ရွစ္မ်က္ႏွာပရိယတၱိစာသင္တိုက္ (သရက္ၿမိဳ႕): ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ က်င့္စဥ္ (၃)

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ က်င့္စဥ္ (၃)

ေအာက္လက္ငယ္သားကို အကာကြယ္ေပးတတ္ျခင္း

(သို႔)

တာ၀န္ယူတတ္ျခင္း

ဘုရားေလာင္းျဖစ္ေတာ္စဥ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလမ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္မည္ဆိုပါ အနစ္နာခံျခင္း သေဘာတရားကို အထင္ရွားေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအနစ္နာခံျခင္းကို ပါရမီတစ္ပါးအေနျဖင့္ က်င့္ေဆာင္ျခင္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရျပန္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ မိမိေနာက္လိုက္မ်ားအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ကာ အကာကြယ္ေပးျခင္းမ်ိဳးကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ေတြ႕ရသည္။ ေအာက္လက္ငယ္သားအေပၚ အေလးထား အကာကြယ္ေပးျခင္းမ်ားသည္ယေန႔ေခါင္ေဆာင္မ်ားသာမက ေခတ္အဆက္ဆက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုး ေလးစားလိုက္နာသင့္၏။ က်င့္သံုးသင့္၏။

မည္သည့္အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာၾကသနည္း၊ ျဖစ္လာရသနည္းဟု စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ သာမန္လူတို႔ထက္ သာလြန္သည့္ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထိုသာလြန္သည့္ အခ်က္မ်ားဆိုသည္မွာ အက်င့္အားျဖင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ ပညာအားျဖင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အနစ္နာခံမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အဓိကအားျဖင့္ ေမတၱာႏွင့္က႐ုဏာကို အေျခခံထား၍ အေျမာ္အျမင္ပညာႏွင့္ျပည့္စံုေသာ အေျပာအဆိုႏွင့္ လုပ္ရပ္တို႔ျဖစ္ဖိုသာလိုသည္။ မည္သည့္အေနထားတြင္ ေရာက္ေနေစကာမူ အဆိုပါေပတံတို႔ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္ကို တိုင္းတာႏိုင္သည္။ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္သည္။

ေခါင္းေဆာင္သည္ အက်င့္သိကၡာတို႔ႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုလွေသာ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေကာင္းမွျဖစ္ေပမည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ိဳးထိလွ်င္ မခ်ိေအာင္နာတတ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္မူ မိမိေနာက္လိုက္တို႔အေပၚ အႏၱရာယ္က်ေရာက္လာမူ ေခါင္းမေရွာင္တတ္၊ ေကာင္းေကာင္းဦးေဆာင္တတ္သည္။ အစြမ္းကုန္ အကာကြယ္ေပးတတ္သည္။

နယ္ပယ္တစ္ခုတြင္ရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္သည္ အျခားနယ္ပယ္တစ္ခုအတြက္ အမႈိက္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မိမိနယ္ပယ္တြင္ေတာ့ ေရႊပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားကိုးစားခံရ၏။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးအတြက္ျဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္သည္ကား နယ္ပယ္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခား၊ အားလံုးအေပၚတြင္ တူညီသည့္သေဘာထား ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

*****

တရံေရာအခါတြင္ ေနာက္လိုက္ငါးရာစီရွိေသာ သမင္မ်ားကို ဦးေဆာင္သည့္ သမင္ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ေကာင္တို႔သည္ အမ်ိဳးတုံုးပ်က္စီးမည့္ေဘးဆိုး ကပ္ဆိုးႀကီးကို ေတြ႕ႀကံဳရေလသည္။

