း အမ်ိဳးစံုပါ၀င္ခဲ့သည္။
ဓမၼကိုလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္း၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိူင္ငံတည္းက ပိုင္ဆိုင္ရမည္ သိရမည္ဟု ယူဆထားလွ်င္မူ ႀကီးမားေသာလဲြေခ်ာ္မႈသာျဖစ္သည္။ ဓမၼသည္ သတၱ၀ါအားလံုးအတြက္ျဖစ္သည္။ ထိုဓမၼကို ေဟာေျပာ-ျပသဖို႔ သင္ၾကားေပးဖို႔ လူအမ်ားနာလည္းအဖုိ႔အတြက္ မည္သည့္ဘာသာ-စကား သာေပကိုျဖစ္ျဖစ္ ၾကားခံအျဖစ္သံုးလွ်င္ အျပစ္ရွိႏိူင္ပါမည္ေလာ?။ အျပစ္ရွိခဲ့ေသာ္ ဓမၼသည္ အားလံုးအတြက္မဟုတ္ ကန္႔သတ္ခ်က္အတြက္သာ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ လိုရင္းအားျဖင့္မူ မည္သည့္ ဘာသာကိုပင္သံုးသံုး ဓမၼကိုနားလည္ဖို႔ရာသာ အဓိကျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားဟူသည္ ဓမၼကိုသိျမင္နားလည္ေစဖို႔ ၾကားခံသက္သက္မွ်သာျဖစ္သည္။
မဇၥ်ိမနိကာယ္တြင္ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ကို ေဖာ္ျပထားသည္မွာ “သစၥာတရားကိုနားလည္ဖို႔အတြက္ မည္သည့္အရာကိုမွ် စဲြလန္းမေနရ၊ ဖက္တြယ္မေနရပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ဓမၼကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ရမည္ဟု ဆိုထားသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဓမၼကို သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးရာတြင္ ေဖာင္အျဖစ္သာ အသံုးျပဳရန္အတြက္ ရည္႐ြယ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မေကာင္းေသာ အဓမၼကိုိ ဆိုရပါမူ အဘယ္မွာလွ်င္ ေျပာစရာလိုလိမ့္မည္နည္း” ဟူ၏။
ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကေန ေဘးလြတ္ရာတစ္ဖက္ကမ္းကို
ေဖာင္(ဓမၼ)အကူညီျဖင့္ ျဖတ္သန္းေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ ထိုအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးသည့္ေဖာင္ကို ေက်းဇူးႀကီးမားေပ၏ ဟုမွတ္ယူကာ ေက်ာပိုးသယ္ေဆာင္သြားလွ်င္ မွန္ကန္ရာမေရာက္၊ မွန္ကန္ေသာႏွလံုးသြင္းမႈမဟုတ္-ဟု ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။
ဓမၼကိုသင္ၾကားျပသေပးဖို႔၊ သိျမင္နားလည္ေစဖို႔ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း၊ ထိုထိုဘာသာစကားတို႔ျဖင့္ ဓမၼကိုလမ္းညႊန္ေပးျခင္းတို႔သည္ သကၤန္းေတာင္းပါ အဓိပၸါယ္ကို လဲြေခ်ာ္ေစသည္ဟု မယံုၾကည္ပါ။ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဟူသည္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လြတ္ေျမာက္ျခင္းသာမက သတၱ၀ါအားလံုးလြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုပါ အက်ံဳး၀င္သည္ဟု နားလည္ သေဘာက္ေပါက္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုယ္ေတာ္မ်ား (သာသနာ့ႏြယ္၀င္-႐ွင္-ရဟန္း) သည္ သကၤန္းေတာင္းေလးရဲ႕ အနက္ကို ေမ့ေနၾကတယမဟုတ္သလို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ မဟုတ္သည္ကိုလည္း သိျမင္ေလာက္ေပၿပီ။ လိပ္ကို ယုန္ေလာက္မျမန္ရေကာင္းလားဟု ဆိုေနမည့္အစား ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္ဟု သေဘာက်ပါက အဆင္ေျပေလမည္လားမသိ။ ခံုေတာ္ေမာင္က်ပန္းက ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ကို “တပည့္ေတာ္သည္ မသိမလိမၼာ မိုက္မဲသည့္အေလွ်ာက္ အရွင္ဘုရားကို ျပစ္မွားမိခဲ့ပါသည္၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ”ဟု ေတာင္ပန္းရာတြင္ ဆရာေတာ္မွ “မင္းမွ မိုက္သည္မဟုတ္၊ ငါလည္းမိုက္သည္သာ၊ လိမၼာခဲ့ရင္ ဘုရားနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အကၽြတ္တရား ရေနေလာက္ၿပီ”ဟု ျပန္လည္၍ မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္။ ေယာနိေသာမနိသိကာရ (သင့္တင့္စြာႏွလံုးသြင္းျခင္း) ျဖင့္ ျမင္ႏိုင္-က်င့္ႏိူင္ပါေစဟုသာ………..။ ။
ေမတၱာျဖင့္-
အ႐ွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)
Tuesday, May 31, 2011
No response to “၂၀၁၁-ေန႔စဲြမ်ား”
Post a Comment