သမင္သားအစားက်ဴးေသာ ရွင္ဘုရင္သည္ မိမိ၀န္ထမ္းမ်ားသာမက တိုင္းသူျပည္သာမ်ားကိုပါ ေတာလိုက္ထြက္ရန္ မၾကာခဏဆင့္ေခၚေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ အလုပ္ပ်က္ၾက၍ စီးပြားေရး ထိခိုက္ၾကရသည္။ ျပည္သူမ်ားတိုင္ပင္ၿပီး ေတာသမင္မ်ားကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ကာ ဘုရင့္ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း ေရာက္ေအာင္သြင္းၿပီး အခိုင္အခံ့ပိတ္ေလွာင္ထားၾက၏။ သို႔ႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အလုပ္ပ်က္ခံစရာမလိုေတာ့ဘဲ ရွင္ဘုရင္သည္ သမင္သားကို လြယ္လင့္တကူ ေန႔စဥ္စားႏိုင္ေသာ္လည္း သမင္တို႔မွာကား ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးႀကီးျဖစ္ေတာ့သည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ သမင္ကိုသတ္၍ ရံခါတြင္မူ စာဖိုမွဴးကသတ္ရ၏။ ေလွာင္အိမ္ထဲေရာက္ေနေသာ သမင္တို႔သည္ ေတြ႕ျမင္ရာအေကာင္ကို သတ္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အသတ္မခံရရန္ ေျပးလႊားၾက၏။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ေကာင္ႏွစ္တစ္ေကာင္ ထိခိုက္မိရာ ဒဏ္ရာျပင္းစြာလည္းရၾက၏။ ေသလည္းေသၾက၏။ အသက္ရွင္ေနသမွ် ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနထုိင္ရွင္သန္ႏိုင္ေစရန္ သမင္ေခါင္းေဆာင္တို႔ အေျဖရွာခ်က္ကား ႏွစ္ဖက္လံုးမွာရွိေသာ သမင္တို႔သည္ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာတြင္ အလွည့္က်အသတ္ခံရန္ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေန႔တြင္ ကိုယ္၀န္ရွိေသာ သမင္မတစ္ေကာင္သည္ အသတ္ခံဖို႔ အလွည့္က်ေရာက္လာသည္။ မိမိအသက္ေသရမည္ကို မမႈေသာ္လည္း ေလာကထဲကိုပင္ ေရာက္မလာေသးသည့္ ရင္ေသြးအတြက္ကား ရတက္မေအးႏိုင္ျဖစ္ေန၏။ တိရစၦာန္ျဖစ္ေသာ မိဘသည္လည္း မိဘသည္သာျဖစ္၏။ အထီး-အမမွန္း မသိခင္မွာပင္ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ထိ ခ်စ္စိတ္ေတြေပါက္ဖြားလာသည္။ မိမိေသြးမွပင္ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ပြားေလးမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ သမင္မသည္ မိမိျပႆနာကို ေခါင္းေဆာင္ကိုတင္ျပသည္။ မီးဖြားၿပီးမွ အသတ္ခံရပါေစ၊ အခုမိမိကို အလွည့္ေက်ာ္ေပးပါဟူ၏။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို အစားထိုးရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကတိအတိုင္း ကိုယ့္အလွည့္တြင္ ကိုယ္သာအသတ္ခံရန္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ ႀကံရာမရေသာ သမင္မသည္ အျခားတစ္ဖက္တြင္ရွိေသာ သမင္ေခါင္းေဆာင္ထံသြားျပန္သည္။ မိဘသည္ သား-သမီးအတြက္ တစ္ခါဘူးမွ်မလုပ္လူးေသာအလုပ္ကိုပင္ လုပ္ရန္၀န္မေလးၾက၊ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံရဖို႔ဆိုလည္း ထည့္မတြက္တတ္ၾကေပ။ သား-သမီးမ်ား သိတတ္ရန္ျဖစ္ေပသည္။

တစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္ထံ အကူညီေတာင္းရန္ေရာက္သြားေသာ သမင္မကို အဆိုပါေခါင္းေဆာင္က ေမတၱာျပည့္ေသာအၾကည့္ က႐ုဏာဖံုးေသာ အၿပံဳးတိုျဖင့္ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူ၍ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္မီးဖြားရန္ အားေပးစကားေျပာၾကားလိုက္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၏ ေနာက္လိုက္ျဖစ္ရျခင္းေၾကာင့္ရေသာ ခ်မ္းသာျခင္း၏ သေကၤတကို သမင္မသည္ အခုမွ သေဘာေပါက္ရေတာ့သည္။

မွန္၏။ သူတစ္ဦး အသက္ရွင္ဖို႔ အျခားသူတစ္ယာက္၏ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို အစားထိုးဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း မေလ်ာ္ကန္ေသာ ကိစၥျဖစ္၏။ တာ၀န္ယူလိုက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္သည္ မိမိအသက္ကိုပင္ အစားထိုးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္အရ သတၱ၀ါအားလံုးသည္ အသက္ေဘးမွ ေၾကာက္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ အလားတူပင္ မိမိကိုယ္ကိုသာ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္၏။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔၏ တာ၀န္သိစိတ္၊ တာ၀န္ယူစိတ္ကား အံ့ဖြယ္အတိျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ပင္အသတ္ခံရန္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာကိုသြားကာ အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

သမင္သတ္ရန္လာေသာ စားဖိုမွဴးသည္ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မင္သက္မိသြားသည္။ အခါတိုင္းတြင္ ဘာအေတြးမွ် မေတြးဘဲ လြယ္လင့္တကူ သတ္သြားေလ့ရွိေသာ လက္မရြံ႕ စားဖိုမွဴးသည္ တစ္စံုတစ္ရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားျခင္းေၾကာင့္ မိမိအသက္အိုးအိမ္ ပ်က္စီးမည္ကိုေတာ့ ေၾကာက္၏။ မွန္ေပသည္။ ယခု အသတ္ခံရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမွာ သမင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေကာင္အနက္မွ တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ေရႊအဆင္းရွိၾက၍ ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးထားေသာ သမင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

စားဖိုမွဴး၏ အေၾကာင္းစုံေလွ်ာင္တင္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကို ၾကြလာသည္။ အသက္ေဘးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ လက္မလြန္ခင္ တင္ျပတတ္ေသာ စားဖိုမွဴးကဲ့သို႔ ေနာက္လိုက္မ်ားကိုလည္း အေလးထားဖို႔ရန္ျဖစ္သည္။ လူ႔သမိုင္းတစ္ေလ်ာက္တြင္ အခါေႏွာင္းမွ သိလိုက္ၾကရသည့္ လက္ေအာက္ငယ္သားတို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရဖူးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ “သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ တစ္ေယာက္သူမွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း…….” အစခ်ီသည့္ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာကို ေရးစပ္ခဲ့သည့္ အနႏၱသူရိအမတ္၏ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ကို ေပးထားပါလွ်က္နဲ႔ အလွည့္က်အသတ္ခံေအာင္ လာရသည့္အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းရာ သမင္ေခါင္းေဆာင္သည္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပ၏။ ရွင္ဘုရင္သည္ တာ၀န္ယူသင့္သည္ကို တာ၀န္ယူတတ္ေသာ ေအာက္လက္ငယ္သားအေပၚ စာနာေထာက္ထားေသာ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ စိတ္ဓာတ္ကိုေလးစားသြားသည္။ တိရစၦာန္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို က်င့္သံုးႏိုင္သည့္ သမင္ကို အတိုင္းထက္အလြန္ ၾကည္ညိဳသြားသည္။

သမင္းအေပါင္းကို အစျပဳကာ ကုန္းေန၊ေရေအာင္း ေလတြင္က်က္စား တိရစၦာန္အားလံုးတို႔ ေဘးမဲ့ေပးျခင္းခံရကုန္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔၏ အျပဳအမူႏွင့္ လုပ္ရပ္တို႔သည္ အားလံုး၏ ေလးစားဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ လိုက္နာက်င့္သံုးဖြယ္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိပစၥကၡမွာပင္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကရသည္။

တာ၀န္ယူတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္သမင္သည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္၍၊ တာ၀န္မဲ့ျပဳတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မွာ ေဒ၀ဒတ္အေလာင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤဇာတ္ေတာ္တြင္ ေလာကအတြက္ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၏ သေဘာထားႏွင့္ အသာစံလိုေသာ ေခါင္းေဆာင္အမည္ခံ ေခါင္းေရွာင္တတ္သူ၏ သေဘာသဘာ၀ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ျဖစ္စဥ္ဘ၀မ်ားကို သံုးသပ္၍ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ဘုရားရွင္အား ဘုရားျဖစ္မွ ၾကည္ညိဳၾကသည္မဟုတ္၊ ဘုရားေလာင္းဘ၀ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလ ႏုစဥ္ဘ၀ ကတည္းကပင္ အေလာင္းေတာ္၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ လုပ္ရပ္တို႔ကို ၾကည္ညိဳၿပီး ျဖစ္ေသာဟူ၏။ မွန္၏။ လူသည္ အေကာင္း-အဆိုး၊ အက်ိဳး-အျပစ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိမွသာလ်င္ ပီဘိလူျဖစ္ႏိုင္၏။ အေပၚယံမွ် ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ေခ်က တစ္သက္လံုး လူျဖစ္႐ံႈးႏိုင္ေပသည္။

*****

ေခါင္းေဆာင္းေကာင္းတို႔မည္သည္ ေဆြမ်ိဳးတို႔၏အေရးကိုလည္း လ်စ္လ်ဴမ႐ႈအပ္ေပ။ ဤသေဘာတရားကို မဂၤလသုတ္တြင္ “ဥာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ= ေဆြမ်ိဳးတို႔အား ခ်ီးျမွင့္ေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ မဂၤလာျဖစ္၏” ျပထား၏။ ထို႔အတူ ရတနသုတ္တြင္ က်င့္ေဆာင္ရမည့္တရား သံုးမ်ိဳးကိုျပဆိုရာတြင္ “ဥာတတၳစရိယ= ေဆြမ်ိဳးသားျခင္းတို႔၏ အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း”သည္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔ အေရးအတြက္ စစ္မျဖစ္ဖို႔ရန္ ၀ိဋၬဋဴဘမင္းထံ ေမတၱာရပ္ခံဘူးသည္ကို အမ်ားသိၾကၿပီးျဖစ္သည္။

ထိုသုိ႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ေလာကအက်ိဳး-သံသရာအက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပါ၀င္၏။ ေလာကအက်ိဳးဆိုသည္မွာ မ်က္ေမွာက္ခ်မ္းသာေရးျဖစ္သည္။ သံသရာအက်ိဳးဆိုသည္မွာ ဘာသာေရးကို ဆိုလိုျခင္းျဖစသည္၏။ မိမိအမ်ိဳး၊ဘာသာ၊သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရမည္ျဖစ္၏။ ယေန႔ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးလိုက္နာပါသည္ဆိုေသာ ႏိုင္ငံႀကီး/ငယ္မ်ား အပါအ၀င္ ဘာသာကိုႏိုင္ငံအျဖစ္ ကိုယ္စားျပဳထားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအားလံုးတြင္ လူအခြင့္အေရးသမား စသူတို႔ေျပာဆိုေနေသာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မွာ ဘယ္ပံုစံလဲဟု ေမးခြန္းထုတ္ရေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ရွိေနထိုင္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ား အားလံုးသိၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးၾကၿပီးလည္းျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္တို႔မည္သည္ ေနာက္လိုက္တို႔၏ အက်ိဳးကိုေဆာင္ရာတြင္ ယေန႔ကမၻာတြင္ ျဖစ္-ပ်က္ေနသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္အညီ ေ၀ဖန္က်င့္သံုးသင့္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေျခာက္တိုင္းေၾကာက္ရမည္မဟုတ္ဘဲ ေျမွာက္တိုင္းလည္း ေျမာက္ရမည္မဟုတ္ေပ။ လူတိုင္းတြင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္စည္းကမ္းျဖစ္၍၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္မူ၀ါဒသာျဖစ္သည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။

ေဆြမ်ိဳးအက်ိဳးေဆာင္သည္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ကုကၠဳရဇာတ္တြင္ေတြ႕ရ၏။ ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္း အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ဘုရားေလာင္းသည္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေခြမ်ိဳး၌ျဖစ္၍ ေခြတို႔၏ အႀကီးအကဲျဖစ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရင္စီးေသာ ရထားတြင္ အသံုးျပဳသည့္ သားေရတို႔ကို ဘုရင္ႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား ေမြးျမဴထားသည့္ နန္းတြင္ေခြးတို႔သည္ ခိုးစားၾကသည္။ အမ်ိဳးယုတ္သူသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာကို ေရာက္ေနေစကာမူ ဗီဇကိုမစြန္႔ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းေသာ အမူအက်င့္မ်ားကိုသာ က်င့္ေလ့ရွိ၏။

ရထားပ်က္စီး၍ ေဒါသထြက္ေသာ ရွင္ဘုရင္သည္ သားေရတို႔ကို ေခြးမ်ားစားသည္ဟုသာ အေပၚယံဆံုးျဖတ္၍ ေခြးမွန္သမွ်သတ္ေစ၏။ သို႔ရာတြင္ အမွန္တကယ္စားေသာ နန္းတြင္းေခြးမ်ားကား ခၽြင္းခ်က္အျဖစ္ လႊတ္ေလ၏။ ေခြးမ်ားသည္ ေသေဘးမွ ေၾကာက္လန္႔သည္ျဖစ္၍ ဘုရားအေလာင္းေခြးမင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္ၾက၍ အမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္ေနေသာ ေဘးမွလြတ္ေျမာက္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။

ေဆြမ်ိဳးအေရးအတြက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အႏၱရာယ္အမ်ဳိးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ရွင္ဘုရင္ထံေရာက္ေအာင္သြား၏။ အဂတိတရား မလိုက္စားဘဲ တရားအတုိင္းသာ စီရင္ရန္ေတာင္းဆိုၿပီး ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ကယ္တင္ခဲ့ဖူးသည္။

သားသမီးအေရးသည္ မိဘအေရးသာျဖစ္၏။ သားသမီးေဘးသည္ မိဘေဘးသာျဖစ္၏။ ထို႔အတူ ေနာက္လိုက္အေရးသည္ ေခါင္းေဆာင့္အေရးသာျဖစ္၏။ ေနာက္လိုက္တို႔၏ ျပႆနာအေထြေထြ စား၊၀တ္၊ေနေရး မေျပလည္မႈသည္ ေခါင္းေဆာင္အား တိုက္႐ုိက္သက္ဆိုင္ေပသည္။ အႀကီးအကဲအျဖစ္ တင္ေျမာက္သည္မွာ ေနာက္လိုက္တို႔၏ အသက္-အိုးအိမ္း-စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္သည္ ေခါင္းေဆာင္တာ၀န္ကို ယူတတ္ေသာ၊ ယူႏိုင္စြမ္းရွိေသာသူ ျဖစ္ဖို႔လိုပါသည္။ နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ တာ၀န္သိသူ၊ တာ၀န္ရွိသူ၊ တာ၀န္ယူႏိုင္သူ၊ တာ၀န္ယူႏိုင္စြမ္းရွိသူ ျဖစ္ရမည္ဟု အထက္ပါ ျဖစ္စဥ္မ်ားက မီးေမာင္းထိုးျပထားသည္။ ေလာကသည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ိဳးကိုသာ လိုအပ္၍၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ိဳးသည္လည္း လိုအပ္လို႔လုပ္ရသည္ မျဖစ္ရေပ။ လုပ္သင့္လို႔၊ လုပ္ထိုက္လို႔၊ လုပ္ႏိုင္လို႔ လုပ္ရသူသာျဖစ္ရေပမည္။

ေမတၱာျဖင့္-

အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

25 April 2012

ရည္ညႊန္း။ ။

နိေျဂာဓမိဂဇာတ္၊

ကုကၠဳရဇာတ္၊

ပံုေတာ္စံု ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္၀တၳဳ၊ ပ-တဲြ၊ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္။